Zawsze mam problem z cudami i z tym, że zdarzają się jednym, a nie zdarzają się drugim. W Biblii jest mnóstwo takich sytuacji, w których cuda przytrafiają się jednym, a innym nie. Dlaczego?
Biblia pokazuje, że cuda nie są celem samym w sobie. One są tylko znakiem, zapowiedzią, mają coś człowiekowi zakomunikować. Natomiast nie są one ostatecznym celem. Biblia pokazuje to już od pierwszych stron. Oczywiście, człowiek biblijny bardzo fascynuje się różnymi niezwykłymi sytuacjami, które spostrzega i które całkowicie przekraczają jego możliwości. Przypisuje je Bogu. Na samym początku będą to oczywiście zwykłe zjawiska przyrodnicze, kosmiczne. Na wszystko to, czego człowiek nie potrafi sobie wytłumaczyć, mówi: to jest cud…. To jest znak obecności Boga. Potem pojawiają się już cuda związane z konkretnymi osobami: uzdrowienie tej osoby. Po co te uzdrowienia?… Aby potwierdzić. Na przykład Bóg objawia się przez danego proroka bo chce coś powiedzieć, chce człowieka do czegoś wezwać.
Bardzo ciekawą rzeczywistością są również cuda w historii Narodu Wybranego. Możemy tutaj wymienić chociażby plagi egipskie, czy spektakularną ofiarę Eliasza… Trzeba zwrócić uwagę na całą rzeczywistość, w której plagi i cuda zaistniały. Kiedy Mojżesz z Aaronem przychodzą do faraona, są przed nim reprezentantami Boga Jedynego, Boga Izraela, który się objawia jako Bóg Ojców: Abrahama, Izaaka i Jakuba. Faraon natomiast nie zna Boga. On jest reprezentantem bogów Egiptu. Plagi są to znaki, które mają pokazać faraonowi, kim jest Bóg Izraela.
Bóg objawia wszystko bardzo stopniowo w historii i cała ta historia – te znaki miały doprowadzić do największego znaku, jakim jest Jezus Chrystus – Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. Również te cuda, które miały miejsce w Nowym Testamencie, kiedy Jezus uzdrawia, oczyszcza, wskrzesza: te cuda nie były celem samym w sobie….
Jestem zdolny do wszystkiego – mawia ARKADIO. – Bo z Bogiem mogę wszystko! Raper z Nowego Sącza dziś koncertuje w całej Polsce, mówi o sensie walki o siebie, nieodpuszczania i że warto zaryzykować z Bogiem. Prowadzi warsztaty hip-hopowe, rekolekcje, nagrywa płyty, z których każda kolejna rozchodzi się w coraz większych nakładach, a piosenki trafiają na listy przebojów. A zaczęło się od prostego pytania, jakie usłyszał w sercu: Idziesz ze mną, czy wracasz do dziadostwa?
Dla mnie cudem jest to, że dzisiaj mogę żyć tak, jak chcę, i robić to, co naprawdę kocham.
A co w tym nadzwyczajnego?
Myślę jednak, że biorąc pod uwagę moje wcześniejsze „przygody”, to właśnie jest niezwykłe. Zresztą, pomijając już moją przeszłość, podejrzewam, że ledwie dziesięć procent ludzi robi w życiu to, co naprawdę lubi. Ja jestem wśród tych szczęśliwców. Jeśli oczekujesz ode mnie, że powiem, że odrosła mi ręka, to się rozczarujesz. Szczęśliwe życie jest cudem. Robienie tego, co się kocha, jest cudem.
W jednym ze swoich tekstów piszesz o sobie: „kiedyś smażyłem w oknie, żegnając się z dniem (…). Uwielbiałem dać w palnik okrutnie, nieraz wlewając w siebie wódkę z przykrym skutkiem, (…) mama ściągała mnie z ławki nad ranem. Później widziałem oczy matki…”. Co się stało, że teraz twoje życie wygląda inaczej?
Miałem dość, problemy mnie przerosły. Mój starszy brat wyjechał do Stanów. Po powrocie zmienił swoje życie. Rozmawialiśmy dużo, zadawał mi wiele pytań, kazał się zastanawiać. Aż w końcu zrobił coś kompletnie odjechanego – zabrał mnie do niejakiego pana Staszka. Powiedział, że będziemy się z nim modlić. Próbowałem się wykręcić, nie chciało mi się klęczeć, bolały mnie kolana… Chłopaki jednak nie dawali za wygraną. Po modlitwie wyjąłem z kieszeni paczkę fajek, zgniotłem ją i wyrzuciłem do kosza. Wiedziałem, że już nigdy nie będę palił. Do widzenia, koniec jarania. Zostałem ot tak uwolniony z nałogu, to był cud. Zaraz po modlitwie chciałem iść do spowiedzi. Trafiłem do o. Fabiana Błaszkiewicza, jezuity, on jednak nie mógł przyjąć mnie od razu i kazał przyjść za trzy dni. Zdenerwowałem się, bo chciałem natychmiast, ale te dni oczekiwania okazały się bardzo potrzebne. Mogłem się zastanowić, kilka kartek zapisałem swoimi grzechami. Spowiedź była przełomowym momentem.
Co się zmieniło?
Wszystko. Po wyjściu z kościoła poszedłem nad Kamienice, rzekę, która płynie przez Nowy Sącz. Tam z chłopakami często się spotykaliśmy, żeby jarać. Tym razem spaliłem coś innego – kartki z moimi grzechami. Poczułem absolutną wolność. Zrozumiałem, co miał na myśli psalmista, mówiąc: jeden dzień w przedsionkach Twych, lepszy niż tysiące innych. Wtedy poczułem, jakbym stał właśnie w tych przedsionkach, a Pan Bóg zadawał mi pytanie: Idziesz dalej ze mną, czy wracasz do dziadostwa?
A co się stało ze starymi kolegami?
Mam kontakt z niektórymi. Ale ponieważ mnie samego nawrócił czyjś przykład, a nie gadanie, to stoję z boku. Jeśli Pan Bóg będzie chciał posłużyć się moim życiem, to sprawi, że oni się zmienią. Już widzę małe postępy. Chłopaki zaczynają rozumieć, o co chodzi.
Jedną z postaci, która się fascynujesz na płycie Najlepsze przed nami, jest Nicky Cruz, szef nowojorskiego gangu Mau-Mau: „Dragi brał, nie jeden się go bał. Stał na czele ekipy, jednej z najgroźniejszych w mieście. Trzymał łapę na wszystkim, nie raz siedział w areszcie. (…) Nauczył swoich ziomków, jak zabijać, wymuszać, kraść, posługiwać się nożem, spluwą, walczyć o hajs. Był w gównie tak głęboko, nie raz chciał skoczyć, zakończyć żywot”. Zabito jego kumpla, a on w odwecie załatwił kilku wrogów. Co było potem?
Spotkał kaznodzieję Davida Wilkersona. Ten mu mówił, że Bóg ma moc, że go kocha, a Cruz chciał go zabić – pobił go bardzo dotkliwie. A gdy już myślał, że pastor nie żyje, ten ostatkiem sił krzyknął: Jezus cię kocha. To zdanie wręcz prześladowało gangstera. Cokolwiek by nie robił, słyszał te słowa. Po jakimś czasie poszedł do kościoła z kilkudziesięcioma kolegami. Odbezpieczyli broń i stanęli na przedzie, tuż przed kaznodzieją. David Wilkerson poprosił pięciu spośród nich, by zebrali tacę wśród wiernych. Nicka to zadziwiło, był pewien, że pastor wie, że oni ukradną tę kasę. Nie zrobili tego jednak. Podobno Nicka wtedy olśniło. Kazał się uciszyć rozgadanym kumplom i słuchać kazania. Po kilku minutach wiedział już, kim jest Bóg. Wilkerson modlił się z gangsterami. W pewnym momencie Nick odwrócił się, by spojrzeć na kolegów, a gdy zobaczył, że wszyscy płaczą, sam też się wzruszył. To był moment nawrócenia. Cud.
Historia jak z filmu. Zresztą jak twoja.
Tylko że ja się wychowałem w Nowym Sączu (śmiech). Paliłem zioło, brałem mocniejsze narkotyki, trochę handlowałem. Nie ciachałem jednak nożem jak Nick. Nie miałem w ręku broni. Zupełnie inna rzeczywistość. Ale w niej również osiągnąłem jakiegoś rodzaju dno, dlatego tak bliskie jest mi nawrócenie Nicky’iego Cruza i innych ludzi, którzy upadli najniżej jak się da.
Tomasz Adamek, któremu poświęcona jest tytułowa piosenka twojego albumu, nie przeżył tak gwałtownego nawrócenia.
On się wychował w porządnej, góralskiej rodzinie i nigdy poważnie nie zbłądził. W nim zafascynowała mnie odwaga, z jaką przyznaje się do wiary.
Jak doszło do tego, że poznałeś go osobiście?
Na rekolekcjach ksiądz opowiadał o nim. Zafascynował mnie, znalazłem wywiad z nim, zatytułowany Chcę do nieba. W tym samym czasie zadzwonił do mnie brat i powiedział, że powinienem zrobić numer o Adamku. Wyśmiałem go – ja o Adamku, mistrzu świata?! Niemożliwe i nieosiągalne. Pomyślałem jednak: Boże, jeśli chcesz, to mi pomóż. Znajdź mi drogę do niego. I okazało się, że kolega zna księdza, który zna Adamka… I powstała piosenka. To jest cud mojej codzienności.
Inny przykład?
Chciałem się oświadczyć mojej dziewczynie, już teraz żonie. Nie miałem jednak pieniędzy na pierścionek. Byłem młody, miałem niecałe 20 lat, więc pojawiały się wątpliwości, czy to nie za wcześnie. Na modlitwie powiedziałem: Boże, jeśli to już ten moment, to daj mi znak. Hajs poproszę! Następnego dnia sprzedałem dziesięć płaszczy, z firmy mojej mamy. Zazwyczaj udawało mi się sprzedać jeden. A tym razem – dziesięć. Wystarczyło na pierścionek. To był dla mnie kolejny cud.
Ile miałeś wtedy lat?
Dwadzieścia.
Nie chciałeś jeszcze trochę luźno pożyć?
Pewnie, że to łatwiejsze rozwiązanie, ale wydarzenia z przeszłości nauczyły mnie, że szlajanie się z kumplami szczęścia mi nie da. Chciałem budować rodzinę opartą na trwałych wartościach. Tylko taka daje szczęście.
Kilka miesięcy temu mieliście ślub. To było ważne wydarzenie?
Bardzo. Dużo się po nim zmieniło. Zamieszkaliśmy razem, a wspólne życie to już zupełnie co innego niż spotykanie się. To mi się podoba – taka radykalna zmiana, poważna sprawa. A nie pomieszkiwanie ze sobą na próbę, sprawdzanie się, a potem dopiero ślub – dla mnie bez sensu.
Czy z hip-hopu da się utrzymać rodzinę?
Nie narzekam. Poza występami na scenie i pisaniem tekstów, z wielką przyjemnością montuję dźwięk. Prowadzimy też warsztaty muzyczne dla młodzieży. Razem piszemy teksty, muzykę, a potem każdy uczestnik występuje przed publicznością. Mam radochę, gdy widzę, że te dzieciaki przełamują strach, wychodzą na scenę, a potem są z siebie dumne.
Pewnie przypominają ciebie samego sprzed lat.
Dokładnie, gdy miałem dwanaście lat, nagrywałem pierwsze kawałki i występowałem z nimi wszędzie, gdzie się dało, na przykład w ośrodkach dla trudnej młodzieży. Po latach okazało się, że każde takie doświadczenie jest ważne, uczy nas prawdy o nas samych, pomaga walczyć ze słabościami. Dzieciaki na warsztatach też tego doświadczają. Nie chodzi o to, czy któreś z nich w przyszłości będzie się zajmowało rapem. Najważniejsze jest to, że wychodzą poza schemat myślenia o sobie, a wtedy zdobywają się na coś więcej.
Jesteś dla nich wzorem, słuchają twoich tekstów, traktując je, być może, bardzo serio. Czujesz się odpowiedzialny za młodych ludzi, do których hip-hop najczęściej trafia?
Zaskoczę cię, na koncertach widzę często starszych ludzi, którzy może bitu tak dobrze nie czują, ale rozumieją, o czym śpiewam. Wiele z tego sami przeżyli. Dzieciaki mają to wszystko przed sobą, jeśli coś z moich tekstów zapadnie im w pamięci, to bardzo dobrze. To, że na mnie patrzą, jest wyzwaniem i motywacją, bym się jeszcze intensywniej starał być lepszym człowiekiem. Chcę się zmieniać. Jasne, że zdarzają mi się potknięcia i z czymś nie daję rady. Nie wstydzę się tego. Rap charakteryzuje się tym, że bardzo dosłownie wyraża to, czym żyje wykonawca. Tutaj nie ma miejsca na udawanie.
1/6
Galeria zdjęć Arkadio
2/6
Galeria zdjęć Arkadio
3/6
Galeria zdjęć Arkadio
4/6
Galeria zdjęć Arkadio
5/6
Galeria zdjęć Arkadio
6/6
Galeria zdjęć Arkadio
poprzednie
następne
Czujesz, że przypięto ci łatkę rapera chrześcijańskiego?
Nie odpowiada mi takie szufladkowanie. Staram się rozwijać muzycznie i nie obchodzi mnie, do jakiego nurtu ktoś mnie zaliczy. Stawiam Boga na pierwszym miejscu, dlatego moje teksty mówią o Nim. Śpiewam o tym, czym żyję, o czym myślę i co mnie interesuje.
A co z tym hajsem? Gdybyś zdobył platynową płytę, zatem sporo kasy, co byś z nią zrobił?
Pojechałbym z żoną na wakacje, kupił sprzęt, żeby ulepszyć studio. I oddałbym dziesięcinę.
Oddajesz dokładnie dziesiątą część swoich zysków na Kościół?
Tak, staram się. Wszystko, co mam, zawdzięczam Bogu, również możliwość zarabiania pieniędzy. Uważam, że składanie dziesięciny to bardzo dobra praktyka.
