Tak o Benedykcie XVI w rozmowie z Przemysławem Radzińskim (KAI) mówi niemiecki dziennikarz i biograf papieża emeryta Peter Seewald, współautor książki „Benedykt XVI. Ostatnie rozmowy”
Przemysław Radzyński (KAI): W jakich okolicznościach zastała Pana informacja o rezygnacji papieża Benedykta XVI?
Przeczytaj również
-
Franciszek oddał hołd Piusowi X, papieżowi pokoju. Był „papieżem dla wszystkich”
-
„Święty Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Znamy hasło i datę XXIV Dnia Papieskiego
-
Diana Paulińska: seksualność jest zdrowa, potrzebna i dana od Pana Boga
-
Jak postępować mądrze? Oto reguła
-
Papież zachęca Polaków: pielęgnujcie wewnętrzną wolność ducha
-
Franciszek: spadek liczby urodzeń to dramat
-
Czy abp Gänswein będzie nuncjuszem na Litwie? Zaskakujące doniesienia
-
Franciszek: niech Matka Boża pomoże nam dzielić się naszą wiarą
-
Papież odwiedzi kraje Azji Południowo-Wschodniej. Na kiedy zaplanowano podróż?
-
Papież zrobił niespodziankę dzieciom. „Przyniosłem wam różańce”
-
Papież zwrócił się do pielgrzymów z diecezji bydgoskiej. Wspomniał o bł. bp. Michale Kozalu
-
Oto najbardziej wojownicza z cnót
-
Franciszek do księży: bądźcie jak „chusta Weroniki” dla każdego człowieka
-
Bp Kawa: w Rosji zapanowała jakaś zbiorowa katastrofa moralna
-
Papież przyjął abp. Jędraszewskiego
Peter Seewald: Na pewno już przez całe życie nie zapomnę tej chwili. Jechaliśmy samochodem z żoną do kliniki, bo akurat źle się poczuła i musiałem ją odwieźć do szpitala. Zadzwoniła do mnie koleżanka dziennikarka i poinformowała, że papież abdykował. Zastanawiałem się, czy to rzeczywiście prawda czy może jest to jakiś kawał karnawałowy.
KAI: Co Pan wówczas myślał?
– Z rozmów z papieżem Benedyktem wiedziałem, że jedną z rozważanych przez niego opcji było ustąpienie z urzędu. W książce, którą napisaliśmy razem w 2011 r. („Światłość świata”), jest dosłownie taki cytat: „Jeśli papież fizycznie albo psychicznie nie jest w stanie wypełniać swoich obowiązków, ma nie tylko prawo, ale i obowiązek odejść”. Samo wydarzenie zaskoczyło mnie ze względu na wybraną chwilę. Nie oczekiwałem, że to wydarzy się właśnie wtedy. Ale na pewno wiedziałem, że jest to krok możliwy i do wyobrażenia.
KAI: A jak z perspektywy kilku lat ocenia Pan tę decyzję?
– Samo ustąpienie uważam za słuszne. Joseph Ratzinger jest człowiekiem myślącym bardzo współcześnie i nowocześnie. Jest na pewno osobą pragmatyczną. Przyznać trzeba, że jego organizm wyczerpał swoje siły. Chciał ustąpić miejsca nowej sile stojącej na czele Kościoła i zrobił to wierząc głęboko, że kardynałowie zebrani na konklawe z inspiracji Ducha Świętego wybiorą kogoś, kto będzie rzeczywiście tę funkcję odpowiednio spełniał. Ten krok zrewolucjonizował spojrzenie na papiestwo i to w sposób, w jaki wielu osobom wydawało się niemożliwe. Przywrócił urzędowi Piotrowemu treść i wartość, jakie towarzyszyły mu od samego początku – wolną od przymusu organizacyjnego i obecności chociażby w świecie mediów.
KAI: Jakie konsekwencje z tej decyzji papieża Benedykta XVI płyną i dla samego papiestwa, i dla całego Kościoła?
– Te konsekwencje są dramatyczne. Przez precedens powstała możliwość, że kolejni papieże będą mieli większą łatwość w podjęciu decyzji o ustąpieniu z urzędu, na przykład wtedy, gdy zobaczą, że siły już nie wystarczają do jego sprawowania. Prawo kościelne przewiduje taką możliwość, że papież może ustąpić – to nie jest dożywotni urząd, ale nie możemy dopuścić do tego, żeby ustąpienie z papiestwa było spowodowane jakimś wpływem zewnętrznym, przymusem, szantażem czy choćby nawet wezwaniem płynącym z jakiegoś środowiska nieprzychylnego osobie samego papieża.
Możemy być pewni, że zanim papież Benedykt podjął tę decyzję, na pewno długo i bardzo konkretnie zastanawiał się nad tym, co się wydarzy po tym, kiedy już ten krok podejmie. Zdecydował się na to po długim czasie medytacji, modlitwy, po rozmowie z Panem, którego namiestnikiem był tutaj na ziemi.
KAI: Czy myśl Benedykta XVI jest we właściwy sposób obecna dzisiaj w Kościele?
– Nie. Dlatego jednym z aspektów mojego wywiadu-rzeki „Benedykt XVI. Ostatnie rozmowy” jest również to, żeby otworzyć drogę do życiowego dorobku i przesłania papieża Benedykta XVI.
KAI: Co z przesłania Benedykta XVI według Pana jest najważniejsze?
– Najważniejsze jest to, że z jednej strony pokazuje Jezusa Chrystusa jako postać historyczną, a z drugiej jako Syna Bożego, który w swoim przesłaniu, w swojej Ewangelii odsłania nam to, co jest związane z wiarą. Nie możemy zapomnieć tego wielkiego ostrzeżenia ze strony papieża Benedykta, który podkreśla, że społeczność, która wypycha z siebie obecność Boga, niszczy samą siebie. W historii ludzkości doświadczyliśmy tego w bardzo okrutny sposób.
KAI: Jak o Benedykcie XVI będą pisały podręczniki historii za pięćdziesiąt lat?
– Na pewno inaczej niż dzisiaj. Jeśli za tych pięćdziesiąt lat będą jeszcze żyli dzisiejsi krytycy Benedykta XVI, to będą mogli zobaczyć, że mieli do czynienia z ojcem Kościoła nowoczesności, który zostawił po sobie spuściznę stanowiącą fundament dla Kościoła XXI wieku, fundament teologiczny. To jest niespotykany, nieporównywalny z niczym dar, który jest pomocą w zorientowaniu się w czasie nacechowanym chaotycznością w sposobie naszego myślenia czy kulturze, z jaką obcujemy. Musimy dopiero zastanowić się nad tym, z czym jesteśmy konfrontowani, jak powinniśmy to przetrawić, żeby nam to nie zaszkodziło.
Porównuję tę sytuację do bycia rozbitkami. Dzieło Ratzingera można w tej analogii porównać do belki, która pozostała po rozbitym statku, a której my możemy się przytrzymać. Jest to ostatnia deska ratunku, ocalająca przed utopieniem się. Nie chciałbym, aby zabrzmiało to patetycznie, ale porównałbym to z trzymaniem się krzyża Jezusa Chrystusa, w którym znajdujemy zbawienie i ratunek. Papież Franciszek mówi, że przesłanie Benedykta lepiej zrozumieją dopiero kolejne pokolenia.
Rozmawiał: Przemysław Radzyński, tłum: ks. Jacek Jurczyński SDB / Kraków
—
Katolicka Agencja Informacyjna
