“Ja jechać nie mogę”
– Panie ministrze, ja jechać nie mogę, to wykluczone, wracam do Włocławka – powiedział ksiądz Stefan Wyszyński. – Księże profesorze, droga na zachód jest odcięta – argumentował Eugeniusz Kwiatkowski. – A lada moment i na południe się nie przedostaniemy. To naprawdę ostatnia chwila. – Stefan, skorzystaj z okazji – ksiądz Adolf Kukuruziński przyłączył się do ministra.
Siedzieli w jego mieszkaniu w Łucku Wołyńskim, gdzie Wyszyński dotarł z klerykami szóstego roku seminarium włocławskiego. Od wielu dni tułali się po Polsce. Po wkroczeniu Niemców opuścili Włocławek, w nadziei że kleryków ostatniego roku uda się wyświęcić na księży w Lublinie. Ale wojenna pożoga przeszła i przez to miasto. Weszli do niego, brodząc w szkle z szyb, które wyleciały po ciężkim bombardowaniu. Zdecydowali się iść dalej na wschód, przeszli przez Bug i znaleźli się na Wołyniu. W Łucku dowiedzieli się, że 17 września Sowieci wkroczyli do Polski. Tutaj też Wyszyński spotkał ministra Kwiatkowskiego, wicepremiera i ministra skarbu, słynnego menedżera Drugiej Rzeczypospolitej, twórcę portu w Gdyni i autora budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego. Rząd szykował się do opuszczenia Polski przez Rumunię, aby podtrzymać ciągłość państwa mimo zajęcia go przez okupantów – hitlerowskie Niemcy i stalinowski Związek Radziecki.
“Muszę wracać”
– Muszę wracać – upierał się Wyszyński – cokolwiek by się miało zdarzyć. – A jak my wyglądamy? – zapytał retorycznie Kwiatkowski. – Pan minister jedzie z urzędu: wyjeżdża rząd i pan minister jedzie z rządem. A ja nie należę do rządu i dlatego też jadę z powrotem do Włocławka.
Rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę – powiedział ksiądz Kukuruziński. Wszedł Kazimierz Majdański, jeden z włocławskich seminarzystów. – Księże profesorze, wszyscy już się zebrali – powiedział. Wyszyński wstał. – Panowie wybaczą, muszę iść do moich kleryków. Panie ministrze, będę się za pana modlił. Tacy ludzie jak pan będą Polsce potrzebni, gdy to wszystko się skończy. Kwiatkowski serdecznie uścisnął księdzu rękę.
Wyszyński wyszedł i prowadzony przez Majdańskiego, skierował się do budynku, gdzie przebywali klerycy. Kiedy to mogło być? Chyba ze dwadzieścia lat temu, tak, zaraz po odzyskaniu niepodległości. Kończył wtedy Liceum Świętego Piusa X, niższe seminarium we Włocławku. Mieli wykład z liturgii teologicznej z księdzem Antonim Bogdańskim. Do dziś pamiętał jego poważne spojrzenie zza dużych okularów i słowa, które bardzo głęboko zapadły mu w serce: „Przyjdą czasy, kiedy będą wam, tu obecnym, wbijać gwoździe w tonsury”.
Przeczytaj również
-
Grzechy wołające o pomstę do nieba
-
Ani szminka, ani szpilki czyli przepis na kobiecość totalną
-
Wierzę, czy udaję, że wierzę? Zrób sobie religijny TEST
-
Zgarnij książkę pt. „Droga” – idealne wsparcie na Wielki Post [KONKURS]
-
“Droga. 28 kroków do Światła”. Książka o Bożej miłości w twoim życiu
-
Wkrótce ukaże się nowa książka papieża Franciszka. Będzie opowiadać o relacjach z Benedyktem XVI
-
Prezent na Dzień Babci i Dziadka. Jaki wybrać?
-
Papież napisał wstępy do dwóch książek polskiego duchownego
-
„Cud Bożego Narodzenia”. Wyjątkowa opowieść o Anielce i ruchomej szopce
-
O. Szustak radzi prosto: Wołaj do Boga! Miej taką postawę serca, że chcesz poszukać czegoś więcej!
-
Książka jako świąteczny prezent. Jaką wybrać?
-
Duchowni. Cała prawda o życiu w sutannie
-
„Jutro Niedziela” na rok B. Okazja do przeczytania niemal całej Ewangelii św. Marka!
-
Papież pracuje nad autobiografią. Książka ma się ukazać na wiosnę
-
Powrót kard. Wyszyńskiego z internowania. “Miejsce Prymasa Polski jest w Warszawie”
“Co robimy dalej”
Wszedł do obszernej sali, gdzie czekali na niego klerycy. Wszyscy ci chłopcy mieli już komplet święceń potrzebnych do przyjęcia kapłaństwa. Przyjęli też tonsurę, kiedy biskup ostrzygł im kawałek włosów, aby zaznaczyć, że kapłan jest oddzielony od świata. – Wiecie, że Sowieci wkroczyli do Polski – powiedział. – Rząd wkrótce się ewakuuje i my musimy podjąć decyzję, co robimy dalej. W obecnej sytuacji nie sposób myśleć o święceniach. Niebezpiecznie też byłoby przemieszczać się w tak dużej grupie.
Powinniśmy wracać do Włocławka. Burza wojenna przejdzie i niewykluczone, że będziemy mogli uruchomić seminarium na nowo. Proponuję, abyśmy szli w małych grupkach, ufając, że Opatrzność nas przeprowadzi. – Ksiądz profesor wraca? – zapytał jeden z diakonów. – Nie pojedzie ksiądz do Rumunii? – Nie możemy opuścić Polski. Naszą ojczyznę czekają cierpienia. Trzeba być z nią. Pomodlimy się, pobłogosławię was i w drogę.
Fragment pochodzi z książki Pawła Zuchniewicza “Ojciec wolnych ludzi”.
Śródtytuły zostały nadane przez redakcję.
