Góra, światło i obłok
Święto Przemienienia Pańskiego nazywane jest także epifanią lub teofanią, transfiguracją. Liturgia wspomina opisane w ewangeliach wydarzenie, przez które Jezus objawił swoje bóstwo. Opis Przemienienia Pańskiego w ewangelii jest pełen symboli. Charakterystyczne dla objawiania się Boga są góra, światło i obłok.
Jezus wziął ze sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich (Mt 17,1).
Twarz Jezusa i Jego szata stały się bardzo jasne, świetliste jak słońce. Apostołowie mogli zobaczyć także Mojżesza i Eliasza i usłyszeć głos samego Boga Ojca, który potwierdził, że Jezus jest Synem Bożym.
Mojżesz i Eliasz pojawili się tutaj jako świadkowie, którzy potwierdzili, że to, co widzą apostołowie jest rzeczywiste i jako prorocy Starego Testamentu pokazują, że całe objawienie prowadzi do Jezusa.
Fascynacja, zachwyt i… lęk
Przemienienie Jezusa miało umocnić wiarę apostołów oraz przygotować ich na przeżycie męki i śmierci Jezusa. Przemienienie ukazuje też, że do chwały objawionej przez Jezusa dochodzi się przez cierpienie i śmierć.
Przeczytaj również
Tak jak każda teofania (czyli objawienie bóstwa) Przemienienie Pańskie budzi fascynację i zachwyt ale zarazem lęk, dlatego św. Piotr powiedział najpierw: „dobrze, że tu jesteśmy” a w chwilę później uczniowie „upadli na twarz i bardzo się zlękli”. W religioznawstwie mówi się, że Bóg jest „mysterium fascinosum et tremendum”, czyli tajemnicą fascynującą i przerażającą.
Na Górze Tabor
W chrześcijaństwie wschodnim święto Przemienienia obchodzone było już w V wieku. Do dziś zajmuje ono w liturgicznym kalendarzu chrześcijańskiego Wschodu jedno z najważniejszych miejsc. Przemienienie jest też bardzo częstym motywem ikonografii wschodniej.
Na Zachodzie pierwsze wzmianki o tym święcie pochodzą z VII i VIII wieku. Bardziej upowszechniło się ono w okresie wypraw krzyżowych, kiedy bardzo popularne były pielgrzymki do Ziemi Świętej, w tym także na Górę Tabor, uznawaną za górę przemienienia.
W 1457 r. papież Kalikst III, jako wyraz wdzięczności za zwycięstwo nad Turkami odniesione 6 sierpnia 1456 r. pod Belgradem, wprowadził je do liturgii całego Kościoła katolickiego. W 1964 r. Górę Tabor odwiedził papież Paweł VI, który jako pielgrzym przemierzał Ziemię Świętą.