Tak się składa, że gdy o naszej epoce będzie już można uczyć się z podręczników do historii, to poza ważniejszymi wydarzeniami będzie można w nich poczytać o signum temporis, o znakach czasu, które charakteryzują konkretny moment dziejów i obrazują, jakie myślenie nim rządzi. Jestem przekonany, że jednym ze znaków rozpoznawczych początku naszego tysiąclecia będzie graniczące z aksjomatem emocjonalne przekonanie, że jeśli ktoś, kogo lubię, szanuję, podziwiam (niepotrzebne skreślić) wypowiada się w ważnym dla mnie temacie, jestem zobowiązany brać to za dobrą monetę. Nic głupszego.
A że taki syndrom stwierdzono już dawno, nikt w mediach z tą głupotą nie walczy, ale raczej ten prosty mechanizm "lubię = popieram" próbuje zaprząc do swoich interesów. Gazety, telewizje i wszelkie redakcje powoli zaczynają się w tym specjalizować. Problem pojawia się wtedy, gdy druga strona barykady analogicznie zyskuje swojego wieszcza. Wtedy propagandowy algorytm nakazuje pokazać go w kompletnie innym świetle.
Fenomenalnie to widać na przykładzie ostatnich miesięcy. Wspomniany we wstępie Krzysztof Pieczyński ze śmiertelną powagą opowiada w mediach o mistycznym narzędziu kontroli umysłów, jakim jest Kościół i o tym, jak za pomocą czarnej magii w postaci dymu z trybularza ksiądz może kontrolować parafian. Niczego w tym zdaniu nie przeinaczyłem. Ten pogląd jest autentyczny, a idzie jeszcze głębiej bo aż po cząstki światła, które miałyby stworzyć zapowiedzianego przez Jezusa (?) nowego człowieka, ale Kościół hochsztaplerów tę ewolucję blokuje. I co ciekawe, po rozmowie w telewizji, aktor zaczyna udzielać wywiadów dla gazet i portali. Pojawia się popyt na jego ekspertyzę, choć jest ona – i trzeba to uczciwie przyznać – po pierwsze komiczna, po drugie nie poparta dosłownie niczym poza prywatnymi refleksjami. Do których oczywiście ma prawo.
Przeczytaj również
-
“Small Talk 7”, czyli live’y z influencerami – prowadzi Weronika Kostrzewa. Na Instagramie Stacji7 już od 25 lutego!
-
Andrzej Gołota: Bóg dał nam wszystko
-
Tomasz Adamek: „każdy mój dzień zaczynam od znaku krzyża”
-
Bp Markowski zaproponował utworzenie specjalnego Funduszu Medialnego. Czym miałby on być?
-
Tomasz Adamek poszedł na pielgrzymkę. „Mogły być Bahamy i hotel 5-gwiazdkowy, ale wybraliśmy inaczej”
-
Kard. Schönborn: media kościelne nie są gazetami partyjnymi
-
„Zasięg ważniejszy od empatii”. Co sprawa Anastazji mówi nam o polskich mediach?
-
Bp Markowski: Kościół stoi przed epokowymi wyzwaniami
-
„Nowe media. Nowy sposób myślenia”. Debata o edukacji medialnej
-
Bp Milewski: w świecie medialnym nie ma za wiele miejsca dla wiary w Boga
-
Episkopat: duchowni powinni występować w mediach w stroju duchownym lub zakonnym
-
Biskup zareagował na wpis księdza o zbiórce WOŚP. Duchowny otrzymał zakaz wypowiedzi w mediach
-
Ks. Jakub Alberione. Błogosławiony, który wprowadził Kościół w przestrzeń nowoczesnej komunikacji
-
Franciszek: pornografia to nałóg, który dotyczy również księży i zakonnic, diabeł tędy wchodzi
-
Bp Markowski do dziennikarzy: warto słuchać nie tylko własnych czytelników, ale wsłuchiwać się w głos wszystkich
Gdy broniąc edukacji seksualnej i adopcji dzieci przez pary homoseksualne w antykościelną światopoglądową przepychankę zaangażował się Dariusz Michalczewski, dostawał okładki w gazetach i najlepszy czas antenowy (pisałem o tym tutaj). Nikogo nie obchodziła ilość ciosów jakie przyjął na głowę pnąc się na szczyt pięściarskich rankingów, co jest z kolei głównym akcentem deprecjonowania Tomasza Adamka – również boksera, ale o poglądach skrajnie odmiennych. Tego typu podwójnych standardów można wymieniać na pęczki.
Gdy jakiś czas temu red. Babiarz, sportowy komentator, został wywołany do tablicy w temacie nadużyć seksualnych w Kościele i przedstawił pogląd o ich marginalności, rechotom nie było końca. Komentator sportowy ekspertem od Kościoła? – pytano retorycznie w tytułach i płodzono kolejne artykuły w tonacji mieszającej gniew z rozbawieniem. Ale co do swoich aktorów, bokserów (ogólnie: celebrytów) pytajników się nie stosuje. Granicą są tylko prezentowane poglądy.
Nie chcę niczego demonizować, ale media mają swoje interesy – to prawda, o której zdążyliśmy dawno zapomnieć. Być może również ta amnezja leżała w jej interesie. Dlatego warto poprawić na nosie krzywe okulary rozsądku i mrużyć oczy, gdy masowy przekaz znów zamajaczy nam przed oczami obrazem o światłym celebryckim ekspercie i postawi go w kontraście do głupiutkiego aktorzyny. Bo że mają równie znikome kompetencje dziwnym trafem nikt się nie zająknie.
