Nasze projekty

Piekielna nuda

Piekło to nie żaden tam zestaw szybkopalnych kotłów ani pośmiertne Alcatraz. To karuzela, na której kręci się w kółko grono mędrców przekonanych, że nikt poza nimi samymi nie jest im do szczęścia potrzebny. To elitarny klub ludzi zakochanych w sobie z wzajemnością.

Reklama

Przy jednej z kolejnej okołohaloweenowo – wszystkichświętych dyskusji, znów słyszę ten sam argument: „A ja tam wolę iść do piekła, tam przynajmniej będzie ciekawe towarzystwo“.

 

Słyszałem już ten bon mocik ze trzy miliony razy. Zawsze wypowiadany jest niby żartem, mam jednak wrażenie, że pod spodem skrywa coś zupełnie innego niż ironiczny dystans, albo realną chęć zaznania wiecznego potępienia. Nie słyszę w nim ciągu na piekło, widzę w nim lęk przed niebem.

Reklama

 

Czyż to nie fascynujące?!

 

Reklama

Po dwóch tysiącach lat zmagań kapłanów, uczonych świeckich i katechizacji, doszliśmy do punktu, w którym znaczna część ochrzczonej ludzkości nie boi się piekła, ale nieba.

 

Piekło jest bowiem sobie w stanie wyobrazić. Przypuszczam, że dla większości z nas pachnie ono po prostu jak codzienność: będą jakieś małe zmartwienia, ale też małe radości, parę większych tragedii na każdy ludzki los, kilku fajnych ludzi i ocean sukinsynów, który rozkręca ten świat na czynniki pierwsze (ale my już wiemy, jak się przed nimi zabezpieczać).

Reklama

 

Piekło umiemy zrobić sobie sami.

 

Niebo natomiast ma zrobić dla nas Bóg.

Obraz nieba, jaki człowiek w sobie nosi, jest więc prostą pochodną jego wizji Boga. Jeśli Bóg, którego ma w głowie jest wiecznie zrzędzącą ciotką albo przełożoną pensji dla panien, pilnującą by wszyscy wyglądali tak samo, byli potulni, wykrochmaleni, żeby mieli same obowiązki i broń Boże nie zaznawali żadnej przyjemności, dla takiego człowieka niebo będzie realnym koszmarem, piekło zaś mniejszym złem. Piekło to stare, znane śmieci, trochę trudności, średnie perspektywy, ale w sumie – spokój, niebo – niekończące się nabożeństwo, musztra, karmienie na siłę duchowym tranem (paskudny, ale ciocia mówi ci, że bardzo zdrowy) itd. Niebo ma być dla nas nagrodą? To chrzanić takie nagrody.

 

Pierwszym i zasadniczym krokiem do uzdrowienia w sobie wizji tego, co czeka nas po zakończeniu krótkiego, kilkudziesięcioletniego wstępu do naszego życia, jest więc natychmiastowe zastopowanie myślenia o Bogu w kategoriach wziętych z pedagogiki, ekonomii, marketingu, zarządzania, bezpieczeństwa narodowego etc. „Moje drogi nie są waszymi drogami, a moje myśli nie są waszymi myślami“, mówi Bóg.

 

Piekielna nuda

Słowem: człowieku, jeśli chcesz odzyskać smak na niebo, po pierwsze przestań wierzyć w Boga, którym sam byś był.

 

Po drugie. Nie dawaj wmówić sobie, że w niebie jest nudno, a w piekle jest ciekawie. Bo jest dokładnie odwrotnie. Niebo jest pełne fantastycznych, superciekawych osobowości, ludzi o wrażliwości tak rozwiniętej, że w ich towarzystwie nie będzie można nie czuć się wspaniale (wiem, co mówię, piszę właśnie książkę o świętych). Niebo to doskonała wolność (bo nie ma miłości bez wolności, miłość na smyczy, nawet złotej, to nie miłość, to tresura). Czysta przyjemność, radość, ekscytujące czekanie na koniec historii, po którym znów wrócimy na ten świat w ciele, żyjąc od tej pory życie, które pozbawione jest cierpienia, zła, chorób, głodu, życie które z nas i z naszych bliskich wydobędzie to, co najlepsze.

