Nasze projekty

Jutro Niedziela – XXII zwykła A

Liturgia Słowa dowodzi, że Bóg naprawdę jest miłością.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


• DWUDZIESTA DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA • rok A • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Będziemy prosili, by Bóg zaszczepił w nas miłość do siebie, dał wzrost pobożności, umocnił w nas wszystko, co dobre, i strzegł troskliwie tego, co umocnił • CZYTANIA: Księga Jeremiasza 20, 7–9 • Psalm 63 (62), 2. 3–4. 5–6. 8–9 • List do Rzymian 12, 1–2 • Ewangelia wg św. Mateusza 16, 21–27

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Z niedzielnej Liturgii Słowa wybrzmiewają dwa tematy.

Pierwszy to relacja miłości, jaka powstaje między Bogiem i człowiekiem. To, do czego przynajmniej w warstwie słownej jesteśmy przyzwyczajeni, w przeszłości zaskakiwało: Bóg był przecież niedostępnym Królem, a relacja z człowiekiem wiernopoddańcza. Już Stary Testament uczy, że Bóg kocha i chce być przez człowieka kochanym (PIERWSZE CZYTANIE, PSALM).

Reklama

Drugi temat ujawnia się przede wszystkim w DRUGIM CZYTANIU oraz EWANGELII. Po decyzji pójścia za Bogiem i pierwszych chwilach nowego doświadczenia przychodzi konfrontacja. Nie do końca jest to konfrontacja z Bogiem, a z samym sobą. To raczej zetknięcie z nową rzeczywistością, weryfikacja własnych oczekiwań, wizji i marzeń, spór z własną tęsknotą oraz doświadczenie codziennego trudu.

Kto może pomóc w przezwyciężeniu kryzysu miłości? Sam Bóg. On sam przekonuje, że naprawdę jest Miłością, a droga, którą prowadzi, choć trudna, jest najlepsza.


Czytanie z Księgi Jeremiasza

Reklama

(Jr 20, 7–9)

Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają. Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: «Gwałt i ruina!» Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem. I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię! Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, żarzący się w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem.

Oto Słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Uwiodłeś mnie Jr 20, 7–9

Starotestamentalny Bóg to nie tylko Król, wobec którego człowiek jest poddanym. Jeremiasz doświadcza prawdziwej Bożej miłości i przyjmuje ją.

KSIĘGA: Księga Jeremiasza • AUTOR: Jeremiasz • CZAS POWSTANIA: ok. 626–587 r. przed Chr. • KATEGORIA: modlitwa • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: 609–605 r. przed Chr. • BOHATER: Jeremiasz


O KSIĘDZE JEREMIASZA • To najobszerniejsza księga Starego Testamentu, zawiera pięćdziesiąt dwa rozdziały. Podobnie jak Księga Izajasza i inne księgi prorockie jest nazwana od jej głównego bohatera – Jeremiasza • Jeremiasz (jego imię znaczy „niech Jahwe wytraci nieprzyjaciół” lub „Jahwe dźwiga”) to wielki i kontrowersyjny dla ówczesnych prorok, oglądający upadek Judy i Jerozolimy (586 r. przed Chrystusem). Za życia był uznawany za bluźniercę i zdrajcę narodu (Jr 26, 7–9), po śmierci wywyższony przez Boga przeszedł do historii jako orędownik narodu (2 Mch 15, 14–16) • Księga wzywa do nawrócenia i zapowiada bezwzględną karę, która spadnie na Judę z powodu łamania Przymierza z Jahwe. Narodu nie zbawi pusty kult; jedyny ratunek to zawierzenie Bogu i poddanie się Babilończykom. Księga zawiera także wizję odnowy Izraela i Nowego Przymierza.

NIEKORZYSTNE PROROCTWO • Jak dowiadujemy się z poprzedzających wersetów, na dziedzińcu domu Pańskiego Jeremiasz przepowiedział, że miasto spotka nieszczęście: klęska i zburzenie Świątyni, ponieważ mieszkańcy nie słuchają Boga. W efekcie kapłan Paszchur, uznając proroka za zdrajcę, poddał Jeremiasza chłoście i uwięził. To właśnie wtedy w więzieniu Jeremiasz wypowiada swoją modlitwę: Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść (Jr 20, 7–18) • To lament, głęboka skarga proroka, który ciągle doświadcza trudności podczas swojej posługi: Słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem – skarży się. Jeremiasz narzeka Bogu na oszczerstwa i na zapowiedzi zemsty – a przecież ich powodem jest to, że głosi Jego słowo.

WYZNANIE NADZIEI • Uwiodłeś mnie, Panie – skarży się Jeremiasz w przejmującym 20 rozdziale swojej księgi, w którym opis zniewag, jakie musi cierpieć ze względu na Słowo Boga, miesza się z wołaniem o Bożą pomoc oraz przeklinaniem dnia swoich narodzin. Modlitwa Jeremiasza to nie tylko lament. To wyznanie nadziei w sytuacji z pozoru beznadziejnej: Prześladowcy ustaną i nie zwyciężą – mówi Jeremiasz.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ps 63 (62), 2. 3–4. 5–6. 8–9)

REFREN: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza. 

Boże, mój Boże, szukam Ciebie *  i pragnie Ciebie moja dusza.  Ciało moje tęskni za Tobą *  jak zeschła ziemia łaknąca wody. Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, *  by ujrzeć Twą potęgę i chwałę. Twoja łaska jest cenniejsza od życia, *  więc sławić Cię będą moje wargi. Będę Cię wielbił przez całe me życie * i wzniosę ręce w imię Twoje. Moja dusza syci się obficie, *  a usta Cię wielbią radosnymi wargami. Bo stałeś się dla mnie pomocą * i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie: Do Ciebie lgnie moja dusza, * prawica Twoja mnie wspiera.

PSALM

Tęsknota  Ps 63 (62), 2. 3–4. 5–6. 8–9

Psalm 63 to jeden z najpiękniejszych psalmów. Pozwala wyrazić człowiekowi tęsknotę, wdzięczność i miłość do Boga.

PSALM 63 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: okres monarchii, przed 586 przed Chr.


SZUKAM CIEBIE • Psalm 63 należy do gatunku modlitwy błagalnej (tefillah). Jest przypisywany Dawidowi, który miał skomponować tę modlitwę, ukrywając się przed Saulem na Pustyni Judzkiej (1 Sm 23, 14; 24, 2). Sugeruje to wzmianka: jak zeschła ziemia łaknąca wody. Zdaniem innych obraz ten przywodzi na myśl krainę śmierci, na granicy której staje modlący się.

W PRZYBYTKU • Wspomnienie świątyni i modlitwy nocnej (Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, myślę o Tobie w czasie moich czuwań) może sugerować starożytną praktykę spędzania nocy w przybytku, podczas której wierzący oczekiwał na wizję lub słowo od Pana. Izraelita w chwili swej życiowej próby znajduje schronienie w cieniu Bożych skrzydeł, w pobliżu Arki Przymierza, którą wieńczyły skrzydlate cherubiny. Tam, zapominając o niebezpieczeństwie, sławi łaskę Pana, która jest cenniejsza niż życie; chce Go uwielbiać, karmi swoją duszę Jego bliskością. Wierzy także, że Bóg, który wybawił Dawida z ręki Saula, wybawi także i jego z rąk nieprzyjaciół.

TĘSKNOTA • Usłyszymy prawie cały Psalm 63, z wyjątkiem kilku rozdziałów. Mówi on o tych samych doświadczeniach, o których wspomina Jeremiasz w swoim lamencie (patrz: Pierwsze czytanie): mowa tu i o tęsknocie za Bogiem (pragnie Ciebie moja dusza), i o trudnościach doświadczanych z powodu wiary (szukają zguby mojej duszy – skarży się psalmista w dalszej części), i o ufności, że Bóg okaże miłosierdzie (Moja dusza syci się obficie).

Szersza analiza psalmu dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian

(Rz 12, 1–2)

Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Rozumne oblicze miłości  Rz 12, 1–2

Trzy stopnie rozeznawania: co dobre, co Bogu miłe i co doskonałe. Święty Paweł mówi o dojrzałej, prawdziwej miłości wobec Boga.

KSIĘGA: List do Rzymian • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Rzymie • CZAS POWSTANIA: 57–58 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt


O KSIĘDZE • Kontynuujemy lekturę Listu do Rzymian. Przypomnijmy: Paweł pisze do wspólnoty w stolicy imperium, w Rzymie, w sercu antycznego świata – i głosi jej Ewangelię. Rzym ma być kołem zamachowym dla głoszonej przez Pawła nowiny o usprawiedliwieniu przez wiarę w Chrystusa.

PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI • Rozdział 12 otwiera nową część Listu do Rzymian (12, 1–15, 13), w której będą dominować praktyczne wskazówki i zachęty do życia chrześcijańskiego. Paweł wzywa wierzących do rozeznania osobistych charyzmatów i wykorzystania ich dla dobra wspólnoty, do podporządkowania się władzy świeckiej, dawania dobrego świadectwa wobec pogańskiego świata i do szczególnej troski o budowanie słabych w wierze.

TRIADY PAWŁA • W ramach drugiego czytania usłyszymy dwa zdania, w których Paweł streszcza wizję całego życia chrześcijańskiego. Dwa razy używa potrójnych wyliczeń: • stać się ofiarą żywą, świętą, Bogu miłą oraz • rozpoznać wolę Bożą poprzez rozeznanie, co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

(Mt 16, 21–27)

Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: «Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie». Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku». Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania».

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Zapowiedź krzyża  Mt 16, 21–27

Uczniom zachwyconym cudami i nauczaniem Mistrza Jezus tłumaczy, że kresem Jego drogi ma być krzyż i zmartwychwstanie.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: 70–80 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Cezarea Filipowa • CZAS: 30–33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, Piotr, uczniowie • WERSJE: Mk 8,31-33 • Łk 9,22


CEZAREA FILIPOWA • Pozostajemy w czwartej części Ewangelii św. Mateusza; tej, w której Jezus, budując Kościół, urzeczywistnia królestwo niebieskie na ziemi • Jesteśmy w Cezarei Filipowej. We fragmencie czytanym w zeszłym tygodniu Jezus pytał swoich uczniów: Za kogo mnie uważacie? Piotr wyznał, że Jezus jest Mesjaszem. W odpowiedzi Mistrz ustanowił go pierwszym z apostołów, powierzając mu klucze królestwa niebieskiego. Choć może to zdumiewać, dzisiejsza Ewangelia to bezpośrednia kontynuacja lektury z zeszłej niedzieli.

NAPOMNIENIE • Po wyznaniu Piotra Jezus nazywa go Skałą: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół. Teraz Jezus mówi do niego: Idź precz, Szatanie. Zwróćmy uwagę na powód tej zmiany: chodzi o odpowiedź Piotra na zapowiedź Jezusa, że zostanie zabity. Zauważmy także dalszą część wypowiedzi Jezusa: mowa o trudzie, cierpieniu, krzyżu, z jakim wiąże się pójście za Nim. Innymi słowy, Jezus zapowiada krzyż: najpierw swój, potem ten, który muszą dźwigać Jego naśladowcy.


Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.

  • Jeremiasz lamentuje nad zniszczeniem Jerozolimy, Rembrandt, 1630 r., Rijksmuseum Amsterdam, Holandia
  • Prorok Jeremiasz, Gustave Dore, XIX w.
  • Jeremiasz, Michał Anioł, fragment fresku z Kaplicy Sykstyńskiej, 1508 -1512 r., Rzym
  • Jeremiasz, Marc Chagall, 1980 r., Musée national Message Biblique Marc Chagall w Nicei, Francja
  • Jeremiasz przemawia do uczniów, Gustave Dore, XIX w.
  • Lamentacje Jeremiasza (Lamentacje III 1-9), 1956 r., Musée national Message Biblique Marc Chagall w Nicei, Francja

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę