SACROLABORKI: Różaniec. Odcinek 1: Instrukcja. Gdzie i jak się modlić?
Istnieje w Kościele opinia, że różaniec mamy odmawiać tylko w grupie i tylko w murach kościelnych. Ale to jest błędna opinia. Różaniec powstał po to, żeby kontemplować Chrystusa w codziennym życiu, w tramwaju, w autobusie, na spacerze, między zajęciami.
SACROLABORKI: Różaniec. Odcinek 1: Instrukcja. Gdzie i jak się modlić?
Istnieje w Kościele opinia, że różaniec mamy odmawiać tylko w grupie i tylko w murach kościelnych. Ale to jest błędna opinia. Różaniec powstał po to, żeby kontemplować Chrystusa w codziennym życiu, w tramwaju, w autobusie, na spacerze, między zajęciami.
Różaniec to modlitwa drogi, którą odmawiamy w każdej sytuacji naszego życia.
Kiedy już opanujemy technikę, trzeba się skupić na istocie różańca – tajemnicy. Dwadzieścia tajemnic z życia Jezusa i Maryi, które mają nas wprowadzić w to, kim był Jezus, kim była Maryja, co się działo w ich życiu i co było najważniejsze dla naszego zbawienia.
I to ma być istotą odmawiania różańca – tajemnica. Nie klepanie paciorków, ale rozważanie kolejnych wydarzeń z historii zbawienia.
Różaniec. Prosta droga do nieba. Rozważania do części chwalebnej
Tajemnice chwalebne. Ta część różańca to przypomnienie, że Bóg jest wszechmocny, że do Niego należy wszelka władza na ziemi i w niebie. Codzienność dobrze zakrywa tę prawdę, jednak tajemnice chwalebne ujawniają prawdziwy obraz rzeczy – ostatnie słowo należy do Boga! On jest mocą! A ta moc w słabości naszej codzienności się doskonali.
Różaniec. Prosta droga do nieba. Rozważania do części chwalebnej
Tajemnice chwalebne. Ta część różańca to przypomnienie, że Bóg jest wszechmocny, że do Niego należy wszelka władza na ziemi i w niebie. Codzienność dobrze zakrywa tę prawdę, jednak tajemnice chwalebne ujawniają prawdziwy obraz rzeczy – ostatnie słowo należy do Boga! On jest mocą! A ta moc w słabości naszej codzienności się doskonali.
Po nocy porażki i śmierci nie zostaje już nic. Nie ma nadziei! Wszystko na nic, wszelkie nasze starania, dobre chęci, marzenia o sukcesie, szczęściu. Wszystko zostało pogrzebane. I wtedy… wkracza Bóg! Z największego zła wyprowadza najcudowniejsze dobro. Życie rodzi się ze śmierci i beznadziei.
Tajemnica zmartwychwstania przywraca wiarę w to, że można żyć, kochać i powstawać. Nie dlatego, że my, ale dlatego że ON tego chce!
Wniebowstąpienie to tajemnica Bożego zaufania do człowieka.
Jezus odchodzi, zostawia Kościół w rękach Apostołów, w naszych rękach. Chce byśmy w pełni wzięli odpowiedzialność za życie. Po prostu nam ufa. Chce byśmy dojrzeli do pełni, a inaczej nie da się tego zrobić, jak przez odpowiedzialność. Posiadamy moc do świętego życia, nie pozbawionego wprawdzie trudu, ale zarazem wypełnionego Jego obecnością – „Ja jestem z Wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Duch zstępuje na uczniów i Maryję.
Bóg daje nam całą swoją mądrość, a wręcz Sam staje się naszą mądrością. Istnieje jeden warunek – oczekiwać daru z góry, czekać na Boga, na Ducha Świętego razem z braćmi. Czekać na Niego we wspólnocie Kościoła.
W dzień Pięćdziesiątnicy „znajdowali się WSZYSCY RAZEM na tym samym miejscu”. Czy żyję w oczekiwaniu na Ducha Świętego dzieląc życie z moimi braćmi, rodziną, wspólnotą?
Tajemnica Wniebowzięcia ukazuje projekt na nasze życie.
Kiedyś, na końcu ziemskiego życia, mam razem z ciałem i duszą, trafić przed majestat Boga, tak jak stało się z Maryją. Czy szanuję moje ciało, czy istnieje jedność między nim a moją duszą. Czy żyję łaską uświęcającą? Jak z odpoczynkiem? Jak z systematyczną pracą? Maryja żyła tak, że od razu została wzięta do nieba cała. A jak jest ze mną?
Ostatnia tajemnica chwalebna wyraża miłość Syna Bożego do swojej Matki.
Jest jej tak wdzięczny za macierzyństwo, że czyni ją matką i królową wszystkich, których kocha. Ona ciągle rodzi nowe dzieci dla nieba. Czy także i mnie? Jaka jest moja relacja do niej? Czy kocham ją tak samo jak jej Syn? Czy jest moją królową, czy jestem, czy pamiętam, czy czuwam z nią u drzwi nieba?
Dodaj komentarz