Miłosierdzie z życia wzięte. [4] Strapionych pocieszać
Kiedy odwiedzałam Panią Stasię pierwszy raz, byłam zapewniana, że jest osobą pogodną i niczego jej nie potrzeba, tylko czyjejś obecności. I tak rzeczywiście było.
Znana dzielnica, duży blok, pierwsze piętro. Pani Stasia mieszka tutaj zupełnie sama. Jej mąż zmarł kilka lat temu, dzieci zabrała choroba. Nie ma wnuków. Na co dzień Pani Stasia walczy z wieloma chorobami, porusza się również o kulach. Zaproponowała mi herbatę, bo powiedziała, że niewiele ma. Jedną sprawną ręką postawiła czajnik na gazie.
Utrzymuje się tylko z renty. W pierwszej kolejności regularnie opłaca z niej czynsz i rachunki, bo – jak sama mówi – bardzo boi się eksmisji. Każdego miesiąca musi zdecydować, z których leków zrezygnować, żeby zostawić sobie choć trochę pieniędzy na jedzenie. Mimo to Pani Stasia zadziwia pogodą ducha. Nie marudzi, nie użala się nad sobą i z widocznym wzruszeniem opowiada o opiekujących się nią wspaniałych lekarzach i pielęgniarkach.
Gdy pytałam, czy jej czegoś nie potrzeba, może zrobić jej zakupy – nie chciała nic. Powiedziała, że najbardziej ją cieszy, że przyszłam i chciałam jej posłuchać. I wypić herbatę, – mówi, że bardzo lubi częstować herbatą, bo mało kto jej wtedy odmawia – a uwielbia ludziom sprawiać radość.
Wychodziłam z poczuciem, że te odwiedziny dały więcej mnie samej niż pani Stasi. Myślałam, że to ja jej sprawiłam radość tym spotkaniem. A to ona podniosła mnie na duchu tym, że mając niewiele mogę wiele dać. Wystarczyła jedynie obecność.
Miłosierdzie z życia wzięte. [3] Wątpiącym dobrze radzić
Należał do “panów świata”. Tych, którzy z Bogiem chcą mieć jak najmniej wspólnego. Posiadał jedno z największych wydawnictw na świecie i pławił się w luksusach. Jednak największy skarb Leonardo Mondadori odnalazł w wierze katolickiej.
Punktem zwrotnym w życiu niewierzącego bogacza była lektura książki “Droga”, napisana przez św. Josemarię Escrivę, którą członkowie Opus Dei chcieli wydać w wydawnictwie Mondadoriego. Pod wpływem tej lektury Leonardo zaczął intensywnie interesować się wiarą katolicką, a kilka miesięcy później odbył pierwszą spowiedź od czasów dzieciństwa. Sakrament pokuty całkowicie go przemienił i przywrócił mu dawno zapomnianą radość życia. Ostatnie kilka lat życia Mondadori przeżył jako gorliwy katolik, a swoim świadectwem podzielił się ze światem, m. in. w książce “Nawrócenie, osobista historia życia”.
Historia Mondadoriego jest jedną z moich ulubionych, jeśli chodzi o opisy nawróceń. Dlaczego? Wierzę w moc słowa, kolekcjonuję książki poświęcone duchowości chrześcijańskiej i często polecam je ludziom, których spotykam na swojej drodze. Efekty może nie są tak spektakularne, jak w przypadku Leonarda. Ale mam wystarczająco dowodów, że to działa.
Kiedy brakuje słów i pomysłów, jak przemówić do współczesnych “ateuszy”, nie bójmy się sięgnąć po mądrości i rady zapisane książkach czy ciekawych artykułach. Dzielmy się nimi często i chętnie. Nie traćmy szansy na to, by któreś z nich przedarły się w te rejony serca, gdzie nam się dotrzeć nie uda, i by wprowadziły tam Bożą radość.
Zig Ziglar, znany amerykański biznesmen i mówca motywacyjny, pisał: “Jednym z najważniejszych, a jednocześnie najtrudniejszych dla nas zadań jest przesunięcie uwagi z widzialnego na niewidzialne, z materialnego na duchowe, ze zniszczalnego na to, co będzie trwać wiecznie. W tej grze stawką jest nasza dusza.”
To zadanie z miłosierdzia dla każdego z nas. Dajmy innym ludziom szansę zwycięstwa w grze o wieczność. “Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić?” (Mk 8, 36)
Miłosierdzie z życia wzięte. [2] Nieumiejętnych pouczać
Słowa mają moc. Zmieniają najbardziej zagmatwane życiorysy. I to nie tylko te, które formują się w piękne zdania i głębokie kazania. Czasem nawet ogłoszenia duszpasterskie mogą zdziałać najpiękniejsze cuda.
Do kościoła chodził głównie z przyzwyczajenia. Innych powodów nie miał. Uważał się za człowieka, który ze wszystkim daje radę. To była jednak wersja oficjalna, bo ta prawdziwa okazała się mroczna… Marek od dawna nie kontrolował swojego picia – z dnia na dzień pogrążał się coraz bardziej w chorobie alkoholowej. Nie poddał się terapii, mimo że jego małżeństwu groził rozpad, a żona Agnieszka spodziewała się drugiego dziecka…
W jedną z niedziel Marek wybrał się do kościoła sam, bo żona i córka akurat się rozchorowały. Bóg nie zmarnował takiej okazji i wdrożył w życie swój cudowny plan…
Po raz pierwszy w życiu słuchałem ogłoszeń duszpasterskich. Ksiądz zapraszał na rekolekcje słowami: “Znajdźcie czas dla siebie. Bądźcie egoistami, zostawcie dzieci i obowiązki, a ten weekend oddajcie tylko Bogu”. To mnie trafiło. Nie wiem czemu, ale pomyślałem, że to właśnie muszę zrobić. Córka została u dziadków, a ja z żoną pojechaliśmy na rekolekcje – opowiada Marek.
