Nasze projekty
Displaced children evacuate a neighbourhood in West Mosul during the government-led offensive to retake Iraq's second largest city from Islamic State (IS) group jihadists, on March 16, 2017. / AFP PHOTO / ARIS MESSINIS

Uchodźca, imigrant, człowiek, pomoc

Człowiek w obliczu wojny, jak wygląda, jak się zachowuje, czego potrzebuje?

Reklama

Pokolenie naszych rodziców, być może dziadków wie, jak odpowiedzieć na te pytania. Kto spośród nas nie był na wschodzie Ukrainy, w Syrii, wcześniej Iraku i Afganistanie, nie wie z czym się mierzy. Szkiełka i oka czy serca potrzebujemy, żeby otworzyć się na potrzebujących?

Zrozumienie tego, co dzieje się na Bliskim Wschodzie wymaga widzenia więcej, w szeroko pojętej polityce, geopolitykę w to włączając, finansach, zasobach naturalnych, religii i historii. Rozwiązanie konfliktu w regionie zasługuje na pokojowego nobla. Ale nagroda za takie wyróżnienie to mniejsze pieniądze niż te, które można zarobić na wojnie. Komu się ona opłaca? Arabii Saudyjskiej, Katarowi, Rosji, Stanom Zjednoczonym, Turcji, a może Izraelowi? To na terenie tego ostatniego kraju dwa miesiące temu, we wrześniu, zostały przeprowadzone największe wojskowe manewry od 20 lat. Armia ćwiczyła prawdopodobne starcie z Hezbollahem, od walk przygranicznych po pełnowymiarową wojnę. W czwartek, 16 listopada, zakończyły się –  największe jak dotąd w Izraelu – manewry lotnicze „Niebieska flaga”. W tych ćwiczeniach siły połączyły Niemcy, Grecja, Indie, Włochy, Polska, Stany Zjednoczone i Francja.

„Państwo musi mieć zdolność do tworzenia koalicji, chcemy uczyć się od innych sił powietrznych, wzmacniać nasze zdolności do odstraszania” – mówił pułkownik Itamar, dowódca bazy sił powietrznych w Ovda.

Reklama

Polityka odstraszania” tak dobrze znana z konferencji przywódców NATO używana w kontekście walki z Rosją. Czy podział, jaki stworzyła walka z samozwańczym Państwem Islamskim, na terrorystów i resztę cywilizowanego świata, to tak naprawdę stary, dobrze nam znany konflikt Stany Zjednoczone – Rosja? Pierwszy zwiastun tego, z czym teraz się mierzymy mieliśmy, kiedy Związek Radziecki chciał przypieczętować swoje wpływy w Afganistanie. To wtedy Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Arabia Saudyjska zaczęły finansować ruch oporu. Jak daleko od tego momentu do tego, w którym wszyscy usłyszeliśmy o Al Kaidzie?

Reklama

 

Nawet na dobre nie zaczęłam się zagłębiać w konflikt, a już jego obraz zaczyna się zaciemniać. Czy Izrael prze do wojny? Na terenie mniejszego Libanu czy rozległej Syrii? A co z Kurdami i zaangażowaną w ten spór Turcją? Co z Arabią Saudyjską, Katarem, na których ciążą wzajemne, ale i świata oskarżenia o finansowanie terroryzmu? Co z ropą i jej przesyłem?

Długo można tak jeszcze drążyć, ale najważniejsze, żeby w tym oceanie wzajemnych oskarżeń i podejrzliwości nie zgubić kropli, jaką jest człowiek.

Reklama

Człowiek, który pokazuje szkołę przekształconą w miejsce tortur i pozuje do zdjęć na tle zakrwawionych ścian.

Kobieta, która pochowała męża i syna, a swoje ostatnie żyjące dziecko ze łzami w oczach pożegnała, kiedy szło na front i nie ma o nim wieści od lat.

Dziecko, które marzy o tym, że wróci do szkoły.

Matka, która z głodu nie ma czym karmić swojego noworodka.

Kiedy pada pytanie, dlaczego nie sprowadzamy uchodźców do Polski, przychodzą mi do głowy słowa biskupa z Tartus w Syrii:

„Trzeba zrozumieć, że przybyszom z Bliskiego Wschodu trudno jest zaadaptować się do życia w zachodnim społeczeństwie. Dlaczego wyrywać ludzi z ich ziemi, kiedy można pomóc im odbudować ich kraj?  To znacznie lepsze pomagać im na miejscu, także lepsze z punktu widzenia rachunku ekonomicznego, ponieważ za taką samą sumę pieniędzy można pomóc dziesięć razy większej liczbie osób na miejscu, niż sprowadzając ich do Europy. Nie można też zapomnieć o groźbie terroryzmu, która wiąże się z niekontrolowanym napływem ludzi niewiadomego pochodzenia. Uważam, że Europa jest naiwna przyjmując uchodźców bez kontroli, nie znając ich intencji, kultury i przekonań.” 

Dlatego, pomagajmy! Tak, jak sami byśmy chcieli być wspomożeni. Słowem. Modlitwą. Pieniędzmi. Miliony są potrzebne na odbudowę szkół, szpitali, domów. Każdy milion zaczyna się od grosza. Dlatego każdy datek, nawet najmniejszy jest potrzebny. Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej, Caritas Polska, Polska Misja medyczna czy papieskie stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie – za ich pośrednictwem można się włączyć w akcję Rodzina Rodzinie, Polska dla świata i wiele, wiele innych. 

Kiedy w Marszu Niepodległości szły tysiące świętujących ludzi, z tłumu co jakiś czas wyrywały się pojedyncze głosy, które nie nadają się do przytoczenia w  miejscu publicznym. Parafrazując, nieliczni, ale głośni obwieszczali światu co trzeba zrobić z uchodźcami. Ludźmi, którzy cierpią przez wojnę. Którzy próbują odbudować swoje życie. Podnieść je z gruzów, jak nasi rodacy podnosili kiedyś zbombardowaną Warszawę. Patriotyzmu nie należy mylić z szowinizmem, a pomocy ze zmienianiem komuś życia na siłę.

Uchodźca, imigrant, człowiek, pomoc, wojna – wykreśl słowo, które w tej grupie znalazło się przypadkiem. Które? To wcale nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Tak jak cały konflikt i kryzys migracyjny, tak i to zdanie wymaga chwili, w której rzeczy małe przestają być znaczące, a do głosu dochodzą i szkiełko, i serce.

 

P.S. Dziękuję ks. Marcinowi Schmidtowi, dr Magdalenie El Ghamari, dr. Wojciechowi Szewko, ks. Pawłowi Kaczmarczykowi za rozmowę i przemyślenia.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę