Droga Krzyżowa – stacja IX

– Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, że przez krzyż i mękę swoją odkupiłeś świat.

Był to okres przedświąteczny. W sklepach panował ogólny szał zakupów. Zostawiłam chore dziecko pod opieką babci, miałam zrobić szybkie zakupy w sklepie z wędlinami. Kolejka była długa, jak to w tym okresie. Starałam się zachować spokój, ale po godzinie już byłam zdenerwowana, trzeba podać dziecku jedzenie, lekarstwa …Ekspedientka, która znała naszą sytuację (kiedyś na spacerze wstąpiłam z dzieckiem do tego sklepu) zobaczyła mnie w kolejce i poprosiła żebym podeszła. Czułam się zażenowana, ale byłam jej ogromnie wdzięczna za jej gest życzliwości i zrozumienia. Przez chwilę się wahałam, ale tak naprawdę nie miałam innego wyjścia, musiałam skorzystać z jej propozycji. Rozgniewani ludzie zaczęli krzyczeć i szemra. Ekspedientka zaczęła tłumaczyć, że mam chore dziecko, zrobiło mi się słabo i okropnie przykro, przez ramię usłyszałam drwiny, na swoim ciele poczułam spojrzenia pogardy, a wszystko o kawałek wędliny. Brak zrozumienia boli okrutnie, przegrywamy z ludzkim egoizmem. „Co nas obchodzi, że ma pani chore dziecko?!”…. faktycznie, nikogo nie obchodzi – oprócz Ciebie, Panie Jezu, upadłeś ze zmęczenia, a może ktoś Cię popchnął, chciał Ci dokuczyć… Problemy w kolejce, u lekarza, w aptece, w urzędzie… każdy widzi chore dziecko, słyszy jego ciężki oddech, ale odwraca wzrok i udaje, że wszystko w porządku. Ludzka obojętność, oziębłość powoduje, że brakuje sił, upadek jest bolesny i dotkliwy, bo tracimy wiarę w drugiego człowieka… .

Panie, pomimo wielkiego zmęczenia wstajesz z tego upadku, prosimy Cię, pomóż wybaczyć i uwierzyć na nowo w dobroć ludzkich serc.