Jej łóżko stało w salonie, w sercu domu. Odbyliśmy przy nim regularną słowiańską imprezę pożegnalną z winem i sushi, oglądaliśmy albumy ze zdjęciami, śmialiśmy się z dawnych przygód i płakaliśmy na przemian. Potem, kiedy zrobiło się trudno, po prostu leżałyśmy sobie we dwie pod jednym kocem. Było tak, jakbyśmy szły powolutku przez zamglony las. Nie widać nic za nami – bo to, co było wczoraj, traciło znaczenie – ani nic przed nami, ponieważ przyszłość była całkowicie nieprzewidywalna. Stawiałyśmy malutkie kroczki, idąc ręka w rękę. W którymś momencie musiałam ją puścić, ona poszła w światło, a ja zostałam sama w tym lesie – ale to inna historia, o żałobie. Dzisiaj rozmyślam i próbuję napisać coś na temat przygotowania do śmierci – dlaczego tak wielki sens ma ta prośba „od nagłej i niespodziewanej… zachowaj nas, Panie”.
Świadomość, że koniec ziemskiego życia nadejdzie wkrótce, niesie może strach, ale daje też niepowtarzalną szansę na właściwe przygotowanie – w sensie nadprzyrodzonym, jak i zupełnie praktycznym. Moja siostra wezwała wybrane przez siebie osoby, wydała jasne dyspozycje co do pogrzebu, formalności i innych spraw, które dzięki temu dało się załatwić z minimalnym stresem i względnie bezkonfliktowo.
Przyjęła też sakramenty. Spokojnie, świadomie, przytomnie. Miała czas, bezcenny czas na wyprostowanie relacji z Panem Bogiem. Kiedy przyszła pora, zebrała całą swoją wielką odwagę i poszła na spotkanie z Nim, nieco nieśmiało, ale z nadzieją. Bez paniki. Przygotowana na ile się da – bo przecież pełnej gotowości na to, co zobaczymy, nie ma nikt z nas.
Miała ogromny komfort spędzania ostatnich dni we własnym domu, wśród codziennych dźwięków, kochanych ludzi, przyjaznych i znajomych pielęgniarek. Ich dyskretna obecność dawała nam wszystkim poczucie bezpieczeństwa, ale nie narzucały się: siedziały cicho z boku, podchodziły od czasu do czasu – były pożądanymi gośćmi. Respektowały reguły ustalone przez domowników.
Kiedy opowiadam to wszystko, w oczach niektórych słuchaczy widzę rzetelną panikę i słyszę: „o nie nie, ja wolę nie wiedzieć, że umieram, ja wolę we śnie albo się rozbić o drzewo i z głowy”. Nie neguję emocji, ale zastanawiam się nad przyczynami – dlaczego śmierć jako część rzeczywistości budzi taki lęk, że wolimy o niej nie wiedzieć? Nie znam odpowiedzi, nie chcę gdybać, próbuję tylko opowiedzieć o powodach, dla których uważam świadome umieranie za bardzo cenne. Z całym bagażem obaw, cierpienia fizycznego i psychicznego – bo ono było obecne, podnosiło łeb i do dziś pamiętam, jak ciężko było w nim towarzyszyć, a co dopiero przeżywać – chciałabym dla siebie takiego finiszu ziemskiej egzystencji. I z pełnym przekonaniem modlę się: „Od nagłej i niespodziewanej śmierci zachowaj nas, Panie”.
Przeczytaj również
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
-
„Nie było żadnej nadziei”. 81. rocznica Powstania w Getcie Warszawskim
-
Sprawdź, kiedy relikwie Ulmów będą w twojej diecezji [TERMINARZ]
-
To z Rosji zakłócano sygnał Radia Maryja. KRRiT wskazuje na celowe działania
-
TVN zapłacił karę za reportaż o Janie Pawle II. To ponad pół miliona złotych
-
Modlitwa wiernych na ślub
-
Ks. Michał Rapacz. “Niewygodny” kapłan, dla którego liczyła się tylko Prawda
-
Jak czytać psalmy? Wskazówki
-
Ks. Pawlukiewicz i „Pan Parkinson”. Z chorobą zmagał się w pokorze
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Aborcja wraca do Sejmu
-
„Jesteśmy szczęśliwi, że Pan Bóg podarował nam Olę”
-
Ołtarze na Boże Ciało. Dlaczego są cztery?
