Nasze projekty

Tylko nie wracajcie bez dzidziusia

Drobna, długowłosa dziewczynka. Ciągle się uśmiecha. Może właśnie przez to szczęście wymalowane na jej twarzy rodzice nigdy nie zdobyli się na to, by powiedzieć jej prawdę. Marysia nie wie, że nie są jej biologicznymi rodzicami, że bracia nie są jej rodzonymi braćmi, że jej historia zaczyna się w innym mieście, w innej rodzinie, w innym związku. Że pewnego dnia te dwie nici swojego życia będzie musiała ze sobą związać.

Reklama

Fragment książki Katarzyny Kolskiej pt. „Moje dziecko gdzieś na mnie czeka. Opowieści o adopcjach”


 

Mama na dziewięć miesięcy

Reklama

Kiedy 10 lat temu Ewa i Mariusz dowiedzieli się, że jest niemowlę, którym trzeba się zaopiekować, nie zastanawiali się ani chwili. Wsiedli do samochodu i pojechali. Dziś mówią zgodnie, że była to najlepsza decyzja w ich życiu. – Byliśmy spełnionymi rodzicami, mieliśmy dwóch wspaniałych synów. Ale od dawna dojrzewała w nas myśl, by uratować jedno dziecko, by dać mu miłość, ciepło i rodzinny dom. I to dziecko do nas przyszło – mówią.

Mariusz nigdy nie zapomni twarzy tej dziewczyny: uważnie patrzył, jak bierze swoje dziecko na ręce i jak bardzo przygnieciona jest ciężarem nieszczęścia, które na nią spadło. Była młodziutka, miała siedemnaście lat, uczyła się. To niezwykłe szczęście, że Basia trafiła na Marię, że posłuchała jej rady, by nie usuwała ciąży. Maria taka była: walczyła o każde poczęte dziecko. Pomagała samotnym dziewczynom, które zostawione przez swoich partnerów, często wyrzucone z domu rodzinnego, same musiały podejmować decyzję. Maria zawsze im mówiła: – Jeśli nie możesz tego dziecka wychować, oddasz je innej rodzinie, to będzie twój gest miłości, najważniejsza rzecz, jaką zrobisz dla swojego dziecka. Nie odbieraj mu życia. Znajdę rodzinę, która na nie czeka, która pokocha je jak własne. Maria chciała ochronić te dziewczyny, ratowała je przed wyrzutami sumienia, których po aborcji nigdy by się nie pozbyły.

Tym razem się udało. Dopóki ciąża nie była widoczna, Basia chodziła do szkoły. Zaliczyła kolejną klasę. Marysia przyszła na świat śliczna i zdrowa. Zgodnie z prawem dopiero po sześciu tygodniach biologiczna matka może wyrazić zgodę na adopcję. Gdy Mariusz z Ewą zobaczyli Marysię pierwszy raz, miała dwa tygodnie. Wychodząc z domu, powiedzieli swoim synom, że jadą po dziecko, które na jakiś czas zostanie u nich. – Tylko nie wracajcie bez dzidziusia – rzucił na pożegnanie ich najstarszy, siedemnastoletni syn i popędził do szkoły.

Reklama

photo-1438962136829-452260720431

Reklama

Dziecko ze szpitala musiała odebrać Basia, biologiczna matka. Wtedy po raz pierwszy zobaczyła córeczkę. Po porodzie wolała się nią nie zajmować. Bała się siebie, swoich uczuć, wiedziała, że nie podoła wychowaniu. Maria wzięła niemowlę na ręce, zaniosła je do samochodu. Gdy wsiadali, Basia zapytała: – Czy mogę potrzymać Marysię na rękach? – Siedziałem za kierownicą, nie mogłem jej obserwować. Ale czułem, że ona żegna się ze swoim dzieckiem. Podziwiałem ją za odwagę podjęcia decyzji, miała siedemnaście lat i musiała dokonać najtrudniejszego w życiu wyboru. Widzieliśmy, jak bardzo wdzięczna jest Marii, że się nią zajęła, że namówiła do urodzenia dziecka, do bycia mamą na krótko, na dziewięć miesięcy. To właśnie z tej wdzięczności i na jej cześć dała swojej córce to samo imię, Maria – wspomina Mariusz.

Pojechali do domu samotnej matki. Tam podpisała zgodę na to, by przez najbliższe tygodnie opiekę nad Marysią sprawowali Mariusz i Ewa. Razem z nią była jej matka, babcia Marysi. – Łamała się, było widać, że to dla niej trudna decyzja, by oddać obcym ludziom swoją wnuczkę. Może liczyła na to, że córka w ostatniej chwili zmieni zdanie, powie: „Jakoś damy sobie radę, nie oddawajmy jej”. Dlatego zapytała jeszcze: „No to jaką podejmujemy decyzję?”. Basia trzymała się tego, co już dawno ustaliła: musi oddać dziecko. Sama nie jest w stanie go wychować. Obie były smutne i przybite tym, co się dzieje. – Wiedzieliśmy, że są biedne, że decyzja o oddaniu dziecka jest aktem ich najgłębszej miłości. Ich nieszczęście miało stać się szczęściem innych. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że to będzie nasze szczęście – mówi Ewa. Gdy żegnali się z Marią, powiedzieli do niej: „Jeśli będzie taka możliwość, to niech Marysia zostanie już u nas na zawsze”.

baby-821625_1280

Wieczorem zadzwonili do rodziców: – Przyjedźcie koniecznie, mamy dla was niespodziankę – zachęcali przez telefon. – Pewnie psa kupiliście – domyślała się mama Mariusza, bo wiedziała, że od jakiegoś czasu mieli takie plany. – Zamurowało ich z wrażenia, nie wiedzieli, co powiedzieć. Cieszyli się i przez kolejne tygodnie kibicowali nam, by Marysia mogła u nas zostać – przypomina sobie Ewa. – Ze strony naszych znajomych i przyjaciół spotkało nas tyle miłości i dobroci. Przynosili nam rzeczy po swoich dzieciach, dostaliśmy mnóstwo praktycznych prezentów, wszyscy cieszyli się razem z nami – mówi Mariusz. Sąsiadki zaglądały ciekawie do wózka i rozczulały się nad dzidziusiem. Ewa jest dość puszysta, więc żadnej z nich nie przyszło raczej do głowy, że to może nie być jej dziecko.

Grzegorz miał wówczas trzynaście lat. – Do tej pory byłem najmłodszy w rodzinie. Z chwilą pojawienia się Marysi wskoczyłem na pozycję średniego i bardzo mi to odpowiadało – przypomina sobie. – Byłem już na tyle duży, że nie czułem żadnej zazdrości. Koledzy w klasie też mieli młodsze rodzeństwo, więc mieliśmy wspólne tematy.

Gdy kilka miesięcy później Ewa z Mariuszem dostali kwalifikacje na rodziców adopcyjnych, byli najszczęśliwsi na świecie. Zbliżało się właśnie Boże Narodzenie – potraktowali to jak prezent pod choinkę. I od tej chwili poczuli się prawdziwą pięcioosobową rodziną.

Marysia świetnie się chowała: była bardzo grzeczna, przesypiała całe noce, niewiele płakała – wystarczyło ją przytulić i natychmiast się uspokajała. Stała się oczkiem w głowie całej rodziny. Różnica wieku między chłopcami a Marysią była na tyle duża, że nie funkcjonowali jak typowe rodzeństwo: nie było kłótni, bitwy o zabawki, zaczepiania, bójek. Grzegorz, który dziś ma już dwadzieścia trzy lata, nadal bardzo wiele czasu poświęca Marysi. – Moja dziewczyna czasami jest zazdrosna i ma pretensje, że wszędzie Maryśka chodzi z nami – mówi Grzegorz.

0983h4ron

Za wcześnie, za późno

Od chwili, gdy było już wiadomo, że Marysia zostanie w ich domu na zawsze, Ewa z Mariuszem zakładali, że kiedyś powiedzą swojej córce prawdę. Najpierw wydawało im się, że jest za wcześnie, że nie zrozumie. Potem, patrząc na to, jaka jest szczęśliwa, uznali, że nie będą jej burzyć dzieciństwa. Raz zapytała nas o to, jak przyszła na świat. Siedzieliśmy w kuchni, przy kolacji. Miała najwyżej trzy latka. Nie wiem, skąd przyszło jej do głowy takie pytanie. Nie mieliśmy czasu, by zastanawiać się nad odpowiedzią. Powiedziałem wówczas, że Szymon urodził się normalnie, Grzegorza lekarze musieli wyjąć z brzuszka mamusi, a ty jesteś prezentem od Pana Boga. Najwyraźniej ta informacja jej wystarczyła, bo nigdy więcej nie wracała do tego tematu – mówi Mariusz.

Oboje z Ewą mają świadomość, że niedługo przyjdzie okres dojrzewania i buntu. I to nie jest dobry czas, by właśnie wtedy rozmawiać o tak trudnych sprawach. – Dlatego na razie nie będziemy jej o tym mówić. Być może jesteśmy nieodpowiedzialni, być może to my musimy dojrzeć do takiej trudnej rozmowy. Ale jestem optymistą: skoro Pan Bóg ją do nas przyprowadził, to wierzę, że z Jego pomocą także ten problem uda nam się rozwiązać. Osoby postronne nie wiedzą, że Marysia jest dzieckiem adoptowanym, ci, którzy znają prawdę, nigdy jej tego nie powiedzą – uspokaja się Mariusz. (…)

Szymon, który dziś ma już swoje dziecko, przyznaje, że czasami myśli o tym, co będzie, gdy Marysia pozna prawdę. – Nie chcę, by poczuła, że ktoś ją porzucił, nie kochał jej. To byłoby najgorsze. Ale wiem, jak bardzo jest do nas przywiązana, jak nas kocha, dlatego mam nadzieję, że to jej pomoże – mówi i deklaruje: – Jeśli kiedykolwiek będzie chciała poszukać swoich rodziców, sam jej w tym pomogę, będę przy niej.

Znajomi czasami im mówią: „Ale wam się udało”. A Ewa i Mariusz zgodnie przyznają, że to prawda. – Adopcja jest wielką niewiadomą. Nie mogliśmy w żadnym wypadku przewidzieć, jak Marysia będzie się rozwijać, z jakimi problemami przyjdzie nam się zmierzyć. Mamy fantastyczną córkę, nie umiem sobie wyobrazić naszego życia bez niej. Po prostu samo szczęście! – mówi Mariusz.

T169086Polecamy książkę Aliny Petrowej-Wasilewicz:
„Kapłanki czy kury? Historie kobiet, które z macierzyństwa uczyniły prawdziwą sztukę”

Siedem niesamowitych historii o siedmiu niezwykłych kobietach – znakomicie wykształconych, o nietypowych zainteresowaniach, z perspektywą wielkiej kariery zawodowej, które zdecydowały postawić wszystko na Boga i rodzinę. Kochające żony, zwariowane matki potrafiące zadbać o dzieci i swój osobisty rozwój. Same nazywają siebie „kapłankami domowego ogniska” i oburzają się, gdy inni nazywają je „domowymi kurami”.

>>> Kup teraz <<<

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę