Anioł Pokoju – patronka udręk wojny
Elżbieta Portugalska, królowa – bo o niej mowa- była żoną portugalskiego króla Dionizego. Jej małżeństwo niestety nie należało do najszczęśliwszych, bowiem mąż świętej najczęściej myślał tylko o polowaniu i zabawach. Elżbieta więc wzięła na swoje barki wychowanie dzieci i troskę o królestwo. Oddawała się także modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Dionizy miał kilku nieślubnych synów, stąd syn Elżbiety – Alfons, poczuł się zagrożony na drodze do objęcia tronu. Dlatego wypowiedział on ojcu wojnę. Wówczas Elżbieta zrobiła wszystko, by nie dopuścić do rozlewu krwi. Jej mąż na początku w odwecie zamknął żonę w królewskim więzieniu, po czym uwolnił ją, kiedy przemyślał, ile wysiłku włożyła, by uniknąć krwawego zatargu. Alfons mimo zażegnania konfliktu, wkrótce ponownie chciał ruszyć na Lizbonę. I tym razem matka powstrzymała go, by nie dopuścić do konfliktu zbrojnego. W następnych latach święta musiała jeszcze dwukrotnie, pokojowo interweniować. Na szczęście jej działania zakończyły się powodzeniem i tak Kościół czci Elżbietę, jako Anioła Pokoju.
Modlitwa w czasie wojny:
Najlitościwszy Boże, któryś św. Elżbietę pomiędzy wielu innymi wysokimi łaskami przyozdobił także darem poskramiania wojen, spraw to miłościwie, abyśmy za jej pośrednictwem zażywali za życia pokoju, o który pokornie prosimy, a po nim dostąpili radości wiekuistych. Amen.
Po burzy zawsze wychodzi słońce! Św. Franciszek Ksawery
Burza i sztorm niejednokrotnie przebijały się w życiu św. Franciszka Ksawerego. Dlatego właśnie stał się on orędownikiem podczas tych kataklizmów. W 1534 r. złożył śluby zakonne i tak zaczęła się jego misyjna przygoda. Od tej chwili jako zakonnik działał, by chrystianizować odległe od terytorium obecnej Hiszpanii państwa. Głównie Azję, stąd nazywany jest apostołem Indii. Nie bał się, znał swój cel i pomimo różnych żywiołów robił wszystko, by dotrzeć na miejsce swoich misji. Pewnego dnia, kiedy Franciszek przemieszczał się swoim małym, starym i zniszczonym statkiem po morzu, przyszła okropna burza i rozpętał się sztorm. Franciszek wtedy poszedł do burty i cicho się modlił. Coś go skłoniło, by wstać i podejść do rozpętanych fal i krzyknąć: “Ucichnij, ucichnij! Słyszysz? Krzyż jest nad Tobą!”. Wtedy morze uspokoiło się. Właśnie dlatego Franciszek znany jest jako orędownik w czasie burzy.
Modlitwa w czasie burzy
Wszechmogący Boże, wszystkie siły przyrody są Tobie posłuszne, pokornie Cię błagamy, uśmierz gwałtowne nawałnice i spraw, aby nasza trwoga zmieniła się w radosne dziękczynienie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen
Z tą świętą niegroźna jest susza!
Genowefa już od najmłodszych lat wiedziała, jakie jest jej powołanie – życie w czystości. Kiedy była jeszcze małą dziewczynką, do jej miasta przybył św. German, który zapowiedział, że zostanie ona świętą. Podarował jej także krzyż, z którym nie rozstawała się ona właściwie nigdy. Zapowiedziała rodzicom, że pragnie oddać swoje dziewictwo Chrystusowi. Oni przyjęli jej wolę i wspierali ją w jej decyzji. Kiedy rodzice zmarli, Genowefa udała się do Paryża, gdzie poświęcała się misji ewangelizacyjnej. Kilkakrotnie stała się wybawicielką miasta. Genowefa zachęcała do zachowania spokoju, przepowiadając, że Bóg ochroni miasto, jeśli jego mieszkańcy podejmą modlitwę i post. I tak się stało. Gdy mieszkańcom Paryża groził głód, zorganizowała flotyllę rzeczną, która zaopatrzyła miasto w żywność. Po śmierci Genowefy wciąż działy się cuda. Jednym z nich, było powstrzymanie epidemii zatruć sporyszem, dziesiątkującym ludność Paryża po przejściu procesji z relikwiami przez miasto.
Modlitwa w czasie suszy:
Daj, prosimy, wszechmogący Boże, abyśmy, którzy w smutku naszym ufność w Tobie pokładamy, od wszelkich przeciwności przez Ciebie zawsze obronieni byli.
