Nasze projekty

To właśnie miłość

Poddała się aborcji, żyła w wolnym związku, miała nieślubne dziecko – te niechlubne z punktu widzenia katolika wydarzenia, podkreśla się często w życiorysie Dorothy Day, amerykańskiej lewicującej dziennikarki o anarchistycznych poglądach, której proces beatyfikacyjny wciąż trwa. Takie szokujące i kłopotliwe fakty pokazują tylko, że każdy człowiek może znaleźć swoje miejsce na Ziemi i w Kościele. Bo bardziej niż przeszłe grzechy liczy się dobra i silna wola oraz działanie – a tych przymiotów Dorothy Day nie brakowało.

Reklama

Ta amerykańska aktywistka przyszła na świat 8 listopada 1897 roku w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn Heights w rodzinie protestanckiej. Miała trzech braci i jedną siostrę. John Day, ojciec Dorothy, był dziennikarzem specjalizującym się w relacjonowaniu wyścigów konnych. Dorothy źle wspominała swojego tatę: prawie wcale nie poświęcał czasu dzieciom, nie wspominając o okazywaniu im czułości. Być może to właśnie z powodu braku ojcowskiej miłości w dzieciństwie, młoda dziennikarka desperacko próbowała znaleźć jej namiastkę w dorosłym życiu. Często, niestety, z bolesnym skutkiem.

To właśnie miłość

Dorothy Day odznaczała się silnym poczuciem niezależności i palącą chęcią do działania, zmieniania swojego kawałka świata. Pisała o sobie: „Choć miałam możliwość studiowania, pamiętałam cały czas o dziewczynach pracujących w latach swej młodości w sklepach i fabrykach, a później wychodzących za mąż za mężczyzn, którzy w tych samych miejscach pracy byli niewolnikami".

Reklama

 

„Marksistowski slogan «Proletariusze wszystkich krajów łączcie się! Nie macie nic do stracenia prócz kajdan!» – wydawał mi się najbardziej poruszającym wezwaniem do walki (…), był jak dźwięk trąbki i sprawił, że poczułam się związana z ludem i jednocześnie daleka od burżuazji, kołtuństwa i tych, których potrzeby są zaspokojone”.

 

Reklama

Dorothy przyszło żyć w burzliwym czasie Wielkiego Kryzysu i wojen, podczas których na własne oczy mogła przekonać się, co oznacza bezrobocie, bieda, choroba i upodlenie. Tym mocniejsza była w niej niezgoda na otaczającą rzeczywistość. Dla niej bohaterem był ten, kto ryzykował i z poświęceniem walczył na przykład o ośmiogodzinny dzień pracy  (w 1915 roku robotnicy pracowali zazwyczaj po dziesięć godzin albo i więcej). Bardzo chciała szybko uniezależnić się od rodziny i utrzymywać się dzięki ciężkiej pracy fizycznej, podczas której – jak sama przyznawała – „wiele razy zdzierała sobie skórę na palcach”.

Jednocześnie Dorothy bardzo lubiła czytać i pisać, coraz mocniej czuła, że ma do tego talent i powołanie. W czerwcu 1916 roku, w wieku dziewiętnastu lat, zaczęła szukać pracy jako dziennikarka. Nie było to łatwe tym bardziej, że była kobietą, a w tamtych czasach królowało przeświadczenie, że praca reportera jest zarezerwowana dla mężczyzn. Dorothy Day była jednak uparta i zdeterminowana: pukała od drzwi do drzwi nowojorskich redakcji. Sprawy nie ułatwiało dojmujące poczucie osamotnienia w wielkim mieście, jakiego doznawała młoda adeptka dziennikarstwa. Wspominała: „W siedmiomilionowym mieście nie znalazłam żadnego przyjaciela, nie miałam pracy, byłam daleko od znajomych. Przerażała mnie cisza, którą otaczały hałasy miasta. Moje własne milczenie, poczucie, że nie mam z kim porozmawiać, tak bardzo mnie przygnębiały, że miałam wrażenie, jakbym się dusiła; niewypowiedziane myśli ciążyły mi na sercu; miałam ochotę wypłakać całą swoją samotność”.

 

Reklama

To właśnie miłość

Jednak włóczęga po Nowym Jorku w poszukiwaniu pracy paradoksalnie miała też swoje plusy: Dorothy Day szybko zauważyła, że nowojorska nędza jest znacznie bardziej przerażająca niż ta w Chicago, a smród unoszący się nad miastem przypomina odór grobów. Poznanie najciemniejszych stron miasta jeszcze bardziej rozpaliło w niej chęć pomocy i walki jednocześnie. Kiedy po pięciu miesiącach trafiła do redakcji „The Call” zadeklarowała, że może pracować za pięć dolarów tygodniowo (określała to mianem „jednoosobowego oddziału na diecie”) i opisywać sytuację robotników i robotnic z bardziej realistycznej perspektywy.

 

Życie i aktywność zawodowa Dorothy szybko nabierały tempa: kilka razy zmieniała pracę, coraz bardziej radykalnie działała na rzecz pacyfizmu i nędzarzy, przypłacając to między innymi pobytami w więzieniu i skrajnie złymi warunkami życia.

Zaraz na początku tej drogi, będąc młodą, bo zaledwie 20-letnią kobietą, Day zakochała się bez pamięci w Lionelu Moise’ie. Jak większość kochających kobiet Dorothy dla tego uczucia była w stanie poświęcić wszystko: na życzenie swojego chłopaka zrezygnowała z zawodowej aktywności i pozostała w domu, aby dbać o mieszkanie, szyć i gotować. Związek z Moise’em należał do bardzo burzliwych oraz niepewnych: mężczyzna był przeciwny małżeństwu, nie chciał mieć też dzieci, ponieważ uważał, że to wszystko ogranicza i zniewala człowieka. Mimo to Dorothy cieszyła się z każdej wspólnie spędzonej chwili i snuła plany na wspólną przyszłość. Jak silne musiało być uczucie Day do Moise’a i chęć zatrzymania go przy sobie, skoro nawet jego okropne ostrzeżenia: „jeśli zajdziesz w ciążę, zostawię cię”, nie skłoniły jej do zakończenia tej feralnej znajomości.

 

W końcu stało się „najgorsze” – któregoś dnia Dorothy odkryła, że jest w ciąży. Z lękiem powiedziała o tym partnerowi. On jednak pozostał niewzruszony: doradził jej usunięcie dziecka, zostawił trochę pieniędzy i… wyjechał. W ogromnej samotności, strachu i rozpaczy Day poddała się aborcji… A później żałowała tego do końca życia.

 

Kilka miesięcy po tym desperackim kroku Dorothy wyszła za mąż. Było to jednak krótkie małżeństwo (i niesakramentalne), które miało być lekiem łagodzącym odrzucenie ze strony Moise’a. Niestety – nieskutecznym…

 

To właśnie miłość

Dopiero po kilku latach Day uwolniła się od uroku egoistycznego Lionela i ponownie zakochała – tym razem w Forsterze Batterhamie, anarchiście i biologu. Z tego związku urodziła swoje jedyne dziecko – córkę Tamar. Pomimo tego, że Forster w pełni odwzajemniał jej uczucie, to jednak był „przeciwny instytucji rodziny i tyranii miłości”, nie dając jej zapomnieć, że ich relacja to „bardziej przyjaźń niż małżeństwo”.

 

Paradoksalnie to właśnie miłość do Forstera i urodzenie dziecka otworzyły Dorothy na Boga i Kościół. Day tak pisała o tym wspaniałym doświadczeniu:

 

„Żadna istota ludzka nie może otrzymać i zachować w sobie tak wielkiej fali miłości i radości, jaką często czułam po narodzinach mojej córki. Razem z tym uczuciem pojawiła się potrzeba okazywania uwielbienia i czci”.

 

I choć jej partner oraz przyjaciele nie aprobowali przynależności do żadnego Kościoła, a zwłaszcza katolickiego, który uznawali za „uświęcający niesprawiedliwość”, to Day czuła coś przeciwnego: „Moje doświadczenia w szeregach radykałów i cała moja natura powodowały, że chciałam łączyć się z innymi, z ludem, w miłości i wychwalaniu Boga. Nawet bez głębszego wnikania w tezy Kościoła katolickiego byłam skłonna przyznać, że jest to dla mnie jedyny prawdziwy Kościół”.

 

W grudniu 1927 roku Dorothy Day przyjęła chrzest. Od tego momentu stała się „radykalną katoliczką”: codziennie uczestniczyła we Mszy Świętej, uwielbiała różaniec. Często mawiała, że pojednanie i pokuta poprzedzają Eucharystię.

 

To właśnie miłość

Jednak nie poprzestawała tylko na tym: chciała aktywnie działać, zamieniać pokłady miłości, które w sobie odnalazła w realne i namacalne dobro. Fascynowała się ideą ewangelicznego ubóstwa i postanowiła wcielać ją w życie. Oprócz działalności w piśmie „The Catholic Worker” zainicjowała ruch o tej samej nazwie, którego głównym zadaniem było tworzenie przytulisk nazywanych „domami gościnnymi”. Day wspominała: „Jakże radosne jest odważne bycie rozrzutnym, ignorowanie ceny kawy, serwowanie drogiej jej odmiany i najlepszego chleba ludziom pozbawionym środków do życia, którzy do nas przychodzą”.

To właśnie miłość

Po burzliwych, często dramatycznych przejściach w życiu osobistym, Dorothy Day odkryła, że sensem życia każdego człowieka – a na pewno jej własnego jest drugi człowiek.

 

Pisała: „Człowiek nie został stworzony, by żyć sam. Gotowanie dla samego siebie, jedzenie w samotności, szycie, mycie, sprzątanie dla samego siebie to jałowa radość. Wspólnota – czy jest to rodzina, zgromadzenie czy internat – jest koniecznie potrzebna”.

 

Działalności Dorothy Day nie da się streścić w jednym artykule. Byłoby to zresztą niesprawiedliwe, bo umniejszyłoby znaczenie i wagę akcji, które podejmowała, zadań i przedsięwzięć, w które była zaangażowana całym sercem oraz całym ciałem. W 1971 roku za swoją społeczną działalność otrzymała nagrodę Pacem in terris. Tym, co znamienne w jej życiu i czego bez wątpienia każdy mógłby choć w części nauczyć się od amerykańskiej dziennikarki jest aktywna, czynna miłość okazywana każdego dnia. Mottem Dorothy Day były słowa:

 

„Miłość jest miarą, według której będziemy sądzeni”. Innej miary nie ma.

 


Wszystkie cytaty pochodzą z książki Jima Foresta "Będziemy sądzeni z miłości. Biografia Dorothy Day", Wydawnictwo Znak.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę