Muszę przyznać, że dla mnie jest to piękny gest świadczący o ogromnym sercu i jeszcze większym sensus Ecclesiae Papieża Franciszka. Gdyby rok temu ktoś przewidział taki scenariusz – dwóch papieży i całe kolegium kardynalskie przy grobie św. Piotra – zostałby pewnie wyśmiany. Rezygnacja Benedykta XVI była już znana. W Watykanie kończyły się rekolekcje wielkopostne dla papieża i Kurii Rzymskiej. Castel Gandolfo przygotowywało się na przyjęcie papieża seniora, a Kościół i świat na konklawe. Wiele było znaków zapytania. Pan Bóg jednak pokazał, że Jest i działa, wystarczy Go tylko ufnie słuchać.
Po raz pierwszy od chwili ustąpienia zobaczyliśmy Benedykta XVI w bazylice watykańskiej. Gdy Franciszek wyszedł mu na powitanie, papież-senior ściągnął swą piuskę. Widok dwóch białych sutann na tle kardynalskich purpur pewno niejednego przyprawił o szybsze bicie serca. I ten pełen pokory i serdeczności uścisk. Do tego trzeba naprawdę ogromnej klasy, tej ludzkiej i duchowej. „Pozdrawiam, z tą samą miłością i czcią papieża emeryta, jego świątobliwość Benedykta XVI, ciesząc się z jego obecności wśród nas” – te słowa neokardynała Pietro Parolina, watykańskiego sekretarza stanu, uczestnicy konsystorzy przywitali gromkimi oklaskami. Benedykt XVI siedział w pierwszym rzędzie wśród kardynałów. Do wzięcia udziału w uroczystości zaprosił go osobiście Franciszek.
Kamery nie eksponowały obecności dwóch papieży. Było jednak kilka niezwykle wymownych ujęć. Benedykt XVI patrzący na Franciszka stojącego pod konfesją wznoszącą się nad grobem Rybaka z Galilei. I obudziły się nadzieje, że kanonizacja 27 kwietnia stanie się świętem czterech papieży: Franciszka i Benedykta oraz Jana Pawła II i Jana XXIII. W homilii Ojciec Święty powrócił do kluczowych słów, które były mottem jego kazania podczas pierwszej Mszy św. dzień po wyborze w Kaplicy Sykstyńskiej: „z Jezusem wędrować, budować i wyznawać”. Franciszek wskazał czego Kościół oczekuje od nowych kardynałów: „Jeśli panuje mentalność świata, wkracza rywalizacja, zazdrość, frakcje. To słowo Boże oczyszcza nas wewnętrznie, rzuca światło na nasze sumienia i pomaga nam dostroić się w pełni do Jezusa i uczynić to razem, kiedy Kolegium Kardynalskie się poszerza wraz z wejściem do niego nowych członków. Kościół oczekuje waszej współpracy, a jeszcze wcześniej waszej komunii ze mną i między wami. Kościół potrzebuje waszej odwagi, aby głosić Ewangelię w porę i nie w porę i aby dać świadectwo prawdzie. Kościół potrzebuje waszej modlitwy na dobrą drogę owczarni Chrystusa”.
Przeczytaj również
-
Franciszek oddał hołd Piusowi X, papieżowi pokoju. Był „papieżem dla wszystkich”
-
„Święty Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Znamy hasło i datę XXIV Dnia Papieskiego
-
Jak postępować mądrze? Oto reguła
-
Papież zachęca Polaków: pielęgnujcie wewnętrzną wolność ducha
-
Franciszek: spadek liczby urodzeń to dramat
-
Czy abp Gänswein będzie nuncjuszem na Litwie? Zaskakujące doniesienia
-
Franciszek: niech Matka Boża pomoże nam dzielić się naszą wiarą
-
Papież odwiedzi kraje Azji Południowo-Wschodniej. Na kiedy zaplanowano podróż?
-
Papież zrobił niespodziankę dzieciom. „Przyniosłem wam różańce”
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Papież zwrócił się do pielgrzymów z diecezji bydgoskiej. Wspomniał o bł. bp. Michale Kozalu
-
Oto najbardziej wojownicza z cnót
-
Czy papież odwiedzi Indonezję? „Wciąż dyskutujemy z zainteresowanymi stronami”
-
Watykan krytykuje teorię gender: „jest niezwykle niebezpieczna, ponieważ zaciera różnice w dążeniu do zrównania wszystkich”
-
Franciszek do księży: bądźcie jak „chusta Weroniki” dla każdego człowieka
I jeszcze dwie rzeczy, które z perspektywy konsystorza wydają mi się ważne. Po ogłoszeniu kardynalskich nominacji Franciszek napisał osobisty list do przyszłych purpuratów. I wyłożył w nim całą swą wymagającą „teologię kardynalatu”. „Kardynalat nie oznacza wyniesienia ani zaszczytu, ani odznaczenia. To po prostu posługa, która wymaga szerszego spojrzenia i wielkiego serca. I choć wydaje się to paradoksem, spoglądanie bardziej w dal oraz miłowanie bardziej powszechne i czynne można osiągnąć jedynie naśladując drogę Pana: drogę uniżenia i pokory, przyjmując postać sługi”. Papież prosił też w liście, by radość, która towarzyszy nominacji, „była daleka od jakiegokolwiek przejawu światowości czy świętowania, obcego ewangelicznemu duchowi surowości, skromności i ubóstwa”.
Coś jest na rzeczy. Prawa ręka papieża i, jak się powszechnie mówi, numer dwa w Watykanie czyli watykański sekretarz stanu jako kościół tytularny otrzymał nie jakąś ważną rzymską bazylikę czy znaczący choćby z artystycznego punktu widzenia kościół, a takich w Rzymie niebrakuje, ale maleńki kościółek świętych Szymona i Judy Tadueusza leżący na peryferiach Wiecznego Miasta. Na tym konsystorzu papież dał wyraźne pierwszeństwo Kościołowi z Południa i docenił kraje doświadczane ubóstwem. Jego pierwsi kardynałowie to przede wszystkim oddani ludziom duszpasterze.
