Pierwszy w historii jezuita na tronie Piotrowym; pierwszy Latynos; pierwszy papież z Trzeciego Świata i pierwszy, który wybrał imię Franciszek.
Kolega zatytułował swój post na Facebooku:
„Papa Franciszek. Chemik, który czekał 8 lat, by zostać papieżem”.
Przeczytaj również
-
Kard. Ryś w Watykanie: Dobrą Nowiną nie jest jakaś historia czy teoria, ale osoba
-
Franciszek oddał hołd Piusowi X, papieżowi pokoju. Był „papieżem dla wszystkich”
-
„Święty Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Znamy hasło i datę XXIV Dnia Papieskiego
-
Jak postępować mądrze? Oto reguła
-
Papież zachęca Polaków: pielęgnujcie wewnętrzną wolność ducha
-
Franciszek: spadek liczby urodzeń to dramat
-
Czy abp Gänswein będzie nuncjuszem na Litwie? Zaskakujące doniesienia
-
Franciszek: niech Matka Boża pomoże nam dzielić się naszą wiarą
-
Papież odwiedzi kraje Azji Południowo-Wschodniej. Na kiedy zaplanowano podróż?
-
Papież zrobił niespodziankę dzieciom. „Przyniosłem wam różańce”
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Papież zwrócił się do pielgrzymów z diecezji bydgoskiej. Wspomniał o bł. bp. Michale Kozalu
-
Oto najbardziej wojownicza z cnót
-
Czy papież odwiedzi Indonezję? „Wciąż dyskutujemy z zainteresowanymi stronami”
-
Watykan krytykuje teorię gender: „jest niezwykle niebezpieczna, ponieważ zaciera różnice w dążeniu do zrównania wszystkich”
W czasie konklawe z 2005 r. był wymieniany jako główny kontrkandydat Josepha Ratzingera. Podobno miał prosić kardynałów, by jeśli mogą, nie brali pod uwagę jego kandydatury.
„Nigdy nie lubił splendorów i światowego życia. Zamiast uczestniczyć w wystawnych rautach wolał być z najbiedniejszymi i najbardziej potrzebującymi oraz trwać przy swoich kapłanach o których bardzo dba”
– mówi ks. Lorenzo Vecchiarelli. Znają się z papieżem Franciszkiem od dziesięcioleci. Zanim wszedł na konklawe zadzwonił do przyjaciela z prośbą o modlitwę.
„On nie marnuje słów, jest człowiekiem czynu. Sam żyje bardzo skromnie, a jego wybory nie są na pokaz. Dokarmiał osobiście ludzi w slumsach nie po to, by się pokazać, ale ponieważ tam umierają z głodu” – podkreśla ks. Vecchiarelli.
Zaraz po wyborze w sieci pojawiły się zdjęcia pokazujące kard. Jorge Bergolio nie jako wyniosłego Księcia Kościoła, jak na ogół widzimy kardynałów, ale kapłana całującego stopę chorego na raka chłopca i posługującego ludziom chorym na AIDS.
Prostotę i wręcz alergię na kurialne limuzyny dokumentuje fotografia kardynała podróżującego ze zużytą teczką miejskim autobusem. Zamiast biskupiej rezydencji wybrał niewielkie mieszkanie. Nie chciał służby i wolał sam sobie gotować. Gdy Jan Paweł II mianował go kardynałem poprosił wiernych, by zamiast wydawać pieniądze na podróż do Rzymu przekazali je na potrzebujących.
Dlatego świętował tę historyczną chwilę w gronie zaledwie kilku osób, a nie całego dworu.
„To człowiek, który może stać się latarnią dla naszego Kościoła. Latarnią nie błyszczącą pięknymi słowami, a żywym świadectwem” – podkreśla ks. Vecchiarelli. I chyba się nie myli. W końcu znają się jeszcze z seminaryjnych lat. Całe dekady minęły, a Jorge nic nie stracił ze swego zapału w przybliżaniu ludzi do Chrystusa. Jeszcze niedawno można go było spotkać jak z Biblią pod pachą chodził z grupą przyjaciół od drzwi do drzwi i opowiadał o Chrystusie.
Wraz z papieżem Franciszkiem na nowo pisana jest „kościelna geografia”. Widzimy, że Kościół to coś więcej niż Italia i nawet Europa. To cały świat, a dokładnie jego koniec – jak mówił po swym wyborze Franciszek.
Jest Argentyńczykiem, jednak jego rodzina pochodzi z Piemontu, na północy Włoch. Tata Mario uczył go włoskiej kultury, mama na kolanach modlitwy, a babcia wpajała zasady wiary i tradycyjną pobożność. Włoskie korzenie zjednały mu serca mieszkańców słonecznej Italii. Do reszty je podbił wybierając imię patrona ich kraju: św. Franciszka. I tak naprawdę nieważne, czy miał na myśli Biedaczynę z Asyżu, czy swego współbrata jezuitę, wielkiego ewangelizatora św. Franciszka Ksawerego. Kościołowi potrzeba zarówno ubóstwa jak i ewangelizacyjnego zapału.
W Ameryce Łacińskiej mieszka 60 proc. wszystkich katolików świata. Europa traci swą historyczną centralność, idziemy ku terenom gdzie Kościół, mimo swej ogromnej biedy, a czasami wręcz nędzy, dysponuje ogromnymi zasobami duchowymi. Tam jest ta żywość i entuzjazm wiary, które otwierają dla Chrystusa kolejne drzwi i rozpalają wciąż nowe serca.
Kluczowe jest także nie tyle to, że papieżem został jezuita, ale w ogóle zakonnik. Ostatnim, który nosił habit był w pierwszej połowie XIX w. włoski kameduła Grzegorz XVI. Wskazuje to na kierunek ku większej prostocie, a jednocześnie bliskości z ludźmi.
„Nie był nigdy koturnowy, cechuje go bezpośredniość. Jest prawicowcem z krwi i kości, w znaczeniu dogłębnej prawości. To zarazem człowiek, który bez względu na konsekwencje staje zawsze blisko tych, których w Ameryce Łacińskiej jest najwięcej, czyli ubogich. Bliski ubogich a jednocześnie zdystansowany od lewicowych pomysłów na naprawę świata” – podkreśla współbrat zakonny nowego papieża, o. Tadeusz Cieślak.
Kiedy w Kaplicy Sykstyńskiej doliczono się dla kard. Bergoglio potrzebnego do wyboru 77 głosu… rozległy się brawa elektorów. Papież Franciszek to niespodzianka, która wyraża odwagę kardynałów.
Kierunek sam wskazał modląc się po wyborze, by ten szlak Kościoła, który zaczynamy, był owocny dla ewangelizacji… W jednym z wywiadów mówił, że Kościół musi wyjść z Ewangelią na ulice i tam szukać ludzi. Zdaniem ludzi, którzy pracowali przy jego boku teologicznie jest bliski Benedyktowi XVI, a charyzmą może dorównać Janowi Pawłowi II.
Duch Święty powiał tak, jak nikt się tego nie spodziewał. W łeb poszły bukmacherskie sondaże i dziennikarskie przewidywania. Tych niespodzianek i zaskoczeń pewno nowy pontyfikat szykuje nam wiele… Byle ludzie nie udaremniali tego, co Bóg zaplanował przez Franciszka.
