Dlaczego to mówię? Przecież w marcu rozważamy na naszym blogu uczynek miłosierdzia wobec ciała nagich przyodziać. No tak, myślimy o przyodziewaniu innych. Ale chcę byśmy pomyśleli teraz o sobie. Czy my sami siebie dobrze przyodziewamy? Czy jesteśmy wstydliwi? Wstyd jest cnotą czy wadą?
Z powyższym powoli, teraz zróbmy sobie małe résumé. Od ponad dwóch miesięcy rozczytujemy się tutaj o miłosierdziu. Jednak, czy wiemy już czym ono jest? W Starym Testamencie są zasadniczo dwa hebrajskie słowa oznaczające miłosierdzie: hesed i rahamim. Dla nas ważne będzie to drugie. Zatem, rahamim bierze swój źródłosłów z rehem (łono matczyne). Wskazuje ono na miłość matczyną, szczególną, najgłębszą, wiążącą dwie osoby, oraz na swoisty przymus serca, by kochać mimo wszystko. Przenieśmy to na relację ja i moje ciało. Jestem za swoje ciało odpowiedzialny i jeśli chcę być wobec niego miłosierny, będę je chronić. Ale przed czym? Gloria Polo, daje świadectwo swoich doświadczeń mistycznych w książce Stałam u bram nieba i piekła. Wedle jej relacji, podczas śmierci klinicznej, Bóg poddał jej życie pod sąd. Pokazał jej szczególnie jedną scenę, w której gdy wybrała się na plażę w stroju kąpielowym, wielu mężczyzn fantazjowało o niej w swej chorej wyobraźni. To było dla niej obrzydliwe. A myślała, że jest podziwiana…
Nie jestem przeciwnikiem bikini na plaży! To naturalne miejsce dla takich kreacji. Jednak wszyscy przyznamy, że sprawy idą za daleko na każdej płaszczyźnie życia, czy to prywatnego, czy publicznego. Wystarczy przejść się po szkołach czy ulicach miast, aby się ze mną zgodzić. Nie zgodzą się ze mną chłopcy, którzy są jak ci panowie fantazjujący o pani Glorii Polo albo dziewczyny, które niestety cierpią oszukując same siebie.
A wystarczy nagich przyodziać.
W każdym z nas, tkwi nieodparta potrzeba miłości. Gdzieś najgłębiej chcemy, aby ktoś kochał nas takich, jakimi jesteśmy. Jestem taki i taki, czy kochasz mnie takiego? Odpowiedź twierdząca, jest warunkiem szczęścia w naszym życiu. Sens naszego codziennego wstawania z łóżka, naszego oddychania i każdego poczynionego kroku stanowi to, by był obok nas ktoś, kto kocha nas właśnie w ten sposób. I nie spoczniemy w poszukiwaniach, dopóki go nie znajdziemy. Jaką drogę możemy tutaj obrać? Wstyd czy brak wstydu? Musimy zmierzyć się z tym pytaniem.
Przeczytaj również
-
Kard. Nycz: człowiek czasami stawia samego siebie w miejscu Boga
-
Koronka w Godzinę Miłosierdzia w Łagiewnikach [TRANSMISJA]
-
Jutro Niedziela – II Wielkanocna B
-
„Miej miłosierdzie dla nas i całego świata”. Niedziela Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach
-
Co można wyczytać z obrazu Jezusa Miłosiernego?
-
Jak s. Faustyna radziła sobie z cierpieniem? „Zaczęłam wołać o miłosierdzie…”
-
Sposób św. s. Faustyny na kryzysy
-
Bóg mówi do „przeciętnych Kowalskich”. Sięgnij po „Dzienniczek” s. Faustyny!
-
Koronka do Miłosierdzia Bożego. Modlitwa o wielkiej mocy
-
Św. Elżbieta Węgierska. Księżniczka, która karmiła biedaków
-
Franciszek: potrzeba specjalistów w sztuce modlitwy i miłosierdzia
-
Jedna z najpopularniejszych modlitw powstała 88 lat temu w Wilnie
-
„W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój”. Mija 21 lat od zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu
-
Abp Ryś: czy jest możliwa miłość i wierność Kościołowi bez miłosierdzia? Nie jest możliwa
-
Bp Muskus: nie doświadczymy pokoju, jeśli nie dotkniemy tego, co nas boli w Kościele
Bezwstyd opisałem już powyżej. Czy zaprowadził on kogoś dalej, niż do łóżka, zawodu, udręki? Niż do nienasycenia pożądania u siebie i u innych? Gdzie prowadzi lub prowadziłby dziś ciebie? Wydaje się, że to łatwa droga, by kogoś do siebie przyciągnąć. Jednak jest to tylko szukanie namiastek miłości.
A wstyd? Trudno mówić dziś o wstydzie. Wydaje się on być jedną z najbardziej zapomnianych cech wśród współczesnych ludzi. Ten jest taki wstydliwy, ale ciamajda z niego. Tylko czy człowiek wstydliwy nie może być również prawdziwie mężny? Myślę, że wstyd jest cnotą, o którą trzeba szczególnie zawalczyć. W dzieciństwie jest czymś naturalnym, lecz łatwo go stracić. Może i tak ma być, by wyzbyć się tej dziecinnej cechy, a potem już dojrzałą myślą i siłą swej woli nabrać prawdziwego wstydu? Czym byłby taki wstyd? Świadomością swojej godności, z którą się czuję dobrze i świadomością cudzej godności, którą szanuję. Jeśli kocham swoje ciało, będę dla niego jak matka, będę dla niego miłosierny. Będę miłosierny również dla innych i pozwolę im się przyodziać, by nie byli nadzy. Wstyd jest jak tarcza. Jest jak najbardziej dobry! Chciejmy być wstydliwi, jak Zuzanna. Do cnoty dochodzi się krokami małymi. Może przed nami długa droga, ale nabierzmy odwagi, siły i męstwa – by wstyd zdobyć.
Trening #14
Przez najbliższy tydzień patrz ludziom tylko prosto w oczy.
Adam Czyż
