– Każde dziecko jest tajemnicą. Nauczyłam się tego w AKADEMII, kiedy spotkałam Kasię, moją pierwszą uczennicę – opowiada Renia, studentka pedagogiki, wolontariuszka AKADEMII PRZYSZŁOŚCI. Do AKADEMII trafiła przypadkiem. Wcześniej zajmowała się głównie sobą: studia, praca w sklepie odzieżowym. Któregoś dnia spotkała koleżankę, która właśnie wracała ze spotkania ze „swoim dzieckiem”. Całą drogę opowiadała o swojej Martynce, o tym czego się dziś uczyły i o sukcesie wpisanym do indeksu. Renia patrzyła na koleżankę z podziwem. – Pamiętam jej twarz, była taka radosna. Poczułam, że robi coś wyjątkowego, pozazdrościłam jej. Chyba to dostrzegła, bo powiedziała: zobacz, jak masz w życiu dobrze. Kochający rodzice, chłopak, studia. Podziel się tym z kimś. Możesz zrobić coś dla innych. Nie odpowiedziałam. Ale długo to za mną chodziło. Wieczorem podjęłam decyzję. Pomyślałam, że zmarnowałam tyle czasu, szukając szczęścia, a nie zauważyłam, ile szczęścia sama mogę komuś dać. Zgłosiłam się, przeszłam rekrutację, szkolenie i zostałam wolontariuszką Kasi – wspomina Renia.
Jej pierwsze spotkanie z uczennicą nie było łatwe. Wiedziała od swojego lidera, że Kasia jest nieśmiała, na pytania odpowiada „tak” lub „nie”. Nie patrzy w oczy. Ma dysleksję i trudno jej się uczyć. Choć pedagog szkolna mówi, że jest zdolną dziewczynką, tylko nie wierzy w siebie. I rzeczywiście, na początku Kasia robiła wszystko, o co poprosiła ją Renia, każde zadanie z polskiego czy twórczą zabawę. Ale Renia czuła, że Kasia trzyma ją na dystans. Cała wiedza pedagogiczna i teorie wychowania wzięły w łeb. Trzeba było po prostu przestać wkładać Kasię w jakiś schemat. Popatrzeć na nią jak na osobę, która ma swoje zdanie, swoje potrzeby, swoje marzenia – ale opowie o nich tylko temu, komu zaufa. I kto będzie chciał słuchać. Przez kilka spotkań Renia słuchała. Najpierw milczenia. Potem krótkich odpowiedzi. – Pamiętam, że szukałam w sobie, co robię źle. Uspokoił mnie ekspert – psycholog pracująca w AKADEMII. Uświadomiłam sobie raz jeszcze to, co usłyszałam na szkoleniu: że nie da się budować z kimś relacji na siłę, na swoich warunkach. Potrzeba czasu. Jeśli drugi człowiek zobaczy w nas gotowość do słuchania, w końcu zacznie do nas mówić. – I tak się stało – opowiada Renia.
Tuż przed świętami, to było ich czwarte spotkanie. Renia zaproponowała, by zrobiły razem kartkę świąteczną. Już wcześniej odkryła, że Kasia lubi rysować. Kartka była piękna. Kolorowa. Z szopką i Gwiazdą Betlejemską. Renia patrzyła z zachwytem. Wtedy Kasia wstała i powiedziała: – To dla pani. Pani jest wyjątkowa. Wesołych Świąt. Renia była w szoku. Odruchowo zaprzeczyła, że jest wyjątkowa. – Pani jest wyjątkowa, bo tylko pani chce mnie słuchać. Renia nie wiedziała co powiedzieć. Kiedy zdziwienie minęło poczuła, że to jest ten moment – moment, w którym Kasia pokazała, że jej ufa. Moment, w którym otworzyła się przed nią, w którym podzieliła się, co sprawia jej przykrość. „Tylko Pani chce mnie słuchać” – te słowa dźwięczały jej w uszach. Zapytała Kasię, dlaczego tak myśli? Po chwili milczenia Kasia zaczęła mówić. Okazało się, że mama nigdy nie pytała jej o zdanie. Kiedy kupowały kurtkę na zimę – to mama decydowała, w której jej córka najładniej wygląda. To mama zapisała ją do Domu Kultury na darmowe lekcje gry na pianinie, mimo że Kasia grać nie chciała. Podobnie było z dofinansowanymi półkoloniami – nie zapytała o zdanie. Dziewczynka opowiadała o tym z rezygnacją. – Chciałabym, żeby kiedyś zapytała, czego ja chcę.
Kilka miesięcy później Kasia rozpłakała się na zajęciach. – Mama powiedziała, że pójdę do ósemki, bo ta szkoła jest najbliżej domu. A ja nie chcę! Wszystkie moje koleżanki idą do gimnazjum w centrum. Nie chcę być sama w nowej szkole. Reni trudno było tego słuchać. Długo rozmawiały o tym, jakie mogą być powody decyzji mamy i co Kasia może zrobić. Dziewczynka nie chciała rozmawiać z mamą. Twierdziła, że mama nie potraktuje jej poważnie. W końcu Renia wyjęła kartkę: – Napisz do mamy list. Napisz to, co chciałabyś jej powiedzieć. Z początku Kasia patrzyła na kartkę bez przekonania, ale po chwili zaczęła pisać. Renia nie mogła doczekać się kolejnych zajęć. Chciała usłyszeć, co się wydarzyło, kiedy mama przeczytała list. Kasia weszła do klasy z neutralną miną, ale po chwili uśmiechnęła się. – Pójdę do ósemki. Mama nie zmieniła zdania. Ale powiedziała, że mnie przeprasza. I że nie powinna była decydować za mnie. Że chciała dobrze. Dziękuję Pani za wszystko… Te słowa Renia zapamiętała na całe życie. Wydawało jej się, że nic wielkiego nie zrobiła. Myliła się. Dzieci potrzebują, by ich słuchać, by pytać o zdanie, szanować poglądy i emocje. Rodzice czasem boją się tego, że dziecko zacznie nimi „rządzić”. Ale przecież wysłuchać dziecka czy zapytać o zdanie nie oznacza pozwolić mu decydować o wszystkim. Nawet trudne dla dziecka decyzje są łatwiejsze do przyjęcia, kiedy się o nich rozmawia. Żeby coś zaakceptować – trzeba to zrozumieć. Żeby poznać dziecko – trzeba zechcieć je usłyszeć.
Przeczytaj również
-
Zakończyła się ekshumacja szczątków ks. Michała Rapacza. W czerwcu zostanie ogłoszony błogosławionym
-
Jutro Niedziela – IV Wielkanocna B
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Papież wprowadza zmiany w watykańskim sądownictwie
-
Apostołowie w „The Chosen” kontra fakty biblijne
-
Small Talk 7. Tym razem gościem Weroniki Kostrzewy będzie… Marcin Zieliński!
-
Papież do młodych: to wy twórzcie przyszłość, razem z Bogiem
-
Nowi rekruci w Papieskiej Gwardii Szwajcarskiej. Wkrótce złożą przysięgę
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
10. rocznica kanonizacji św. Jana Pawła II. Jak będą wyglądały obchody?
-
Pójdź za mną drogą miłości! Wzruszający film powołaniowy kleryków WSD w Rzeszowie
-
Jan Kobuszewski: To Bóg daje najważniejsze wsparcie
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
Abp Jędraszewski: żadne poczęte dziecko nie jest własnością ani matki, ani ojca
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
