Afryka
Dzień Apokalipsy w RCA. Depesze
Morderstwa, grabieże, zniszczone dzielnice, strach, łzy i ból – tak wygląda od wielu dni rzeczywistość w RCA. Polscy misjonarze, którzy na miejscu wspierają miejscową ludność, starają się w miarę możliwości wysyłać depesze, by świat nie został obojętny.
Bałam się, że nas wywiozą
Pracuję na misjach od 4 lat, w Ngaoundaye od września 2013 roku. Po raz pierwszy w taki sposób – face en face – miałam spotkanie z Seleką. Byłyśmy w trakcie ewakuowania się do braci kapucynów, kiedy usłyszeliśmy strzały. Wiedziałyśmy, że już nie możemy uciec, więc wyszłyśmy z podniesionymi rękoma.
Dopiero później doszło do mnie, że mogłam zostać zgwałcona
Dzień przed napadem na nasze misje ludzie zaczęli znosić do nas swoje cenniejsze rzeczy. We wtorek (21 stycznia) od samego rana również znoszone są rzeczy. Na mieście panuję cisza, która krzyczy, że coś jest nie tak.
Zdrada przez selekę z Ngaoundaye
Od samego rana zaczęli przychodzić do nas ludzie. Na misji mieliśmy około 100 osób. Około 13 dowiedzieliśmy się, że Seleka zaatakowała naszą misję w Bocaranga.
Dzień Apokalipsy
Przed tygodniem Anty-Balaka zaatakowała Selekę w Bocaranga. Rezultat: miasto wyzwolone z ręki rebeliantów, trochę radości i nadziei. Później smutek i złość, bo miasto stało sie łupem rabusiów i złodziei.
Zagrożone życie polskich misjonarzy
„Właśnie otrzymaliśmy alarm, że Seleka jedzie w naszą stronę , a więc ewakuacja…” – ten urwany post z dalekiej Republiki Środkowoafrykańskiej zmroził nam krew w żyłach.
Prawdziwy prezent
„Praca w krajach Trzeciego Świata uczy, że to drugi człowiek jest najważniejszy. Nie urządzenia, nie kamera, nie samochód czy nowy gadżet. Tak naprawdę drugi człowiek jest najpiękniejszym prezentem na Boże Narodzenie” – mówi Ks. Maciej Makuła SDB z Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego w Warszawie.
Głos prześladowanej Nigerii
„On nie jest martwy. W końcu któregoś dnia znowu się spotkamy”. Trzynastoletnia Wiktoria straciła ojca i młodszego brata. Zginęli podczas modlitwy, w ataku na zgromadzonych w kościele chrześcijan.
On mówił do mnie
Każdy, kto znajdował się na Placu św. Piotra, w bazylice, podczas pielgrzymek, stwierdzał: On mówił do mnie, On mnie dostrzegł, On mnie zauważył, On zmienił moje życie. Jak to możliwe?
Krawatem w kałacha
Każdemu wolno patrzeć na Sapeurs jak na pajaców, którzy zamiast wydawać pieniądze na lepszy dach, odkładają latami, by ściągnąć z Europy jakąś zdobną spinkę albo zaskoczyć świat zdobnym fontaziem. Ale uwaga: bieda nie sprawia, że ludzie są już wyłącznie organizmami, oni nie przestają być ludźmi!
Pamiętnik spod róży: RPA, 10.05
W 2009. roku w jednym z biednych osiedli koło Kapsztadu policja zatrzymała 26. – miejscowego busa, w którym (wewnątrz, nie na dachu) kierowca upchnął – uwaga 112. ludzi (105. dzieciaków i ośmiu dorosłych – nie uwierzyłbym, ale mam pod ręką zdjęcia). W Port Elizabeth w tym samym roku do mniejszego o połowę auta weszło 48. uczniów, w Joburgu do mazdy 323 (proszę sobie wyguglać dla wyobrażenia, o jakim autku mowa), zmieściło się dwóch pasażerów i sześć żywych kóz.
Pamiętnik spod róży: Zambia, 9.05
Ponieważ nosi mnie i w najbliższych tygodniach dalej będzie mnie nosić po świecie, postanowiłem pisać pamiętnik, notując rzeczy które widzę, a które wchodzą w pamięć – zostają w głowie i napędzają myślenie.
