– Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, że przez krzyż i mękę swoją odkupiłeś świat.

Przybici do łóżek, do wózków inwalidzkich, do respiratora… słabi, bezbronni, zdani na łaskę najbliższych. Patrzę Panie na Twój krzyż i na moje dziecko i dostrzegam niezwykłe podobieństwo – niewinność poddana torturom cierpienia i bólu… . Najbardziej cierpi serce rodzica, kiedy nic nie może już zrobić. Bezradność jest przytłaczająca i bolesna jak te gwoździe wbijane w Twoje ręce. Patrzę na ból mojego dziecka i nie mogę nic zrobić, wycieram łzy, spływające kącikiem oka, delikatnie głaszczę obolałe ciało i z żalem widzę, że nawet ten dotyk sprawia mu ból. Dotyk miłości boli, bo przelała się czara cierpienia…

Jezu przybity do krzyża, pozwól mi się ukrzyżować z Tobą… nie mogę bezczynnie stać i patrzeć, jak moje dziecko cierpi…. Zmiłuj się nad nami w godzinie próby….

– Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

Dla Martynki

Zatrzymam Cię w promykach wiosennego słońca,

które rano figlarnie wdzierają się do mojego pokoju.

Zatrzymam Cię w powiewie wiatru,

lekkich muśnięciach,

trzepocie zielonych gałązek dopiero zakwitłych drzew.

Zapamiętam Cię w bezkresie morskiego horyzontu

i w górskim dostojnym krajobrazie.

Zapamiętam Cię w kwiatku stokrotki,

w ciszy poranka, w uśpieniu nocy.

Wyryję Cię w moim sercu

kroplami deszczu

spływającymi po policzkach.

Stacja XII Pan Jezus umiera na krzyżu

Przeczytaj wszystkie stacje Drogi Krzyżowej