Lekcja wiary Franciszka

Każdy z papieży na początku pontyfikatu wybiera swoje papieskie zawołanie. Nie są to puste słowa. Ukazują one drogę, którą do tej pory szedł i z pewnością tą, którą pójdzie dalej. Wymowne jest to, że Papież Franciszek został przy swoim starym biskupim zawołaniu, w centrum którego jest miłosierdzie.

 

Miserando atque eligendo – „Okazując miłosierdzie i wybierając”.

 

„Bądźcie miłosierni w konfesjonale, ludzie bardzo tego potrzebują” – Franciszek prosił o to księży spowiadających w bazylice Matki Bożej Większej. Właśnie tam pojechał w pierwszych godzinach swego pontyfikatu. Zanim uklęknął na modlitwie przed ikoną Patronki Rzymu Salus Populi Romani, ofiarował Maryi prosty bukiet kwiatów. Głęboka maryjność to kolejny rys duchowości Franciszka.

„Zaczynamy wspólną drogę Kościoła, oby była ona owocna dla ewangelizacji”

– te słowa Papież wypowiedział kilka minut po tym, jak usłyszeliśmy: Habemus Papam!

 

A jego droga zaczęła się, gdy miał 17 lat. Wówczas, jak sam wyznaje, po raz pierwszy prawdziwe doświadczył żywej obecności kochającego Boga.

Zamiast na spotkanie z kolegami poszedł do kościoła i w odruchu serca uklęknął przy kratkach konfesjonału.

 

„Doświadczyłem tam w swoim sercu namacalnie Bożego miłosierdzia i zrozumiałem, że Bóg mnie powołuje”

– wyznał Jorge. Po tym wydarzeniu postanowił zostać jezuitą.

Tym swoim doświadczeniem spotkania z żywym Bogiem i Jego miłosierdziem dzieli się dzisiaj z nami i nie jest to mądrość wyczytana z książek, ale jego życie.

 

„Budowanie czegokolwiek bez Boga jest próżną robotą, czy wręcz działaniem na chwałę diabła”

– te mocne słowa zabrzmiały w czasie pierwszej Mszy. Odprawił ją  w Kaplicy Sykstyńskiej z kardynałami, którzy wybrali go na papieża.

 

„Sam Piotr, który wyznał wiarę w Jezusa Chrystusa, powiedział: Ty jesteś Synem Boga żywego, idę za Tobą, ale nie wspominajmy o krzyżu”

– mówił Ojciec Święty w czasie homilii do kardynałów.

„Pójdę za Tobą innymi drogami, bez krzyża. Lecz kiedy idziemy bez krzyża, kiedy budujemy bez krzyża, i kiedy wyznajemy Chrystusa bez krzyża, nie jesteśmy uczniami Pana. Jesteśmy światowi, możemy być biskupami, księżmi, kardynałami, papieżami, kimkolwiek, ale nie uczniami Pana.

 

Chciałbym, abyśmy wszyscy, po tych dniach łaski, mięli odwagę chodzić w obecności Pana, z Jego krzyżem. I budować Kościół na krwi Pana, która została przelana na krzyżu. I wyznawać jedyną chwałę: Chrystusa ukrzyżowanego. W ten sposób Kościół będzie się rozwijać. Życzę tego nam wszystkim, abyśmy za sprawą Ducha Świętego i modlitwy Maryi, naszej Matki, otrzymali tę łaskę: Iść, budować i wyznawać Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego”.

 

Dzień później Papież Franciszek przypomniał już wszystkim kardynałom, a nie tylko elektorom, że to Chrystus przez swego Ducha prowadzi Kościół.

„Nie wolno poddawać się pesymizmowi, rozgoryczeniu i zniechęceniu, lecz trzeba poszukiwać nowych metod ewangelizacji w dzisiejszym świecie.

 

Drodzy bracia, odwagi! Połowa z nas przeżywa już starość. A starość – podoba mi się to określenie – jest ostoją życiowej mądrości.

 

Starcy mają w sobie mądrość przebytej drogi życia, niczym Symeon i Anna ze świątyni jerozolimskiej. I właśnie ta mądrość pozwoliła im rozpoznać Jezusa. Dawajmy tę mądrość młodym, niczym dobre wino, które z latami staje się lepsze. Dajmy młodym życiową mądrość.

Przypomina mi się to, co niemiecki poeta mówił o starości: Es ist ruhig das Alter und fromm, to czas spokoju i modlitwy, ale i przekazywania młodym tej mądrości”

– wskazał Ojciec Święty.

 

W czasie spotkania z dziennikarzami z całego świata Franciszek nie tylko wyjaśnił tajemnicę swego imienia, ale wskazał na coś o wiele bardziej istotnego, że bez Chrystusa Papież nie miałby najmniejszej racji bytu.

 

„Chrystus jest Pasterzem Kościoła, ale jego obecność w historii realizuje się poprzez wolność ludzi: spośród nich wybiera się jednego, aby służył jako Jego Wikariusz, Następca Apostoła Piotra, ale Chrystus jest centrum, nie Następca Piotra: Chrystus jest centrum. Chrystus jest fundamentalnym punktem odniesienia, sercem Kościoła. Bez Niego Piotr i Kościół nie istniałby i nie miałby racji istnienia”.

 

„Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem” – to, jak dotąd, jest dla mnie najpiękniejsze przesłanie Franciszka. Papieża który z serca wyznał:

 

„Najmocniejszym przesłaniem Boga jest dla mnie miłosierdzie”.

Wygłoszone z pamięci kazanie w watykańskim kościele św. Anny i pierwszy Anioł Pański to kipiąca treścią encyklika o miłosiernym Bogu Papieża Franciszka.

 

„Miłosierdzie zmienia wszystko. To najlepsze, co możemy usłyszeć: że zmienia świat. Trochę miłosierdzia czyni świat mniej zimnym i bardziej sprawiedliwym. Musimy zrozumieć dobrze to miłosierdzie Boga, tego miłosiernego Ojca, który ma tak wiele cierpliwości…”

– mówił jak zwykły proboszcz do swych parafian.

 

W niedzielne południe, z okna swej prywatnej biblioteki, aż dwukrotnie powtórzył słowa, które rano wypowiedział na parafialnej Mszy. A z mocy tego przekazu zdawał sobie sprawę. Plac św. Piotra, był tak nabity wiernymi w czasie modlitwy „Anioł Pański”, że nie można było tam wetknąć szpilki, ale dzięki rejestrującym to wtedy mediom, miał wymiary świata.

 

„Nie zapominajcie, że Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem nam. To nas męczy proszenie Go o wybaczenie. Prośmy o tę łaskę, byśmy nigdy nie nużyli się tą naszą prośbą o przebaczenie”.