W Jezusie, w Jego osobie i życiu, i śmierci, czy – jak mawiają teologowie – „w wydarzeniu Jezusa”, wszystko objawia Boga. Całe Jego człowieczeństwo jest ukierunkowane na objawianie najgłębszej z tajemnic: tajemnicy wewnętrznego życia Boga, Jego Istoty, Jego Serca. I tenże Jezus w Ewangelii ujawnia swe pragnienie. Do kobiety z Samarii, która nadeszła do studni Jakuba, aby zaczerpnąć wody, Jezus rzekł: „Daj Mi pić!” (J 4, 7) Ta odpowiedziała: „Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?” (J 4, 9) Można by tę odpowiedź tak sparafrazować: Jakżeż Ty będąc Bogiem, prosisz mnie, stworzenie, bym Ci dał się napić? No właśnie… jak to możliwe? Także konając na krzyżu, „świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę” (J 19, 28).W ten sposób Jezus w swojej ludzkiej naturze objawia pragnienie, które jest w Bogu.
Tak, to prawda, że Bóg sam sobie wystarcza, że niczego nie potrzebuje do tego, by być doskonale szczęśliwym. Ale prawdą jest również, że z chwilą, gdy powziął decyzję o stworzeniu, w momencie, w którym stworzył istoty, które obdarzył wolnością, równocześnie zrobił w swym boskim Sercu miejsce na szczególne pragnienie, które odtąd będzie Go paliło, domagając się ugaszenia wyłącznie ze strony stworzonych przez siebie wolnych istot: nas, ludzi.
Czego spragniony jest Bóg? Jest spragniony mojego „chcę”. Jezus mówi Samarytance: „O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto Ci mówi: «Daj Mi się napić» – prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej” (J 4, 10).Bóg wzbudził w sobie palące pragnienie obdarowania nas, ludzi, samym sobą, swoim życiem, swoim bóstwem, swoim szczęściem. Pragnienie, byśmy ten dar zechcieli przyjąć.Jest to pragnienie, którego Bóg nie może zaspokoić sam, które jedynie my możemy zaspokoić. Samarytanka je ugasiła. Powiedziała: „Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać” (J 4, 15). Ale tak samo intensywne pragnienie pali serce Boga w odniesieniu do każdego z nas! I tylko każdy z nas osobiście może je ugasić.
Trening #3
Przeczytaj również
-
Kard. Nycz: człowiek czasami stawia samego siebie w miejscu Boga
-
Koronka w Godzinę Miłosierdzia w Łagiewnikach [TRANSMISJA]
-
Jutro Niedziela – II Wielkanocna B
-
„Miej miłosierdzie dla nas i całego świata”. Niedziela Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach
-
Co można wyczytać z obrazu Jezusa Miłosiernego?
-
Jak s. Faustyna radziła sobie z cierpieniem? „Zaczęłam wołać o miłosierdzie…”
-
Sposób św. s. Faustyny na kryzysy
-
Bóg mówi do „przeciętnych Kowalskich”. Sięgnij po „Dzienniczek” s. Faustyny!
-
Koronka do Miłosierdzia Bożego. Modlitwa o wielkiej mocy
-
Św. Elżbieta Węgierska. Księżniczka, która karmiła biedaków
-
Franciszek: potrzeba specjalistów w sztuce modlitwy i miłosierdzia
-
Jedna z najpopularniejszych modlitw powstała 88 lat temu w Wilnie
-
„W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój”. Mija 21 lat od zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu
-
Abp Ryś: czy jest możliwa miłość i wierność Kościołowi bez miłosierdzia? Nie jest możliwa
-
Bp Muskus: nie doświadczymy pokoju, jeśli nie dotkniemy tego, co nas boli w Kościele
Napoić Boga. Powiedzieć Mu na modlitwie ze szczerością: Chcę! Chcę przyjąć to wszystko, co dla mnie przygotowałeś! Chcę przyjąć Twój dar!
Aleksander Sztramski, doktorant na Wydziale Teologicznym UMK
Polecamy książkę „Miłosierdzie to imię Boga” – wywiad z papieżem Franciszkiem!
Papież Franciszek w prostych i bezpośrednich słowach zwraca się do każdego człowieka, budując z nim osobisty, braterski dialog. Na każdej stronie książki wyczuwalne jest jego pragnienie dotarcia do osób, które szukają sensu życia, uleczenia ran. Do niespokojnych i cierpiących, do tych, którzy proszą o przyjęcie, do biednych i wykluczonych, do więźniów i prostytutek, lecz również do zdezorientowanych i dalekich od wiary.
W rozmowie z watykanistą Andreą Torniellim Franciszek wyjaśnia – poprzez wspomnienia młodości i poruszające historie ze swojego doświadczenia duszpasterskiego – powody ogłoszenia Nadzwyczajnego Roku Świętego Miłosierdzia, którego tak pragnął.
