Słudzy Maryi, czyli siedmiu założycieli zakonu Serwitów

Łzy Maryi

Aleksy Falconieri, Bartłomiej Amidei, Benedykt Antella, Buonfiglio Monaldi, Gerardino Sostegni, Hugo Lippi-Uguccioni oraz Jan Buonagiunta Monetti żyli w XIII wieku i byli kupcami we Florencji, a co za tym idzie – bardzo zamożnymi ludźmi. Posiadali majątki, bogactwa, poważanie w mieście. Byli też bardzo pobożni. Założyli stowarzyszenie, które nazwali „Laudesi” od łacińskiej nazwy Jutrzni, czyli części Liturgii godzin odmawianej po wschodzie słońca. Mieli szczególne nabożeństwo do Matki Bożej i w każde Jej święto spotykali się w kaplicy na wspólnej modlitwie psalmami i hymnami. W czasie jednego z takich spotkań, dokładnie w Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, 15 sierpnia 1233 roku ukazała się im Matka Boża okryta żałobą, cała we łzach. Ale nie pokazała się im we wspólnym widzeniu. Było to niezwykłe objawienie – każdemu z osobna, w tym samym czasie.

Pustelnia na Monte Senario

Mężczyźni posłuszni wezwaniu Matki Bożej postanowili całkowicie oddać się w służbę Jezusowi i Maryi, aby pokutować za grzechy zwaśnionego narodu. Zrezygnowali ze swoich zajęć, majątki rozdali ubogim i za zgodą biskupa Florencji przenieśli się do wioski Caramasca. Zamieszkali w małej chacie, przywdziali włosienice i skromne szare szaty przepasane łańcuchami. Żyjąc z pracy rąk własnych, żywiąc się plonami ziemi, oddali się modlitwie i surowej pokucie w całkowitym posłuszeństwie zwierzchności duchowej oraz szczególnej czci Maryi. W ten sposób zawiązali towarzystwo, które aby mogło funkcjonować w kościelnych ramach, musiało uzyskać aprobatę miejscowego biskupa.

Udali się więc z powrotem do Florencji, żeby taką zgodę uzyskać. Gdy weszli do miasta, wzbudzili ogromne zainteresowanie mieszkańców. Jedni witali ich wiatami i łzami wzruszenia, inni wyzywali od szaleńców. Ale jak można przeczytać w Żywotach świętych Pańskich na wszystkie dni roku z roku 1937: „że szaleńcami nie byli, Bóg to zaraz cudem okazał, gdyż małe niemowlęta, wyciągając rączki do świętych mężów, w głos wołały: <Oto słudzy Maryi! oto słudzy Maryi!>”. To określenie zostało z nimi na zawsze. Po otrzymaniu błogosławieństwa od biskupa wrócili do wsi, ale wieść o nich rozeszła się szeroko. Wielu ludzi przychodziło do nich po poradę, a niektórzy chcieli do nich dołączyć. Jednak nie taki był cel ich towarzystwa, dlatego usunęli się na górę Senario, gdzie w ruinach zamku założyli kaplicę, a dla siebie wybudowali skromne domki. Nałożyli na siebie tak surową pokutę, że nawet sam papież interweniował, aby ją złagodzili.

Cud kwitnącej winorośli

W trzecią niedzielę Wielkiego Postu, 28 lutego na Monte Senario wydarzył się cud. Założona przez pustelników winnica, zimą, przy siarczystym mrozie zazieleniła się i pokryła dojrzałymi owocami. Nie mogąc zrozumieć co to oznacza, poinformowali o tym zjawisku biskupa. A ten z kolei poprzedniej nocy miał dziwny sen. „Zdawało mu się, że widzi winną macicę, z której wyrastało siedem przepysznych szczepów, a z każdego szczepu po siedem gałązek; prócz tego zdawało mu się, jakoby słyszał Najświętszą Pannę mówiącą, że ten winny szczep bardzo się rozszerzy” – czytamy w Żywotach świętych Pańskich na wszystkie dni roku. Biskup zrozumiał, iż Matka Boża oczekuje od pustelników założenia zgromadzenia i polecił im, aby od tej pory przyjmowali do siebie wszystkich, którzy się zgłoszą. W Wielki Piątek Matka Boża ukazała się pustelnikom ponownie w stroju żałobnym i w otoczeniu aniołów trzymających narzędzia Męki Pańskiej oraz regułę św. Augustyna. W 1251 roku papież Innocenty IV zatwierdził nowy zakon Serwitów, czyli Sług Najświętszej Maryii Panny, którego członkowie noszą czarne habity a ich celem jest rozważanie Męki Pańskiej oraz boleści Maryi.

Siedmiu założycieli zakonu Serwitów dożyło późnej starości. Zostali pochowani we wspólnym grobowcu w Sanktuarium na Monte Senario. Papież Leon XIII wyniósł ich do grona świętych w 1888 roku.