Sięgaj po najlepsze

Po co Jezus „wymyślił” Eucharystię?

Po to, żeby każdy człowiek miał dostęp do owoców Jego śmierci i Zmartwychwstania. Eucharystia jest jak kliknięcie na link, które przenosi cię w rzeczywistość Golgoty i pustego grobu Chrystusa. My istniejemy w czasie, ale gdy podczas Mszy św. zaglądamy w wieczność – tam nieustannie rozgrywają się te dwa wydarzenia jako „tu i teraz”.

Eucharystia jest jak studnia, z której bije źródło, więc zawsze możesz po tę wodę sięgnąć. Jezus pozostawił studnię otwartą i powiedział: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). Aby to było możliwe – zostawił nam siebie pod postacią Chleba.

W ostatnich czasach w Kościele wydarzyło się wiele cudów eucharystycznych – dzięki nim Jezus przekonuje nas o swojej obecności, pokazując swoje realne Ciało w konsekrowanej Hostii. Co ciekawe, podczas Mszy św. i adoracji Najświętszego Sakramentu mają miejsce takie same cuda, jakie czynił Jezus, gdy chodził po ziemi: uzdrowienia, nawrócenia, uwolnienia. Nic się nie zmieniło – On dotyka nas tak samo jak tych, którzy wtedy do niego przychodzili.

Dziś także i zło reaguje na obecność Jezusa jak dawniej. Gdy Chrystus jest adorowany czy uwielbiany w Najświętszym Sakramencie – ludzie dręczeni przez ducha złego zaczynają wyć i krzyczeć: „Zabierz to!”. Osoby bardzo zniewolone mają często problem z przyjęciem Komunii. A dla satanistów cenną zdobyczą jest Niepokalana Hostia, ponieważ chcą ją zbezcześcić podczas swoich czarnych mszy. To taki negatywny dowód na realną obecność Jezusa w Komunii – gdyby Go tam nie było, nie zadawaliby sobie tyle trudu, żeby ją zdobyć.

My, współcześni bardzo ekscytujemy się mocą. Szukamy jej, by uzyskać władzę nad własnym życiem i trafiamy przy tym różnie: we wróżbiarstwo, magię, talizmany, horoskopy i inne złudzenia. Co tracimy, nie korzystając z mocy Eucharystii?

Tracimy moc samego Ducha Świętego, który może zmienić nasze życie. Ludzie dzwonią do wróża w TV, który za 4 zł netto/min (4,92 zł brutto/min) otworzy ci wszystkie czakry, albo powie, co cię czeka w życiu. A na Eucharystii nie dosyć, że wszystko mamy za darmo, to jeszcze mamy całe Niebo i Jezusa w mocy Ducha Świętego. Kiedy Go przyjmujesz, ta moc jest również w tobie – moc do czynienia cudów we własnym życiu i w życiu twojej rodziny. Ona da Ci odwagę, wykorzeni lęk i da siłę by kochać.

Podczas konsekracji my, księża ogłaszamy śmierć Jezusa – ale Jezus w tym momencie realnie umiera za nas na krzyżu. Wtedy następuje oddzielenie Ciała od Krwi – dlatego są w osobnych naczyniach liturgicznych. A potem następuje ten najważniejszy moment Mszy św., kiedy kapłan podnosi Najświętsze Postaci do góry i mówi: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże Ojcze Wszechmogący…”. Mówi jakby tym samym: „Ojcze, zobacz, to jest ofiara przebłagania za nasze grzechy. Wierzę, że patrzysz teraz na mnie przez  swojego Syna, ponieważ okrywam się teraz Jego sprawiedliwością i mogę przystąpić do tronu Twojej chwały”. A kiedy kapłan łamie Ciało Pańskie i cząsteczkę wrzuca do kielicha z Krwią – oznacza to zmartwychwstanie, czyli połączenie na nowo Ciała i Krwi. A wtedy słyszymy słowa: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” – i ksiądz podnosi Go, by ukazać światu Chrystusa pełnego mocy, zmartwychwstałego. Kiedy więc idziesz do Komunii, naprawdę przyjmujesz samego Jezusa.

Co tracę, jeśli „zaliczam” Mszę jako widz – jak niedzielny rytuał nakazany przez trzecie przykazanie?

Omija cię to, co najlepsze, bo Eucharystia cała jest o miłości. Czasami przychodzi ktoś do mnie i mówi: „Bo mnie to Msza nudzi…”. Rodzi mi się wtedy pytanie: jak może mnie nudzić czyjaś śmierć?! Stoję przy krzyżu Chrystusa, jestem świadkiem Jego śmierci, a w tym czasie oglądam sobie kozaki pani z ławki obok?

Ale podobnie było też w czasie, gdy Jezus umierał na Golgocie. Stali tam faryzeusze, którzy wyśmiewali Jezusa, i przechodnie, którzy chcieli zobaczyć, jak ktoś umiera. Wrócili potem do swojej rzeczywistości, ale nic z tego nie zrozumieli. Zrozumiał tylko św. Jan, Maryja i Maria Magdalena, bo tylko oni pod krzyżem stali świadomie. Dlaczego? Ponieważ znali Jezusa, wiedzieli kim On jest. I to właśnie jest najważniejsze: jeśli Go znam, to na Mszy przychodzę do Niego i – na ile potrafię – przyglądam Mu się sercem. Chrześcijaństwo to nie rytuały, to religia serca. Moje serce musi się w to poznawanie Chrystusa angażować.

Oczywiście zrozumiała jest sytuacja, gdy człowiek nie jest dojrzały i szczerze mówi: „Nie rozumiem, ale tu jestem”. Gorzej, jeśli motywacje są takie: „Jestem na Mszy, bo żona mi kazała/bo przykład dzieciom mam dawać/bo coś sobie tym załatwiam – ale ogólnie mam to wszystko w nosie”. Bóg mówi do takich ludzi w Księdze Izajasza: „Nie chcę twoich ofiar, twoich słów obłudnych; chcę twojego serca” (por. Iz 1, 11-18).

Czy istnieje jakiś odpowiednik Mszy dla tych, którym trudno wytrwać w kościele?

Niektórzy mówią: „Zamiast siedzieć w kościele i patrzeć na tę rewię mody, wolę pójść na łąkę. Jak tam sobie porozmawiam z Panem Jezusem, to dopiero Go czuję!”. Ale tu nie chodzi o uczucia. Jeśli znajduję się w rzeczywistości sakramentalnej – mogę mieć stuprocentową pewność, że tu naprawdę spotykam się z żywym i prawdziwym Bogiem. Kiedy rozpoczyna się Eucharystia – otwiera się niebo. Aniołowie, cherubini i serafini zaczynają uwielbiać Boga. A tu człowiek w ławce dłubie sobie w nosie i ziewa, a różne myśli snują mu się po głowie… W tym czasie całe niebo staje w zachwycie i adoruje Boga, bo za chwilę dokona się tu bezkrwawa ofiara i zmartwychwstanie Jezusa. Wszystko to „dostajemy na tacy”, więc wydaje się nam, że wszystko to nam się należy. I że Pan Jezus to taki dobry wujek. A On jest potęgą – to Baranek zabity ale żywy, to światłość światłości! Bóg owszem, jest miłosierdziem – ale jest też sprawiedliwością, jest Majestatem! Drżą przed Nim narody, niebo przed Nim drży. Kiedy kapłan podnosi Ciało i Krew Pańską – całe niebo milknie.

Jako kapłan mam świadomość, że kiedy wkładam ręce do tabernakulum – wkładam ręce w wieczność. Tu czas się zatrzymuje i na Mszy zostajemy zanurzeni w wieczności. Czym jest więc Eucharystia? To moment, w którym mamy szansę zajrzeć w niebo i poznawać, czym ono jest. Warto sięgnąć do Księgi Apokalipsy, rozdziału 4 i 5, żeby rozważać te fragmenty i właśnie nimi przygotować się na Eucharystię. A wracając do pytania: zamiennik Mszy nie istnieje.

A czemu Pan Bóg zaplanował nam też niedzielę? Nie wystarczyłaby sama Eucharystia?

To proste: żeby człowiek miał czas na świętowanie, i żeby odpoczął. To nienormalne, gdy ktoś w ogóle nie odpoczywa i pracuje 7 dni w tygodniu. Nawet urządzenia potrzebują czasu na reset! My też – Bóg pokazał to podczas stwarzania świata, skoro 7. dnia sam odpoczął. On wprawdzie się nie zmęczył, ale dał sygnał człowiekowi, że po każdej pracy trzeba odpocząć. Oddajesz więc chwałę Panu Bogu odpoczywając w tym dniu, który On do tego przeznaczył. A gdy żyjesz zgodnie z Jego wolą – wtedy w sercu masz dobrostan. Jeśli zaś idziesz pod prąd Jego woli – nie dziw się, że doświadczasz przemęczenia, wypalenia, chorób cywilizacyjnych. Ale Bóg tak cię kocha, że wciąż przypomina: „Stop! Jest niedziela, teraz musisz odpocząć”.

To taka „instrukcja obsługi” od producenta, który wie, co wyprodukował i każe tego używać zgodnie z przeznaczeniem?

Dokładnie tak. To właśnie Biblia jest tą instrukcją obsługi. Ale kto dziś czyta instrukcje obsługi, prawda? Dopiero jak coś mu się popsuje, to zaczyna szukać pomocy.