Z pochodzenia był Syryjczykiem. Przyszedł na świat w 590 r. czyli 100 lat po tym, jak św. Grzegorz Wielki zasiadł na stolicy Piotrowej. We wczesnej młodości wstąpił do zakonu benedyktynów i do Rzymu przybył jako zakonnik. Wziął udział w pogrzebie papieża Grzegorza II i, zupełnie niespodziewanie, został wybrany przez lud rzymski na jego następcę. Na konsekrację musiał czekać aż do marca 731 r. ponieważ były to czasy, w których papieży musieli zatwierdzać władcy Bizancjum, rezydujący wówczas w Rawennie.
Grzegorz III kontynuował działalność swego poprzednika, polegającą na walce z herezją ikonoklazmu. Nie dopuszczał do niszczenia obrazów w Italii. Na synodzie rzymskim w 731 r., po nieudanych próbach pojednania z cesarzem Leonem III Izauryjskim, ekskomunikował popieranych przez niego obrazoburców.
Imponował wszystkim umiejętnością wymowy i biegłą znajomością greki, łaciny i syryjskiego.
Trwały najazdy Longobardów na Italię. Był to lud skandynawski, najeżdżający Europę i szerzący spustoszenie. Nazwę wywodził od długich bród, które nosili wojownicy (łac. longa barba = długa broda). W 733 r. zajęli siedzibę bizantyjskiego władcy, Rawennę. Wtedy to papież Grzegorz III pomógł ją odbić egzarsze Eutychiuszowi. Zdał sobie jednak sprawę, że skoro Longobardowie zagrozili Rawennie, to wkrótce staną się też zagrożeniem dla Rzymu. Nakazał więc wzmocnić mury oraz twierdzę w Civitavecchia
W 733 r. Longobardowie dotarli do Rzymu w 739 r. Grzegorz III wraz z senatem mianował wówczas konsulem Rzymu Karola Młota (władcę państwa Franków) i wezwał go do obrony przed Longobardami. Dzięki temu otrzymał pomoc dyplomatyczną, a król Longobardów, Luitprand, odstąpił od Rzymu. Historycy wysoko oceniają ten zwrot papiestwa w stronę Franków, ponieważ dzięki tej decyzji papieża znacznie wzmocnił się prestiż i wpływy Rzymu.
Oprócz decyzji związania się z Frankami, podejmował inne kroki polityczne, mające na celu wsparcie ewangelizacji Europy północnej. Wręczył paliusz i nominację na papieskiego wikariusza w całej Anglii Tatwinowi z Canterbury w czasie jego pobytu w Rzymie. Popierał działalność misyjną Bonifacego-Winfrida w Germanii, nadając mu paliusz i tytuł arcybiskupa oraz legata Stolicy Apostolskiej do zorganizowania Kościoła w Bawarii, Aleksandrii, Hesji i Turyngii. Osobiście zwrócił się do św. Willibalda z Eichstätt o towarzyszenie św. Bonifacemu w misji na ziemiach niemieckich.
Wspierał także swoim urzędem powstawanie nowych klasztorów i błogosławił kolejnym mnichom. Przyczynił się do reorganizacji nabożeństw. Zlecił budowę kilka nowych kościołów w Rzymie, a wiele z nich odnowił. Umocnił mury i obwarowania Wiecznego Miasta, by je zabezpieczyć przed najazdami Saracenów, Bizantyńczyków i Longobardów.
Zmarł w Rzymie w jedenastym roku pontyfikatu – 27 lub 28 listopada 741 r. Jego ciało złożono w bazylice św. Piotra w wybudowanej przez niego kaplicy Zbawiciela i Najświętszej Maryi Panny.
Przeczytaj również
-
Martin Scorsese planuje serial dokumentalny o świętych. Jedną z postaci będzie św. Maksymilian Kolbe
-
Dominik Savio. Chłopiec, który został świętym
-
Niezwykłe muzeum poświęcone męczennikom z Pariacoto
-
7 zaskakujących historii o św. Kazimierzu Królewiczu
-
Św. Kunegunda Luksemburska. Patronka Luksemburga, Niemiec i… ciężarnych kobiet
-
Wciąż można wybrać patrona na 2024 rok. Św. s. Faustyna też brała udział w tym losowaniu!
-
“Z odrzuconymi trzeba przede wszystkim być”. Oddani pomocy trędowatym
-
„Mogłaby zostać świętą od chcenia”. Dziś rocznica śmierci Helenki Kmieć
-
Święci Joachim i Anna. Rodzice Maryi, dziadkowie Jezusa
-
Wylosuj patrona na 2024 rok!
-
Św. Jan – Apostoł, Ewangelista, umiłowany uczeń Jezusa
-
Marianna Kolbe. Po śmierci Maksymiliana swoje listy podpisywała: „Matka Boleściwa”
-
„Dobra mowa jest jak plaster miodu”. Św. Ambroży – niezwykły mówca, wielki doktor Kościoła
-
Imiona świętych znikną z nazw ulic w Barcelonie. Zastąpią je nazwiska feministek
-
Sprawdź pogodę na grudzień… ze świętymi!
