Nasze projekty

Niemcy. Klątwa zwycięzców

Wyglądało to tak, jakby Niemcy myśleli, że mecz wygra się sam

Reklama

24 czerwca 2010. Na stadionie w Johannesburgu broniący tytułu Włosi sensacyjnie przegrywają ze Słowacją i zajmują ostatnie miejsce w grupie, dając się wyprzedzić nawet Nowej Zelandii. Kilka tygodni później po Puchar Świata sięga Hiszpania. 18 czerwca 2014 ta sama Hiszpania w fatalnym stylu zostaje pokonana na słynnej Maracanie w Rio de Janeiro przez rewelacyjne Chile. Tym samym już po drugim meczu zostaje pozbawiona szans na wyjście z grupy. Skąd my to znamy. Mundial w Brazylii w fenomenalnym stylu wygrywają Niemcy. Jest 27 czerwca 2018 r. Mija 8 lat i 3 dni od porażki Włochów, która rozpoczyna fatalną serię mistrzów świata. Niemcy wbrew jakiejkolwiek logice przegrywają z Koreą Południową 2:0. Zajmują ostatnie miejsce w kiepsko obsadzonej grupie i wracają do domu.

Jeśli po kimś można było się spodziewać, że przerwą fatalną passę, to chyba tylko po Niemcach. Po porażce z Meksykiem wszyscy byli zszokowani, ale każdy i tak wiedział, że to Niemcy, że i tak wyjdą z grupy, pewnie jeszcze z pierwszego miejsca. Mecz numer dwa te przewidywania potwierdzał. W fatalnym stylu, w ostatniej minucie, ale “urwali” te 3 punkty i przed nimi już tylko spacerek z Koreańczykami.

Reklama

Zgubił ich brak pokory?

“Zylion” do zera i dawajcie Szwajcarów. Chyba mniej więcej w tym miejscu został popełniony błąd. To my, kibice, jesteśmy od myślenia, że nieważne jak, jakoś ten mecz wygrają. A piłkarze muszą wyjść na boisko i wybiegać, wywalczyć zwycięstwo, niezależnie od tego z kim grają. To nie tak, że ta wielka drużyna, Die Maanschaft, niespodziewanie zaczęła grać piach od meczu z Meksykiem. W sparingach wymęczyła zwycięstwo z wyśmiewanymi przez wszystkich reprezentantami Arabii Saudyjskiej. Przegrała z Austrią, którą Niemcy chcieliby chyba przecież pokonać bez względu na to, czy to sparing czy finał mistrzostw świata.

Reklama

Mecz sam się nie wygra

Wszystko wskazuje na to, że trener Loew nagle zamienił się głowami z Franciszkiem Smudą. Dziwi jakikolwiek brak zmian wewnątrz drużyny. Nie chodzi tu tylko o zmiany personalne. Mowa przede wszystkim o zmianach tempa w rozgrywaniu akcji, zmianach w głowach zawodników, żeby wreszcie wzięli się do roboty, zmianach podczas meczu, które nie następowały. To, że Mesut Ozil grał do ostatniego gwizdka jest skandalem. W każdym z trzech meczów w Rosji Niemcy wyglądali tak, jakby mimo upływających minut i niekorzystnego wyniku myśleli, zupełnie jak fani, że mecz sam się wygra.

Uwierzyli być może w żartobliwe przecież, słynne hasło Gary’ego Linekera – notabene według kalendarza gregoriańskiego młodszego od Diego Maradony o miesiąc, a według kalendarza biologicznego o sto lat – powiedzenie, że na końcu i tak wygrywają Niemcy.

Reklama

Postrach każdej reprezentacji

No to spójrzmy na tą przerażającą drużynę, postrach każdej reprezentacji. Zabójczo skuteczny lis pola karnego, Thomas Muller, który miał więcej celnych wymachów rękami niż zagrań. Błyskotliwy Mesut Ozil, który kiedy nie grał na stojąco i do najbliższego i podejmował ryzyko, to jego zagrania były tak przewidywalne, że nawet Andrzej Strejlau zdążyłby zbiec ze stanowiska komentatorskiego na murawę i przeciąć zagranie gwiazdy Arsenalu. Galaktyczny Toni Kroos, człowiek, który nigdy się nie myli, no może poza drugim już meczem, w którym zalicza asystę drugiego stopnia, tyle tylko że do swojej bramki. Dzisiaj nawet poniosła go kreatywność i włożył Koreańczykowi do pustej zagrywając między nogami swojego obrońcy, Niklasa Sule. To w końcu sam Manuel Neuer, najlepiej grający nogami bramkarz na świecie, który stwierdził, że jest tak dobry, że to on zrobi wszystko za cały Maanschaft i przedrybluje wszystkich Koreańczyków na ich własnej połowie. Tak się akurat zdarzyło, że zatrzymał się na pierwszym i to przez niego Niemcy przegrali nie 1, a 2 do 0.

Blamaż na całej linii…

O taki blamaż można by było posądzić Brazylijczyków, spodziewać się go po Argentyńczykach, ale Niemcy? Podczas wszystkich swoich występów na mundialach, których było 19, ani razu nie zakończyli turnieju tak wcześnie. Sytuacja jest tam tak zła, że można znaleźć parę podobieństw do reprezentacji Polski. Bramkarz niewiele grający w poprzedzającym turniej sezonie, doniesienia o fermencie w szatni, wypalony trener. Można nawet powiedzieć, że ich sytuacja jest gorsza. Jeśli nasi reprezentanci nie umieją wyjaśnić, co tak naprawdę się stało, to co ma powiedzieć najlepsza reprezentacja na świecie? Poza tym, my do klęsk naszych jesteśmy przyzwyczajeni, nasi zachodni sąsiedzi potykają się, a właściwie spektakularnie wywracają się na beton z drugiego piętra pierwszy raz na mundialu.

Dziwi to tym bardziej, że to mundial pragmatyczny jak żaden inny. Są bohaterskie pożegnania z turniejem, jak Iran czy Korea, ale koniec końców żadnych niespodzianek nie było. Faworyci wygrywali grupy, ich główni rywale zajmowali drugie miejsce. I nagle jak grom z jasnego nieba, Kim na jeden, Son na dwa, Niemcy out.

Jest takie przekonanie, że lepiej nie wygrywać poprzedzającego o rok mundial Pucharu Konfederacji, bo wtedy nie da się zostać mistrzem świata. Przyda się jednak aktualizacja tego przesądu, bo brak zwycięstwa w Pucharze Konfederacji nie wystarczy. Jeśli chce się wygrać mistrzostwo świata, nie można wygrać mistrzostw świata 4 lata wcześniej. Auf Wiedersehen Niemcy, nie będziemy za wami tęsknić.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę