Nasze projekty

Zwichnięta szczęka uzdrowiona na ŚDM

Jedno wiedziałam na pewno - że nie chcę jechać na ŚDM. A później tam się znalazłam i już nie chciałam wracać do domu. Szczególnie, że moja zwichnięta szczęka została uzdrowiona... podczas spowiedzi.

Reklama

heidiW 2008 roku ŚDM odbywały się w Sydney, w Australii. Na te ŚDM nie chciałam jechać wcale. Po pierwsze dlatego, bo nie miałam wtedy nic wspólnego z wiarą, a po drugie, bo nigdy wcześniej nie leciałam samolotem. A z Niemiec do Australii leci się od 18 do 22 godzin z postojem.

Moja siostra była już z ruchem Młodzież 2000 (J2000) na ŚDM w Kolonii i uważała to za tak fajne i wspaniałe przeżycie, że chciała też jechać na ŚDM do Australii… Zresztą, jej zdaniem, ja potrzebowałam tego wyjazdu bardziej niż ona. Przede wszystkim dlatego, że każdy weekend w tym czasie spędzałam na imprezie i byłam bardziej zainteresowana chłopcami i alkoholem niż wszystkim pozostałym…  Moi rodzice zgadzali się jednak co do tego, że również ze względu na cenę, tylko jedno z ich dzieci może pojechać na ŚDM… I choć moja siostra bardzo chętnie pojechałaby tam sama, zdecydowała wspólnie z rodzicami zgłosić mnie do wyjazdu w ruchu Młodzież 2000, mimo, że tego nie pragnęłam…

Na kilka dni przed lotem, ale i wcześniej byłam ekstremalnie wściekła na wszystkich domowników. Darłam się, pajacowałam, krzyczałam i wyrażałam totalny sprzeciw. Pojechać jednak musiałam, bo podróż była zabukowana i opłacona. Żeby być cool, kumplom, którzy wtedy pytali, gdzie znikam na ten czas, opowiadałam, że jadę na urlop do Australii. Podczas lotu wciąż jeszcze dużo bardziej interesowałam się różnymi rodzajami piwa oraz chłopcami w samolocie niż sprawami wiary.

Reklama

Pierwszego dnia graliśmy w grę na poznanie się rzucając piłką i dostałam nią z całej siły prosto w twarz. Wskutek tego moja szczęka uległa zwichnięciu i przesunięciu z boku i do tyłu tak, że po prostu nie mogłam mówić. Oznaczało to tyle, że muszę jechać do szpitala, ale na miejscu nie było jeszcze wtedy auta i mogliśmy tam pojechać dopiero wieczorem … To oczywiście super uczucie, gdy jest się zmuszonym lecieć na drugi koniec świata i jechać do szpitala w obcym kraju, w którym nie zna się standardów higieny. Jednocześnie musisz też czekać, aż ktoś ci pomoże…To był dla mnie piękny policzek także psychicznie.

Pamiętam jeszcze, że na obiad było spaghetti, a ja byłam głodna jak wilk i udało mi się włożyć makaron do ust, ale zabolało, gdy tylko spróbowałam rozgnieść go językiem. Po obiedzie był wykład o spowiedzi generalnej i pomyślałam, że to obojętne czy będę siedziała z zimnym okładem w pokoju i czekała na samochód czy słuchała tego tutaj, i tak mnie boli i tak. Więc usiadłam z tyłu z zimnym okładem i słuchałam. I im więcej tamten ksiądz opowiadał o spowiedzi generalnej, tym szybciej i gwałtowniej zaczynało bić moje serce.

Dostrzegłam bardzo wyraźnie, że muszę odbyć taką spowiedź z całego życia. Powiedziałam wtedy w myślach, Boże mój, Ty to jesteś zabawny, nie mogę mówić, mam zwichniętą szczękę, jak miałabym teraz odbyć spowiedź? Serce biło mi jednak coraz mocniej i wiedziałam, że spowiedź muszę odbyć teraz. Ledwie ksiądz dotarł do końca i wyszedł drzwiami z przodu, ja już wyszłam drzwiami z tyłu i całkiem szybko podążałam za nim. Dawałam mu znać rękami i nogami, że chciałabym się teraz wyspowiadać i myślę, że na początku w ogóle nie zrozumiał, czego właściwie chcę, bo naprawdę nie mogłam mówić, ale potem poszedł ze mną i usiedliśmy na takiej małej ławce nieopodal puszczy. Z każdym słowem, które starałam się wypowiedzieć, szczęka się obluzowywała i moja spowiedź z życia trwała około 2 godzin.

Reklama

Sądzę, że na początku tamten ksiądz prawdopodobnie wcale nie rozumiał, co właśnie mówiłam, ale z każdym słowem było coraz lepiej. W którymś momencie odłożyłam zimny okład na bok i zaczęłam używać chusteczki, w którą był owinięty, żeby mnie aż tak nie ziębił, do wycierania łez i nosa. Po tych dwóch godzinach ksiądz dał mi rozgrzeszenie i nie tylko moja szczęka była znowu nastawiona, poczułam się również lekko na duszy, jak ptak.

Kiedy byłam w drodze powrotnej do swojej grupy, z naprzeciwka zbliżył się mój opiekun i powiedział, że auto jest już gotowe i możemy jechać do szpitala. Potem przyjrzał mi się i powiedział: „To wygląda jak wcześniej, zupełnie normalnie, już niczego nie widać”. Odpowiedziałam mu: „Nie muszę już jechać do szpitala, byłam u spowiedzi”.

Mówię Wam, szczęka mu opadła i oniemiał. Inni także nie mogli w to uwierzyć. Pewnie sama pukałabym się w czoło i uznała za wariata kogoś, kto dwa dni wcześniej powiedziałby mi, że pójdę się wyspowiadać, a co dopiero mówić o cudach, które przy tym miały miejsce. Pozostała część ŚDM była tak cudowna i pełna radości, że wcale nie chciałam wracać do domu.

Reklama

Oczywiście od tego czasu miałam w swoim życiu i w życiu swojej wiary wzloty i upadki, ale myślę, że to całkiem normalne i przecież widzę myśl przewodnią, której Pan Bóg pomaga mi się trzymać przez cały czas. W międzyczasie tak wiele mi podarował i uczynił tyle cudów, że zawsze porównuję się z niewiernym Tomaszem, który też musiał najpierw zobaczyć, żeby uwierzyć. Dzisiaj należę do centrum zespołu Młodzieży 2000 orgaznizującego podróż na ŚDM do Krakowa, ponieważ podczas ŚDM w Sydney oraz w Rio tak wiele otrzymałam, i ŚDM są taaaak nie do opisania wyjątkowe i cudowne, że chciałabym wielu osobom dać tą samą możliwość.

Bóg zna Twoje wczoraj, daj mu swoje dzisiaj, a zatroszczy się o Twoje jutro.

Szczęść Boże,

Heidi

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę