Nasze projekty

40-lecie Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich

Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie obchodzą 40-lecie swego istnienia. Ta założona w Paryżu przez ks. Pierre-Marie Delfieux nowa forma życia monastycznego powstała na fali odnowy po Soborze Watykańskim II. Instytuty zakonne męski i żeński chcą stanowić oazę ciszy i modlitwy w centrach dużych miast. Przyciągają pięknem liturgii śpiewanej na kilka głosów, która łączy elementy zachodniej i wschodniej tradycji liturgicznej Kościoła. Wśród 220 braci i sióstr z 30 narodowości jest też spora grupa Polek i Polaków, z których część od 2010 r. mieszka w Warszawie.

Reklama

Rocznicowej Mszy św. w kościele św. Gerwazego w Paryżu przewodniczył w uroczystość Wszystkich Świętych tamtejszy arcybiskup kard. André Vingt-Trois. Z kolei w Warszawie braci i siostry uczcili 40-lecie Wspólnot modlitwą przy symbolach Światowych Dni Młodzieży – krzyżu i ikonie Matki Bożej „Salus Populi Romani” (Ocalenie Ludu Rzymskiego), które przez niespełna dobę gościli w swym kościele Matki Bożej Jerozolimskiej.

Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie męskie powstały 1 listopada 1975 r. za zgodą ówczesnego arcybiskupa Paryża, kard. François Marty. Założył je ks. Pierre-Marie Delfieux, były duszpasterz akademicki na Sorbonie, po powrocie z dwuletniego pobytu na Saharze, gdzie żył jako eremita. Rok później, 8 grudnia 1976 r. założył on żeńską gałąź Wspólnot. W 1996 r. za zgodą Stolicy Apostolskiej kard. Jean-Marie Lustiger oficjalnie erygował je jako dwa instytuty zakonne: męski i żeński. Mniszki i mnisi wspólnie sprawują liturgię i kierują się identycznymi konstytucjami, ale mieszkają oddzielnie, mają też niezależne zarządy. Oprócz wspólnot monastycznych, istnieją też wspólnoty apostolskie i świeckie, żyjące ich duchowością.

Wspólnoty obecne są we Francji (w Paryżu i Strasburgu), Włoszech (we Florencji i Rzymie), w Belgii (w Brukseli), Kanadzie (w Montrealu) i Niemczech (w Kolonii). We Francji opiekują się również dwoma miejscami pielgrzymkowymi – Vézelay i le Mont-Saint-Michel, mają też dom rekolekcyjny Magdala w La Ferté-Imbault koło Blois, podobnie jak w Gamogna w Toskanii we Włoszech. W diecezji drohiczyńskiej w Polsce powstaje obecnie pustelnia wspólnot. Ponadto wspólnoty apostolskie pracują w parafiach w Tarbes-Ossun we Francji i Pistoi we Włoszech.

Reklama

Regułą Wspólnot jest „Livre de vie” (Księga życia) napisana przez o. Delfieux. Jej polska wersja ukazała się w 1991 r. pod znamiennym tytułem „Źródło na pustyni miast”. Wskazuje ona na szczególną cechę powołania Wspólnot: być mnichami w sercu wielkiego miasta, doświadczającymi codziennych kłopotów zwykłych ludzi, odczuwającymi zmęczenie tłokiem i hałasem, oddychającymi zanieczyszczonym powietrzem. Charyzmatem Wspólnot jest objawianie obecności Boga w świecie poprzez kontemplację, życie wspólnotowe i wychodzenie na spotkanie ludziom, którzy Go poszukują. Chodzi o to, by na pustyni samotności, lęku, obojętności i poszukiwań, jaką często staje się wielkie miasto, stworzyć oazę ciszy, modlitwy i spotkania z Bogiem.

Żyjąc rytmem miasta, członkowie Wspólnot sprawują w jego centrum codzienną liturgię, która swym pięknem przyciąga przybyszów. Rano śpiewają Jutrznię z tymi, którzy idą do pracy. Gdy pracujący mają przerwę obiadową, odprawiają modlitwę południową Liturgii Godzin. Wieczorem, wraz z tymi, którzy wracają do domów, uczestniczą w Nieszporach i Mszy św. Liturgia, śpiewana wielogłosowo, oparta jest na rycie rzymskim. Łączy jednak w sobie elementy chrześcijańskich tradycji Wschodu i Zachodu.

Zdarzają się też nabożeństwa niecodzienne. W Wielki Czwartek wszystkim uczestnikom liturgii Wieczerzy Pańskiej umywa się dłonie. W Wielki Piątek, po zakończeniu liturgii Męki Pańskiej, figura Chrystusa – zdjęta z krucyfiksu – jest szczelnie owijana w białe płótno i składana na ołtarzu. Przed nią stawia się ikonę Chrystusa, wzorowaną na wizerunku z Całunu Turyńskiego oraz czaszę z wonnymi olejkami. Nazajutrz po tym przejmującym w swej wymowie i prostocie „pogrzebie” Zbawiciela odprawiane jest w południe Oficjum zstąpienia Chrystusa do piekieł, będące wyrazem czuwania przy Jego grobie w oczekiwaniu na zmartwychwstanie.

Reklama

Razem z wyznawcami judaizmu i islamu Wspólnoty Jerozolimskie czczą co roku w październiku „świętego Abrahama, ojca ludów”. Wyznawcy trzech religii monoteistycznych modlą się wtedy wspólnie słowami Psalmów.


pb / Paryż, Warszawa

Reklama
Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę