Nasze projekty

Świętość na etat

Wielki Post to specjalny czas, kiedy mówi się i pisze o nawracaniu – o zmianie myślenia, zmianie kierunku, o powrocie do Źródła. Jest wiele sfer, w których podejmujemy postanowienia. Może warto zrobić rachunek sumienia z tego, jakim jestem pracownikiem?

Reklama

Klasyczna etyka cnót (znana już od starożytności) często przedstawiana jest jako ideał, niemożliwy do osiągnięcia, w dodatku ideał niemodny, nieprzystający do współczesnych czasów. Zamiast niego cichutko, niepostrzeżenie wkrada się etyka sytuacyjna – głosząca, że dobre jest to, co w danej chwili jest pożyteczne. Dobre jest to, co jest legalne. Dobre jest to, co jest technicznie możliwe. Koniec końców dobre jest to, co uznamy za dobre. W krótkim artykule nie da się zaprezentować niuansów każdego z tych systemów, nie da się ich nawet w pełni zdefiniować ani opisać. Prawdopodobnie nie byłoby to dla czytelnika wystarczająco ciekawe. Siłą rzeczy trzeba będzie pewne sprawy uprościć i uogólnić, jednak to nie oznacza, że nie warto się tym tematem zająć. Punktem odniesienia dla naszych refleksji jest człowiek – pracownik.

Reklama

Praca – drugi dom

Spędzamy w pracy wiele godzin. Niezależnie od tego, czy jest to praca w korporacji, w dużej firmie, w szkole, w sklepie czy pracuje się w wolnym zawodzie – pochłania to niezliczoną liczbę godzin. Niekiedy więcej czasu spędza się w pracy niż we własnym domu. Zwłaszcza, gdy doliczy się dojazdy, załatwianie spraw „po drodze”, albo czynności związane z obowiązkami rodzinno-domowymi. Niewątpliwie sfera pracy zajmuje istotne miejsce w życiu człowieka. Jan Paweł II w encyklice poświęconej temu tematowi napisał, że przez pracę człowiek staje się bardziej człowiekiem. Dzięki pracy ma możliwość głęboko doświadczać swojego człowieczeństwa, przeżywać je, kształtować, rozwijać kulturę, budować cywilizację, czynić świat lepszym. Niezależnie od tego, czy jest się odkrywcą leku na nieuleczalną chorobę, inżynierem, mechanikiem czy szewcem.

Reklama

W wielkiej machinie świata wykonywana przez nas praca staje się potrzebna. Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy jest to, że przestrzeń pracy staje się polem do naszego rozwoju (intelektualnego, duchowego, ludzkiego) albo do degeneracji (umysłowej, wewnętrznej, osobistej). Innymi słowy – praca jest sferą do dawania świadectwa albo do bycia antyświadectwem.

Reklama

Drobne rzeczy wiele znaczą

Prawdą jest, że niewiele rzeczy w życiu jest czarnych albo białych. Otacza nas mnóstwo barw, wielość kolorów, życie jest pełne niespodziewanych zwrotów i przenikających się splotów, z których można by ułożyć ciąg przyczynowo skutkowy. Równocześnie jednak nie można wpaść w pułapkę relatywizmu, stwierdzając, że w takim razie nic nie możemy powiedzieć „na pewno”. Bez wątpienia do czasów eschatologii wszyscy jesteśmy grzesznikami z przebłyskami świętości, a każde dobro w nas, to odbicie dobra z Boga. Mimo to Jezus zaprasza, żebyśmy chcieli być i byli doskonali jak Jego Ojciec. Skoro dostajemy taką propozycję, to znaczy, że mamy w sobie wszystko co jest potrzebne, aby jej sprostać. Pytanie, czy zechcemy z tego skorzystać? Pytanie, czy pociąga nas Jego wizja?

Skoro praca jest przestrzenią do dawania świadectwa, to w jaki sposób może się to wyrażać? Czy to oznacza, że mamy się obnosić ze swoją wiarą i pobożnością? Postawić na biurku krzyż albo święte obrazki? A może mamy manifestować swój post, opowiadać o nabożeństwach, w których bierzemy udział i krytykować każdego, kto żyje inaczej? Może mamy stać się inspektorem, który rozpozna każde niegodziwe zachowanie i ze szczerą dezaprobatą ogłosi, co na ten temat myśli?

Jezus w Ewangelii mówi uczniom, że ten, kto jest wierny w rzeczach małych, będzie wierny w rzeczach wielkich. W innym miejscu daje jasny przykład, by rzucać kamieniem tylko, gdy się jest bez grzechu. Poleca też zajmowanie się belką we własnym oku. Wydaje się zatem, że perspektywa Dobrej Nowiny jest najlepszą wskazówką do odkrywania, na czym polega „moralność w pracy”.

Rachunek sumienia

Codziennie przed snem przeglądamy swój dzień w odniesieniu do woli Boga. Widzimy rzeczy, które były dobre, udane i te, gdzie okazaliśmy się słabi. Może warto zapytać siebie, czy uczciwie spełniam swoje obowiązki? Czy jestem dobrym pracownikiem? Czy nie marnuję w pracy czasu na rzeczy niepotrzebne? Czy nie przywłaszczam sobie własności pracodawcy (długopisy, papier, xero itp.)? Czy nie uczestniczę w niewłaściwych rozmowach? Czy nie oszukuję klientów, żeby uzyskać lepsze wyniki? Czy nie utrudniam innym ich rozwoju? Czy jestem wdzięczny za pracę? Czy dobrze wypowiadam się o swojej firmie/osobach w niej pracujących? Czy reaguję na dziejącą się krzywdę? Czy dostrzegam innych pracowników? Czy widzę w nich Chrystusa? Takich i podobnych pytań można postawić wiele. Myślę, że w zależności od specyfiki pracy każdy postawi sobie własne. To co wydaje się ważne, to zauważenie, że w miejscu pracy również ma się odzwierciedlać codzienna świętość, w tych zwykłych, niepozornych sprawach. Choćby w tym, że nie wykorzystam samochodu służbowego do prywatnych spraw (chyba, że dzieje się to za wiedzą i zgodą przełożonych). Choćby w tym, że nie będę „naginać” rzeczywistości do własnych korzyści, tłumacząc tym, że mam zbyt niskie wynagrodzenie, więc „mi wolno”. Choćby tym, że stanę w obronie wyśmiewanego kolegi albo pomogę temu, komu dane zadanie nie najlepiej wychodzi. Okazji do kształtowania swojej świętości jest nieskończenie wiele. Wszystko zależy od osobistej wrażliwości i wyczulenia. Jeśli wpatrujemy się w Chrystusa, w Jego krzyż i czerpiemy siłę z Jego zmartwychwstania, to nasze oczy widzą ostrzej i jaśniej.

Projekt Niebo

Świętość nie jest przereklamowana. Świętość to normalność. I nie da się od niej odpocząć, zrezygnować z niej ani odstawić na bok. To nasze pierwsze powołanie. Pierwsze zaproszenie, jakie Bóg do nas kieruje. I nie zostawia nas z tym samych. Bez względu na okoliczności życia i pracy jest ona w zasięgu naszych możliwości. Bóg przyjmuje nas z całym bogactwem inwentarza – z zaletami i z wadami. Przed Nim możemy być w pełni sobą. To z relacji z Nim można czerpać siłę do zmian. To On jest Źródłem, gdzie należy weryfikować, czy moje postępowanie jest dobre i cnotliwe. To On jest Drogą, i Prawdą i Życiem.

Jeśli zmienię w sobie na lepsze choć jedno zachowanie, to mikro- i makro- świat stanie się lepszy. Jeśli powstrzymam krzywdzące słowo; jeśli spojrzę na kogoś życzliwie; jeśli nie ustąpię w fałszywym rozliczaniu podatków; jeśli wykonam zadanie zgodnie z zobowiązaniem; jeśli odkupię wykorzystaną do celów własnych ryzę papieru; jeśli przyznam się do błędu; jeśli nie pójdę na „lewe” zwolnienie; jeśli… .

Może ten Wielki Post będzie okazją do zaangażowania się w nowy projekt – w projekt Niebo, gdzie świętość nie będzie dzielona na etat, na te chwile, gdy jest wygodna i pożądana, ale stanie się pomysłem 24h?

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę