Nasze projekty

Tragedia w Bejrucie oczami świadków

Przepełnione szpitale, ranni wysyłani do sąsiednich miast, liczenie i poszukiwanie ofiar oraz dramatyczne straty dla i tak ubogiego państwa - to wszystko wstępny bilans gigantycznej eksplozji, jaka miała miejsce wczoraj wieczorem w stolicy Libanu, Bejrucie. Śledzimy relacje świadków i osób związanych z tym miastem.

6301294 05.08.2020 Damaged cars are seen after Tuesday's massive explosion in Beirut, Lebanon. The blast hit Lebanese capital on August 4, with over 80 people killed and some 4,000 injured. Mikhail Alaeddin / Sputnik

Ze wstępnych ustaleń wynika, że był to tragiczny wypadek, spowodowany nieostrożnością pracowników portu. Od 2013 r. składowano w nim zarekwirowane przez służby celne 2750 ton silnie wybuchowego azotanu amonu (saletry). Zaprószony najprawdopodobniej przez spawaczy pożar najpierw objął sąsiedni skład sztucznych ogni, następnie dotarł do worków z saletrą, która gwałtownie wybuchła, zmiatając z powierzchni ziemi cały port i znajdujące się tam składy i sąsiednie budynki. Fala uderzeniowa była tak duża, że wybiła szyby w oknach budynków oddalonych o kilka kilometrów, a wybuch odnotowały sąsiednie stacje sejsmiczne. Wybuch pozbawił dachu nad głową aż 300 tysięcy osób. Minimum 100 zginęło, ponad 4 tys. zostało rannych. Kraj zmaga się z wielkim kryzysem gospodarczym, ma hiperinflację, najwyższy na świecie wskaźnik liczby uchodźców na głowę mieszkańca, kryzys dostaw prądu i napiętą sytuację społeczno-polityczną.

Natychmiast ruszyła pomoc, zwłaszcza od Międzynarodowego Czerwonego Krzyża oraz od Caritas, działającej na miejscu. Zbiórkę w Polsce prowadzą już Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej oraz Caritas Polska. O pomocy na miejscu opowiada pracownica Caritas Polska:

Ks. Przemysław Szewczyk z klasztoru umiejscowionego kilka kilometrów od portu też doświadczył skutków fali uderzeniowej. Nie ucierpiał, ale opowiada, jak to wyglądało od strony mieszkańca Bejrutu.

Reklama


Na Twitterze pojawił się film, na którym uchwycono moment eksplozji. To fragment transmisji Mszy świętej, która w tym czasie odbywała się w jednym z kościołów. Transmisja była zorganizowana dla wiernych, którzy ze względu na epidemię nie mogli przyjść na mszę osobiście.

Krzysztof Noworyta przemierzał piechotą Liban niecały rok wcześniej. W swojej relacji popielgrzymkowej (przeczytaj) opowiadał o zachwycie nad tym krajem, jego pięknem fizycznym, duchowością, ludźmi. Gdy usłyszał o wczorajszym wieczornym wybuchu w pierwszej chwili pomyślał, jak wielką tragedią jest nie tylko utrata pięknego portu, ale przede wszystkim utrata całych zapasów środków do walki epidemią COVID-19.

Pierwsze, o czym pomyślałem, gdy dowiedziałem się o tym wybuchu, to czy to był atak czy wypadek. W Libanie niewiele trzeba, aby zaiskrzyło wojną, więc w całym nieszczęściu to „szczęście”. Niemniej to duża tragedia, poważne straty w ludziach, zniszczony główny silos zbożowy Libanu oraz magazyn z zapasami sprzętu na potrzeby walki z pandemią, co wobec katastrofalnej sytuacji ekonomicznej Libanu jest bardzo groźne. Do tego zniszczony port, infrasturktura, milionowe straty. Dziś wiemy, że spawacze, pracujący przy magazynie, wywołali eksplozję silosów z azotanami. Opary dotarły aż do oddalonego o 100 km Damaszku, co pokazuje, jak wielki zasięg miał ten wybuch.

Krzysztof Noworyta wyjaśnia też, że całkowicie naturalne jest to, że teraz w pierwszej kolejności Libańczycy wzywają i proszą o pomoc św. Szarbela.

To ich teraz najważniejszy święty, pierwszy z trójki świętych, których tam najbardziej celebrują. Wzywają go nie tylko chrześcijanie, ale również muzułmanie i ludzie niewierzący. Więc jeśli gdzieś pojawiają się straty, ranni i zabici, to Szarbel będzie tym uchem igielnym, przez które będą kierować wszystkie prośby. W samym mieście oczywiście teraz wszystko jest jednak w rękach służb ratunkowych, to jest potężna operacja logistyczna, ugasić pożar w porcie, zadbać o uporządkowanie i odbudowę zniszczonych części miasta. Całe szczęście Liban nie jest zostawiony sam sobie, więc jest nadzieja, że nadejdzie szybko pomoc międzynarodowa i jakoś staną na nogi.

Liban to ostoja chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie. Pochodzą stąd niezwykli święci: Szarbel, Rafka, Nimatullah al-Hadrini i bł. Stefan. O ich pomocy świadczą nie tylko katolicy, ale i ludzie innych wyznań, a także osoby niewierzące. W najwyższych górach Libanu znajduje się Wadi Qadisha – Dolina Święta. To miejsce, które jest żywym świadectwem obecności chrześcijan w tej części świata. Opowiada o nim o. Mariusz Wójtowicz, karmelita bosy, który odwiedził Liban w ubiegłym roku.

os, ad/Stacja7

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Reklama

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę