Ten dzień zmienił świat. Dziś mija 20 lat od kanonizacji s. Faustyny

Była to kanonizacja niezwykła, bo uroczystość miała miejsce jednocześnie w Rzymie i Krakowie-Łagiewnikach.

Kult Bożego Miłosierdzia jest dziś najsilniejszy na świecie. Żyjemy w epoce Bożego miłosierdzia – mówi s. Elżbieta Siepak ZMBM – z tego samego zgromadzenia, do którego należała św. s. Faustyna.

Przed kanonizacją św. Faustyny do Łagiewnik pielgrzymowało ok. 1 mln ludzi. Rok kanonizacji był przełomowy, bo od tego czasu liczba pielgrzymujących wzrosła do ok. 2 mln. Wzrosła też liczba krajów, z których przybywają pielgrzymi. Rocznie jest ich 90-100 – mówi s. Elżbieta Siepak. Najwięcej do Łagiewnik przybywa wiernych ze Słowacji, Włoch, krajów anglojęzycznych, Filipin.

Na Filipinach zresztą kult Bożego Miłosierdzia jest rozwinięty chyba najbardziej spośród wszystkich krajów świata – poza Polską. Codziennie o godzinie 15.00 zamiera tam ruch na ulicach i odmawiana jest koronka do Miłosierdzia Bożego.

Do sanktuarium w Łagiewnikach pielgrzymuje też sporo jest młodych ludzi, którzy studiują na uniwersytetach europejskich i przy różnych okazjach przyjeżdżają do Łagiewnik. To specyficzna grupa, która świadczy o tym, że Łagiewniki przyciągają młodzież – dodaje.

Wzrosła także liczba intencji, które napływają na adres klasztoru z całego świata. Do tej pory jest to rocznie ok. 80 tys. podziękowań i 700 tys. próśb. Stale rośnie oglądalność strony faustyna.pl. Dzięki 24-godzinnej transmisji z kaplicy klasztornej z obrazem Jezusa Miłosiernego i relikwiami św. Siostry Faustyny pielgrzymują tu wirtualnie czciciele Bożego Miłosierdzia z całego świata.Do 130 krajów świata i 5600 kościołów na wszystkich kontynentach trafiły relikwie Apostołki Bożego Miłosierdzia. – One mają pobudzać wiarę ludzi, żeby żyli duchowością św. Faustyny i uczestniczyli w jej misji niesienia światu orędzia o Bożym Miłosierdziu na różne sposoby – wyjaśnia s. Siepak.

„Dzienniczek” świętej, w którym objawienia i słowa Jezusa są szczegółowo zrelacjonowane, został przetłumaczony na ponad 30 języków oficjalnych. Są też tłumaczenia nieoficjalne, np. w języku japońskim. Mistyczne dzieło św. Faustyny zostało przetłumaczone m.in. w Chinach, Korei, Malezji, Wietnamie, Indiach, w Rwandzie czy w Indonezji.

Zdaniem gospodarzy Sanktuarium w Łagiwnikach kult Bożego Miłosierdzia jest dziś najsilniejszy na świecie. – Żyjemy w epoce Bożego Miłosierdzia. Nie ma dzisiaj kraju, w którym nie byłoby obrazu Jezusa Miłosiernego – dodaje. Według niej, dzięki orędziu przypomnianego światu za pośrednictwem św. Faustyny, zmienił się w Kościele obraz Boga. – Nie jest On postrzegany tylko jako „Sędzia sprawiedliwy, który za dobro wynagradza, a za zło karze”, ale także jako Bóg miłosierdzia – wskazuje siostra.

Św. Faustyna Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci w ubogiej wiejskiej rodzinie. Rodzice Heleny, bo takie imię święta otrzymał na chrzcie, mieszkali we wsi Głogowiec. I z trudem utrzymywali rodzinę z 3 hektarów posiadanej ziemi. Dzieci musiały ciężko pracować, by pomóc w gospodarstwie. Dopiero w wieku 12 lat Helena poszła do szkoły, w której mogła, z powodu biedy, uczyć się tylko trzy lata. W wieku 16 lat rozpoczęła pracę w mieście jako służąca. Jak ważne było dla niej życie duchowe pokazuje fakt, że w umowie zastrzegła sobie prawo odprawiania dorocznych rekolekcji, codzienne uczestnictwo we Mszy św. oraz możliwość odwiedzania chorych i potrzebujących pomocy.

Mając 20 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Decyzję wstąpienia do klasztoru podjęła podczas jakiejś zabawy tanecznej. Po latach opisała to w swoim „Dzienniczku”: „W chwili, kiedy zaczęłam tańczyć, nagle ujrzałam Jezusa obok, Jezusa umęczonego, obnażonego z szat, okrytego ranami, który mi powiedział: »Dokąd cierpiał będę i dokąd Mnie zwodzić będziesz«”. To była chwila, która dała jej siłę, by pokonać wszelkie przeszkody: sprzeciw rodziców, brak posagu (dawniej wstępując do zakonu trzeba było wnieść całkiem niemały posag), własny lęk i niezdecydowanie.

Przez 13 lat zakonnego życia wielokrotnie objawiał jej się Jezus przekazując orędzie miłosierdzia, które Faustyna zapisywała w swoim „Dzienniczku”, tłumaczonym dziś na wiele języków. Jedno z tych objawień zaowocowało znanym dziś w całym świecie obrazem Jezusa Miłosiernego. Święta opisuje to pod datą 22 lutego 1931: „Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony a drugi blady (…) Po chwili powiedział mi Jezus: wymaluj obraz według wzoru, który widzisz, z podpisem: »Jezu, ufam Tobie«”. Obraz w dwóch wersjach powstał dopiero kilka lat później. Jeden znajduje się w Wilnie, w polskim kościele Świętego Ducha, drugi w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach. Na polecenie Chrystusa przekazane przez Faustynę pierwsza niedziela po Wielkanocy miała być – i obecnie rzeczywiście jest – obchodzona jako Niedziela Miłosierdzia.

Faustyna zmarła 5 października 1938 r. Była prostą, niewykształconą kobietą, najdłużej mieszkała w klasztorze w Krakowie, także w Wilnie, Płocku i Warszawie, pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. W ostatnich latach życia bardzo cierpiała – trawiła ją gruźlica, była też niezrozumiana przez współsiostry, które czyniły jej wiele przykrości. Doświadczała jako mistyczka cierpień Chrystusa, pisała: „Czuję dobrze, że nie kończy się posłannictwo moje ze śmiercią, ale się zacznie. O dusze wątpiące, uchylę wam zasłony nieba, aby was przekonać o dobroci Boga, abyście już więcej nie raniły niedowierzaniem Najsłodszego Serca Jezusa. Bóg jest miłością i Miłosierdziem”. Beatyfikował ją Jan Paweł II 18 kwietnia 1993 r. w Rzymie, a kanonizował 30 kwietnia 2000 r. też w Rzymie.

Jezus, który wielokrotnie objawiał się Faustynie, kazał jej zapisać takie słowa: „Córko moja miłowana, mów światu o moim miłosierdziu, o mojej miłości. Palą mnie płomienie miłosierdzia, pragnę je wylewać na dusze ludzkie. O jaki mi ból sprawiają, kiedy ich przyjąć nie chcą. Córko moja, czyń co jest w twej mocy w sprawie rozszerzenia czci miłosierdzia mojego, ja dopełnię czego ci nie dostawa. Powiedz zbolałej ludzkości, niech się przytuli do miłosiernego serca mojego, a ja ich napełnię pokojem. Powiedz, córko moja, że jestem miłością i miłosierdziem samym. Kiedy dusza zbliża się do mnie z ufnością, napełniam ją takim ogromem łaski, że sama w sobie tej łaski pomieścić nie może, ale promieniuje na inne dusze. Dusze, które szerzą cześć miłosierdzia mojego, osłaniam je przez życie całe, jak czuła matka swe niemowlę, a w godzinę śmierci nie będę im sędzią, ale miłosiernym zbawicielem. W tej ostatniej godzinie nic dusza nie ma na swą obronę, prócz miłosierdzia mojego; szczęśliwa dusza, która przez życie zanurzała się w zdroju miłosierdzia, bo nie dosięgnie jej sprawiedliwość. Wszystko, co istnieje, jest zawarte we wnętrznościach mojego miłosierdzia, głębiej niż niemowlę w łonie matki. Jak boleśnie rani mnie niedowierzanie mojej dobroci? Najboleśniej ranią mnie grzechy nieufności”.

Od Faustyny pochodzi pięć form kultu Bożego Miłosierdzia: obraz Miłosierdzia Bożego – „Jezu ufam Tobie”; Koronka do Miłosierdzia Bożego, Godzina Miłosierdzia (godz. 15, w której Jezus skonał na krzyżu), a także Litania i samo święto – Niedziela Miłosierdzia.

ad, KAI/Stacja7