Dominikanin, wędrowny kaznodzieja, były duszpasterz krakowskiej „Beczki”. Jest autorem kilkunastu książek i audiobooków o tematyce religijnej, a także rekolekcji internetowych (Wilki Dwa, Plaster miodu, Jeszcze 5 Minutek). Prowadzi blog i kanał Langusta na Palmie, na którym można znaleźć wszystkie nagrania jego homilii i konferencji.
Kiedy pochowano Chrystusa, kiedy zamknięto drzwi od Jego grobu, kiedy wydawało się, że to już jest koniec, była tylko jedna osoba na ziemi, która może nie tyle wiedziała, ale przypuszczała, czym ta noc różni się od wszystkich innych nocy. Ta noc będzie trwała aż do niedzielnego poranka. Dlaczego Miriam – mama Jezusa – wiedziała, że ta noc, to jest zupełnie inna noc? Obejrzyj 16 odcinek rekolekcji „Oto Człowiek!”
Mogło się wydawać, że to już jest koniec, że Jezus już nic więcej nigdy nie zrobi. Nikt jeszcze nie widział i nie słyszał o czymś takim, jak zmartwychwstanie, więc dla wszystkich to było ostatnie słowo, to była kropka. Już się nic więcej miało nie dokonać. Jak się okazało, było oczywiście zupełnie inaczej.
Poza miastem, w miejscu, gdzie nic nie było, na wzgórzu, które nazywano „miejscem czaszki”, czyli miejscem śmierci, wyrosło drzewo – drzewo, które będzie tutaj rosło po wsze czasy. Co to za drzewo? Obejrzyj 14 odcinek rekolekcji „Oto Człowiek!”
W całej tej ponurej scenerii wszystkich stacji drogi krzyżowej, w tych wszystkich ohydnych rzeczach, które zrobiono Panu Jezusowi, w Jego udręczeniu, w Jego okrutnym umęczeniu, jest jedna stacja, która, myślę, jaśnieje jakimś przedziwnym ciepłem, przedziwnym światłem.
Pewnie go w ogóle nie znał, pewnie nic o nim nie wiedział. Wystarczyło jedno zdanie, jedno spojrzenie.
W dziewiątym rozdziale Księgi Sędziów można znaleźć dosyć dziwną bajkę. Bajkę, w której drzewa wybierają spośród siebie króla. Jest tam opowieść o zebraniu drzew, które próbowały namaścić jedno, żeby zostało władcą między nimi.
Kiedy się poczyta prawo izraelskie, to trzeba by przypuszczać, że nie było to jakieś straszne wycie dlatego, że nie wolno było bardzo głośno opłakiwać skazańców, tych, którzy byli kryminalistami i byli godni śmierci – skazanych na śmierć. Nie wolno ich było głośno opłakiwać tak, jak normalnych zmarłych.
Pewnie się opierał, pewnie nie chciał, pewnie był bardzo zły, bo pewnie się spieszył do domu na święto, żeby wszystko przygotować, a tutaj musiał brać udział w tej egzekucji. To jest taka pomoc, której się nie chce, taka pomoc, na którą się nie ma ochoty, której się, broń Boże, nie chce udzielać.
Tuż przed swoją męką, w trakcie Ostatniej Wieczerzy, Pan Jezus zostawił swoim uczniom bardzo wiele słów. Wśród tych wszystkich słów, wśród tych myśli, które tam są podane, jest takie jedno zdanie, które zazwyczaj omijamy albo przechodzimy nad nim do porządku dziennego, bo ono brzmi tak pobożnie.
Pana Jezusa zaprowadzono na dziedziniec, gdzie Go przywiązano do słupa i gdzie, jak mówi Biblia, okrutnie Go ubiczowano i udręczono. Zazwyczaj w tym biczowaniu widzimy przede wszystkim bolesne, cierpiące upokorzenie ciała, ale jest tam coś więcej. Tam wydarzyło się coś znacznie poważniejszego i Jezus przyjął to biczowanie zupełnie z innego powodu.
W pewnym momencie Piłat pyta Pana Jezusa: „Skąd Ty jesteś?”, tak, jakby chciał się dowiedzieć: „Kim naprawdę jesteś? Mówią o Tobie bardzo wiele rzeczy. Żydzi mówią o Tobie jedno, Ty mi opowiadasz inne rzeczy o sobie. Nie mam pojęcia, kim tak naprawdę jesteś.”