Daj nam, prosimy, Panie, deszcz pożyteczny, a wyschłą i spragnioną ziemię niebieskimi potokami napełnij. Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Patron wszystkich kataklizmów
Św. Aleksy Rzymianin jest orędownikiem w czasie właściwie wszystkich kataklizmów: suszy, plag, burzy, gradobicia, pożarów. Można do niego się zwrócić właściwie w każdej z kryzysowych sytuacji, a nawet po prostu – w czasie złej pogody. Aleksy był Rzymianinem pochodzącym z zamożnej rodziny. Kiedy brał ślub, opuścił dom i wyruszył w podróż do Ziemi Świętej. Żył ubogo, utrzymywał się z jałmużny i troszczył się o innych, ofiarując im większość tego, co udało mu się znaleźć na ulicy. Nigdy nie zdradził w Jerozolimie swojej tożsamości. Wyjawił, kim jest, kiedy tuż przed śmiercią powrócił do Rzymu.
Modlitwa o dobrą pogodę:
Panie, wysłuchaj naszego pokornego wołania i udziel nam pogody; chociaż słusznie cierpimy za nasze grzechy, okaż nam swoje miłosierdzie i daj nam doznać Twojej dobroci. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Orędownik w czasie powodzi
Święty Jan Nepomucen, prezbiter i męczennik to ten, który jest orędownikiem w czasie powodzi. Jego imienia wzywali także wszyscy tonący. Święty pochodził z Czech i tam prowadził między innymi swoją działalność ewangelizacyjną. Był posłuszny wobec biskupa i troszczył się o dobro wspólnoty Kościoła. Legenda głosi, że święty pewnego dnia, podczas trwających zatargów między królem praskim a arcybiskupem Pragi, Jan prowadził mediacje, które niestety nie zakończyły się sukcesem. Z tego też powodu, Wacław IV Luksemburczyk pojmał kapłana i poddał go torturom, a następnie pół żywego kazał zrzucić go z przywiązanym kamieniem do szyi. Według historii kamień urwał się, a niezwykła jasność obudziła mieszkańców Pragi. Podobno widząc to król odbył pokutę i zaniechał swych działań, choć nie na długo. Jan niezwykle umiłował sobie tajemnicę spowiedzi. Strzegł jej, pomimo gróźb króla, który mówił, że jeśli kapłan nie zdradzi tego, co podczas spowiedzi powiedziała mu królowa, to zostanie zamordowany…Tak też się stało.
Modlitwa w czasie powodzi:
Do Ciebie, któremu wichry i jeziora są posłuszne, wołamy dziś: święty Boże, święty Mocny, święty a Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami, od zarazy, głodu, deszczu i powodzi wybaw nas Panie
Św Florian – ten od pożaru i kamienia u szyi
Florian żył w czasach ostatniego prześladowania chrześcijan za cesarza Dioklecjana. Był szefem kancelarii namiestnika. Jako członek chrześcijańskiej wspólnoty w Lauriacum odmówił złożenia wymaganej przez cesarza przysięgi wobec bożków rzymskich, składanej przez urzędników. Z tego powodu został odsunięty od urzędu. Kiedy dowiedział się, że młody Kościół w Lauriacum przeżywa ciężkie prześladowania, powrócił tam, chcąc mu pomóc. Został jednak natychmiast ujęty. Biczowano go, rozrywano jego ciało hakami a później uwiązano kamień u szyi i utopiono. Ponieważ Florian zginął śmiercią męczeńską w nurtach rzeki, pobożność ludowa obrała go sobie za patrona strażaków. Św. Florian czczony jest jako orędownik podczas pożarów i powodzi, patronuje także strażakom, hutnikom i kominiarzom oraz piwowarom, bednarzom, węglarzom i ceramikom.
Modlitwa w czasie pożaru:
Święty Florianie – módl się za nami.
Nieustraszony męczenniku Chrystusowy,
Niezwyciężony obrońco wiary świętej,
Mężny rycerzu Chrystusowy,
Setniku umiłowany przez swych żołnierzy,
Wraz z żołnierzami umęczony za wiarę,
Pelikanie krwią męczeńską płynący,
Przemożny orędowniku u Boga w czasie klęsk żywiołowych,
Obrońco nasz przed klęską ognia,
Patronie walczących z klęską pożarów,
Przykładzie stanu rycerskiego,
Opiekunie polskiego narodu,
Wielokrotny obrońco naszego miasta,
Od wieków czczony na Kleparzu,
Orędowniku we wszystkich naszych potrzebach.