Te krótkie rekolekcje na Górze św. Anny zmieniły jego życie. – Jeszcze w drodze na rekolekcje planowałem wycieczki po piwo na najbliższe stacje benzynowe. Zanim jednak wybrałem się po “paliwo”, Bóg zrobił mi niespodziankę. W czasie nabożeństwa Drogi Krzyżowej poczułem dziwne ciepło i nieznaną mi wcześniej błogość. Od tego czasu stałem się innym człowiekiem, nie czułem już przymusu picia.
Minęło 1,5 roku od tamtych wydarzeń. Marek przestał pić alkohol i zadeklarował całkowitą abstynencję (jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka). Dołączył do Ruchu Światło-Życie i wiedzie szczęśliwe życie rodzinne. Bóg nie potrzebował “okrągłych” zdań i “wypucowanych” kazań, by uratować Marka. Wystarczyło Mu kilka słów ogłoszeń duszpasterskich…
Od redakcji: Imiona w tej historii zostały zmienione na życzenie jej bohaterów. Prawdziwy “Marek” daje publiczne świadectwa cudu uzdrowienia go z alkoholizmu, ale z ważnych względów osobistych pragnął zachować anonimowość w tekście publikacji internetowej.
Czasy liceum były fantastyczne. To był ten moment, kiedy było naprawdę żal opuścić jakikolwiek dzień szkoły. Nie z powodu jakiegoś wielkiego zamiłowania do historii czy matematyki, ale dlatego, że byli tam ludzie – moi ludzie, za którymi wskoczyłbym w ogień i wiedziałem, że oni również wskoczyliby za mną. Ze znajomymi tworzyliśmy genialny kolektyw. Każdy z nas był diametralnie inny, ale świetnie się rozumieliśmy. Do czasu.
Nie mieliśmy lidera – to zrozumiałe, bo nie byliśmy korporacją, a grupą znajomych – ale dla każdego z nas było oczywiste, że z problemami uderza się do Joli (imię oczywiście zmyśliłem, by zachować anonimowość “Joli”). Była mądra, poukładana, zorganizowana, miała świetne oceny. No i jej uroda… Wystarczy, że napiszę tylko, iż patrząc na nią do człowieka docierało, co w praktyce oznacza “człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga”. Była dla nas wzorem grzecznej dziewczyny.
Jednak pewnego dnia Jola oznajmiła nam, że jest lesbijką. Powiedzieć, że byliśmy w szoku, to nic nie powiedzieć. Staraliśmy się zrozumieć jej argumenty, żeby wykazać ich błędność. Nie chodziło nam, rzecz jasna, o to, że tak dobry materiał na żonę nie może się zmarnować (choć w ramach żartów i tego “argumentu” używaliśmy). Byliśmy zaniepokojeni tak drastyczną zmianą w jej życiu. Tak! zmianą! ponieważ znaliśmy jej poprzedniego chłopaka.
No i co mogliśmy z tym fantem zrobić? Z czasem okazało się, że nie była to – jak początkowo myśleliśmy – deklaracja grzecznej dziewczyny, która po prostu chce na siebie zwrócić uwagę. Poznaliśmy jej nową dziewczynę, którą przyprowadzała na imprezy, widzieliśmy, że ten związek się rozwija. Nastąpił moment, w którym musieliśmy przewartościować niektóre sprawy. Niektórzy z nas stwierdzili, że w ten ogień za nią nie wskoczą, inni – w tym ja – że nie dość, że w ten ogień nie wskoczą, to jeszcze nie pozwolą jej w niego wejść. Stałem się męczybułą. Smęciłem jej, gadałem, drażniłem – wszystko jak krew w piach. Nie mogłem się jednak od niej odciąć. Nie można potępiać grzesznika, ale trzeba potępiać grzech. Nie mogłem też potępiać kogoś tylko dlatego, że grzeszy inaczej niż ja. W pewnym momencie, po wyczerpaniu wszystkich możliwych gadek po prostu się poddałem i przeszedłem do porządku dziennego. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało.
Kiedy skończyły mi się wszystkie argumenty, a Jola na mój widok od razu smutniała stwierdziłem: “Panie Boże, ja już zrobiłem wszystko, co mogłem. Teraz Ty zrób z tym cokolwiek uznasz za słuszne”.
Kiedy nasza paczka poszła na studia (każdy do innego miasta) kontakt nam się urwał. Nie wiem co się działo u Joli przez ten czas. Wiem natomiast, że w ubiegłym roku wzięła ślub. Oczywiście z mężczyzną. I teraz oczekują dziecka.
Pan Bóg sobie to poukładał. Lubię myśleć, że miałem w tym swój udział, że moje napomnienia przyczyniły się do tego długo wyczekiwanego zwrotu akcji. A jeśli przypisuję sobie zbyt wiele zasług, to mnie napomnijcie. W końcu pycha jest wstępem do wszystkich innych grzechów.
