Chcesz, by ktoś zobaczył w Tobie coś, czego nikt jeszcze nie dostrzegł?
Wybierz się samolotem do Hongkongu. Tu nikogo nie obchodzi, czy jesteś piękny, czy brzydki, ani nawet czy coś tam w kuferku przemycasz.
Na lotnisku celników nie widać, za to co pięć kroków stoją punkty „Temperature check”. Termowizja skanuje wszystkich wysiadających, a gdy któryś za mocno się świeci, jest natychmiast wyłapywany przez miłych państwa w maskach i nie wiem co mu dalej robią, bo ja miałem jednak 36,6.
Przeczytaj również
-
Zakończyła się ekshumacja szczątków ks. Michała Rapacza. W czerwcu zostanie ogłoszony błogosławionym
-
Jutro Niedziela – IV Wielkanocna B
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Papież wprowadza zmiany w watykańskim sądownictwie
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Small Talk 7. Tym razem gościem Weroniki Kostrzewy będzie… Marcin Zieliński!
-
Papież do młodych: to wy twórzcie przyszłość, razem z Bogiem
-
Nowi rekruci w Papieskiej Gwardii Szwajcarskiej. Wkrótce złożą przysięgę
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
10. rocznica kanonizacji św. Jana Pawła II. Jak będą wyglądały obchody?
-
Pójdź za mną drogą miłości! Wzruszający film powołaniowy kleryków WSD w Rzeszowie
-
Jan Kobuszewski: To Bóg daje najważniejsze wsparcie
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
Abp Jędraszewski: żadne poczęte dziecko nie jest własnością ani matki, ani ojca
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
Dziwnym nie jest – im dalej od polskich gazet, tym człowiek mniej się gorączkuje.
W gazetach hongkońskich („South China Morning Post”), tłumaczą, że najnowsza odmiana ptasiej grypy (tym razem H7N9), która szalała w okolicy w kwietniu – słabnie. Jest cieplej, a to wybija wirusa.
Ludzie tradycyjnie wybijają zaś ptactwo, wszystkie zakażenia to ludzie, którzy mieli kontakt z drobiem. A bez drobiu nie ma tu życia. Moja stuprocentowo hongkońska znajoma, pytana o krótką charakterystykę miejscowej kuchni, rozpływa się opisując dziesiątki dań. Nie wiedziałem, że kaczkę można przyrządzić na tyle sposobów.
Tym razem trafiam tu w środku długiego weekendu, w piątek obchodzono urodziny Buddy.
Wilgotność powietrza waha się między 150. a 200 proc. Naprawdę można zwariować. Mimo to na ulicach Mongkoku (moja ulubiona część HK – skrzyżowanie warszawskiego Powiśla i Pragi z krakowskim Kazimierzem i londyńskim City), dzikie tłumy, przemieszczające się bez celu, od sklepu do sklepu, z przerwą na jedzenie.
Ja tym razem biorę sobie na cel toy-shopy. Za mało jeszcze przeczytałem, nie wiem więc dlaczego część dorosłych Azjatów ma takiego hysia na punkcie zabawek, komiksów (manga), figurek, konsoli. Ale tłumek facetów w wieku 20. – 50. czekający na otwarcie sklepów z zabawkami w kultowych wśród zabawkofilów mallach Sino Center czy CTMA, robi wrażenie.
W środku – wszystko w każdym rozmiarze. Od figurek Einsteinów, Beatlesów (ba, nawet Leninów i Warholów), znanych z seriali detektywów, przez Batmany, Transformersy, po maski, gry, aż do pościeli wymalowanej w panie z wielkimi armatami w dłoniach włącznie.
Znajomy znajomego oraz szwagier koleżanki, są pod pięćdziesiątkę, a w domu każdy z nich ma pokój wytapetowany po sufit superbohaterami tudzież wyładowany figurkami. Każdą wolną chwilę poświęcają na to, na co ja poświęcałem zanim zostałem ministrantem i od tej pory kręciła mnie już tylko patena (ampułki – wyznam odważnie – też).
Co oni sobie tym kompensują? A może to po prostu skłonność narodowa – oni w tych pokojach upychają emocje, które my nad Wisłą chętnie wylewamy na zewnątrz (specjalnie po głębszym i przy ognisku, względnie grillu)?
Podróżując, wielokrotnie przekonałem się już o prawdziwości twierdzenia, że na miłość od pierwszego wejrzenia jest tylko jedno skuteczne lekarstwo – należy spojrzeć jeszcze raz.
Wiele miejsc, które zachwyciły mnie przy pierwszym kontakcie, przy kolejnym – już bez podniecenia nowością – mocno traciły.
Hongkong mocno zyskał.
Nie tylko dlatego, że – jak się teraz dowiedziałem – mają tam regularne, olimpijskich rozmiarów, baseny dla psów (płacisz klubową składkę i Azorek może sobie dwa razy w tygodniu poćwiczyć delfinkiem).
Przybrudzona, nieoczywista intensywność tego miasta przywodzi mi na myśl Lizbonę. Taka na przykład cukierkowo śródziemnomorska – turystyczno – imprezowa Barcelona zawsze pachniała mi banałem, a Lizbona od pierwszego zderzenia daje odczuć, że jest po przejściach, że nosi w sobie tajemnicę.
W Azji Barceloną jest dla mnie perfekcyjnie bezkształtny Singapur, w którym – co zupełnie mnie nie dziwi – jeden z największych chrześcijańskich Kościołów (City Harvest Church) jest obecnie w sądzie, bo jego szefowie wydali 40. milionów dolarów zamiast na ewangelizację – na rozwój kariery piosenkarskiej żony jednego z liderów, Sun Ho (tłumacząc rzecz jasna, że pop jest drogą do Jezusa).
Hongkong oprócz ciała, ma też duszę. Podłubię w niej pewnie za trzecim podejściem, bo teraz mam już autobus do Australii.
A więc: „bye – la!“ (kocham ten panazjatycki zwyczaj dodawania do wszystkiego „la“, raz zastępującego wykrzyknik, raz emotikonę uśmiechu, innym razem – będącego po prostu „fancy“ ozdóbką, broszką, nieużytecznym gadżecikiem, pokazującym, że stać nas na luksus, czyli sytuację w której nie wszystko musi być po coś).
