Miłosierna 14. Supermoc #13. Puste miejsce przy stole
Zaledwie kilka dni temu przeżywaliśmy Niedzielę Chrztu Pańskiego, oficjalnie zamykającą kolejny w naszym życiu Okres Narodzenia Pańskiego. Wciąż jednak słyszymy radosny śpiew pieśni bożonarodzeniowych, a wielu z nas niecierpliwie oczekuje błogosławieństwa kolędowego.
Inni natomiast powoli chowają ozdoby świąteczne do szczelnych kartonów, które przez kolejne 11 miesięcy obrastać będą coraz to nowszymi warstwami szarego kurzu… Jedno jest pewne – wszyscy z sentymentem i nutką nostalgii wspominamy tradycje wigilijne, których czas przeminął już trzy tygodnie temu. Przeminął?!
Nieco uważniejsi zauważyli w brewiarzu wspomnienie dowolne pewnego Wielkiego Sercem Człowieka, ukryte pod datą 10 stycznia. Kto to taki? Św. Grzegorz z Nyssy (żył w latach 335-394 n.e.). Mój wielki Przyjaciel i Nauczyciel, który w swojej posłudze nigdy nie złożył do lamusa jednego ważnego zwyczaju, kultywowanego u nas – niestety! – tylko w Wigilię. Jako starożytny biskup Kościoła w Nyssie, położonej na terenie Azji Mniejszej, w okręgu kapadockim, okazywał niegasnącą troskę o tych, którzy z różnych powodów nie mają swego miejsca przy stole.
Grzegorz, niezwykle wyczulony na obecność Boga w najbiedniejszych, nie tylko organizował akcje charytatywne w obrębie swojej diecezji, lecz pragnął rozpalić w swych owieczkach wielką miłość ku żebrakom! Ponieważ posiadał nieprzeciętną zdolność opisu życia duchowego człowieka, chętnie dzielił się z wiernymi w homiliach i okolicznościowych kazaniach licznymi spostrzeżeniami, jak Pan Bóg natchnął jego serce. Dla nas, przeżywających radość Jubileuszowego Roku Miłosierdzia, dwa z tych kazań są szczególnie ważne: Contra usurarios (Mowa przeciw lichwiarzom) oraz De beneficencia (Mowa o miłości ku żebrakom).
Jak już pisałam, św. Grzegorz jest moim duchowym nauczycielem i myślę, że przypadnie do gustu również wielu z Was. Dlatego zamiast rozpisywać się o jego życiu i działalności, postanowiłam dać Wam możliwość nawiązania z Nim bezpośredniego kontaktu – a więc… przytoczyć kilka tekstów, w których Nysseńczyk, otwierając swe serce, zamknął w słowach żar swej miłości ku najbiedniejszym z biednych:
Przeczytaj również
-
Papież zaapelował do Polaków: „Bądźcie miłosierni”
-
„Im więcej naśladuję Matkę Bożą, tym głębiej poznaję Boga”. Św. s. Faustyna i lekcja od Matki Bożej
-
Jak umierała św. s. Faustyna? Poruszające wspomnienia sióstr
-
Kryzys? Spróbuj sposobu św. s. Faustyny na jego rozwiązanie!
-
Jedna z najpopularniejszych modlitw powstała 89 lat temu w Wilnie
-
„W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój”. Mijają 22 lata od zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu
-
Jak odmawiać Koronkę do Bożego Miłosierdzia?
-
Koronka do Bożego Miłosierdzia w obozie koncentracyjnym. „Tarcza mocy i nadziei”
-
Serce Jezusa. Bosko-ludzka miłość
-
Czy Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15 ma szczególną moc?
-
Niezwykła, gigapikselowa fotografia obrazu Jezusa Miłosiernego! [ZOBACZ]
-
Najczęstsze błędy w formule Koronki do Bożego Miłosierdzia, których należy unikać
-
Początkowo uważano, że zawiera błędy teologiczne! Tajemnice Koronki do Miłosierdzia Bożego
-
Obietnice, jakie Jezus złożył modlącym się Koronką do Bożego Miłosierdzia
-
Kard. Nycz: człowiek czasami stawia samego siebie w miejscu Boga
„Pomyśl, kim oni są, a znajdziesz ich wartość: przyodziali się w osobę naszego Zbawiciela. Albowiem ten miłośnik ludzi użyczył im własnej osoby, aby przez nią zawstydzali i wzruszali ludzi nieczułych i nienawidzących żebraków, jak ci, co przeciw silniejszym napastnikom zasłaniają się portretami cesarza, by obrazem władcy zmieszać i zawstydzić pyszałka.”
„Tak ci sam Bóg przedstawia się nam jako wykonujący przede wszystkim dobre i miłosierne czyny, gdyż stworzenie ziemi i ozdobienie nieba, i uporządkowaną zmianę pór roku, i ciepło słoneczne, i zamarzanie w lód, słowem każdą rzecz czyni ustawicznie nie dla siebie samego (bo nie potrzebuje takich rzeczy), lecz dla nas, jako niewidzialny dostarczyciel żywności dla ludzi […].”
„Widzisz więc, że pierwszym miłośnikiem dobroczynności jest Bóg, tak karmiący głodnego, pojący spragnionego i odziewający nagiego, jak to przedtem powiedziałem.”
„Nie wszystko niech będzie wasze, lecz część niech należy do biednych, ukochanych przez Boga!”
Trening #13
- Przechodząc po ulicy uważnie obserwuj twarze mijających Cię ludzi. Spróbuj zapamiętać jak najwięcej szczegółów, abyś z tych „ludzkich puzzli” namalował w swoim sercu obraz człowieka pragnącego Miłości. Na wieczornej modlitwie lub podczas Eucharystii uwielbiaj Chrystusa w każdym spotkanym człowieku, w którym zgodził się narodzić i dać Ci ujrzeć cień swego Oblicza!
- Dla mocno stąpających po ziemi – „zapełnij puste miejsce przy stole” pierwszej spotkanej osoby! Podziel się konkretnym dobrem z drugim człowiekiem. Jeśli nie będziesz miał dziś okazji dać komukolwiek kawałka chleba, ofiaruj promienny uśmiech, który roztopi każdy smutek!
Agnieszka Wyrąbkiewicz, III rok studiów doktoranckich WT UMK w Toruniu