 

Czym jest piekło? Nie żadnym tam zestawem szybkopalnych kotłów, nie pośmiertnym Alcatraz. Piekło jest bezruchem i ciszą. Nie drogą, a karuzelą. Na której kręci się w kółko to samo grono mędrców przekonanych, że nikt poza nimi samymi nie jest im do szczęścia potrzebny.

 

Którzy tak przejęli się swoimi sądami, że uwierzyli, że ich myśli to rzeczywistość. Elitarny klub ludzi zakochanych w sobie z wzajemnością.

 

Piekielna nuda

Niebo to otwartość, relacja, miłość bliźniego, piekło to zamknięcie, brak relacji, miłość własna. Każdy z nas zna pewnie ludzi, którzy w pierwszym kontakcie bywają fascynujący, wybuchają niczym sztuczne ognie, ale gdy pobędzie się z nimi chwilę i poskrobie rozmową, ma się wrażenie, że tam naprawdę jest bieda z nędzą, a w dodatku przekonana, że jest wzorem metra z Sevre. To tacy ludzie mają realne szanse, by przechodząc przez śmierć nie zauważyć bramy do szczęścia, Jezusa. Naprawdę chcesz na wieczność takiego właśnie towarzystwa, kogoś kto nie słucha bo wyłącznie mówi?

 

Po trzecie. Nie dawaj sobie wmówić, że niebo jest odebraniem ci wolności, bo ono jest jej spełnieniem. Nigdy nie będziesz tak wolny, jak w niebie. Nie, to nie ten rodzaj wolności (wielu znanych mi ludzi naprawdę tak sądzi), którą cieszy się wykastrowany zwierzak, a ten owszem może sobie pójść w lewo albo w prawo, ale pewnych rzeczy już jednal ex definitione nie może.

 

Człowiek został stworzony dobrze, więc wszystko, w co został wyposażony przetrwa próbę śmierci. Wolna wola, umiejętność kochania, inteligencja, zmysłowość. Wszystko, co dobre będziesz mógł robić dalej. A tego, co niedobre po prostu nie będziesz już umiał chcieć. Poznasz, że to był nowotwór. Że tylko wybór dobra daje ci realną satysfakcję. Poczujesz wreszcie coś, co ziemskie szumy potrafią skutecznie zagłuszyć: że dobro daje autentyczną przyjemność, a genialny porządek jest znacznie bardziej kręcący niż największy artystyczny nieład.

 

Po czwarte. Nie myśl za dużo o tym, co cię czeka w niebie. Jasne, że gdy po długiej i znojnej podróży wracasz do domu, już wiele kilometrów wcześniej masz przed oczami swoją ukochaną poduszkę, a w nozdrzach woń umiłowanych pieczonych kartofelków.

 

Gdybyś rzeczywiście wsłuchał się w siebie, może odnalazłbyś tam wpisane w każdego z nas (to moja supozycja, nie teologiczna prawda, to ocieramy się już bowiem o tzw. teorię preegzystencji) wspomnienia z domu, z którego tych parę ładnych lat temu wyszedłeś, i którego z każdym dniem znów jesteś bliżej. Najważniejsze nie jest jednak to, jak on wygląda i CO w nim jest. Ważne, KTO w nim na ciebie czeka. A czeka ktoś, kto stworzył Wszechświat, który z trudem umieją ogarnąć ziemscy astronomowie i ktoś, kto kocha cię bardziej niż mąż, dzieci, ojciec i matka razem wzięci. Nawet nie próbuj więc sobie wyobrazić kreacyjnego potencjału, który na pewno włożył by przyjąć cię tam jak najlepiej.

 

Po piąte i wreszcie ostatnie: nie wierz więc w niebo, które sam byś sobie zrobił. Bo niebo, które człowiek sam by sobie zrobił, to właśnie jest definicja piekła. Nie możesz na niebo zapracować, więc to nie ty je wyposażasz i urządzasz. Na szczęście.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę