Nasze projekty

Jutro Niedziela – XX zwykła B

Bóg zaprasza na ucztę. Tu czekają wszystkie Jego dary, z najcenniejszym darem życia wiecznego

Reklama

Przez ostatnie cztery niedziele, kolejne czytania prowadziły nas do stołu. Na ucztę. Wiemy już, że Chleb jest dla wszystkich, że jest Chlebem życia i że daje taką moc, siłę, energię, że Pragniemy żyć.

Pragnąć żyć, i to żyć  mądrze, to odpowiedzieć na zaproszenie Mądrości, odrzucić głupotę i iść drogą rozwagi (PIERWSZE CZYTANIE).

Reklama

Pragnąć żyć mądrze, to posilać się Prawdziwym Pokarmem i Prawdziwym Napojem (EWANGELIA).

Pragnąć żyć mądrze, to nie postępować jak nierozsądni, nie upijać się winem, ale napełniać Duchem (DRUGIE CZYTANIE).

Człowiek, który pragnie żyć mądrze, nigdy nie zazna głodu i niczego mu nie zabraknie  (PSALM).

Reklama

Człowiek, który pragnie żyć mądrze, zasiada do stołu. Bierze udział w najprawdziwszej uczcie Mądrości, uczcie Życia, w której pokarmem jest sam Jezus –  w Eucharystii. To na Nią wzywa Mądrość z Księgi Przysłów, to do Niej zaprasza nas Chrystus, to tutaj czekają wszystkie Boże dary, z najcenniejszym darem życia wiecznego.

Wszystko stało się proste. Wystarczy dać się zaprosić na ucztę życia.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


DWUDZIESTA NIEDZIELA ZWYKŁA • Rok B • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy miłując Boga we wszystkim i ponad wszystko, doszli do obiecanego dziedzictwa w niebie KOLOR: zielony • CZYTANIA: Księga Przysłów 9,1-6 Psalm 34,2-3.10-15 • List do Efezjan 5,15-20 Ewangelia wg św. Jana 6,51-58.

 

• CHMURA SŁOWA •

Jutro Niedziela - XX zwykła B

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Przysłów

 

(Prz 9,1-6)

 

Mądrość zbudowała sobie dom i wyciosała siedem kolumn, nabiła zwierząt, namieszała wina i stół zastawiła. Służące wysłała, by wołały z wyżynnych miejsc miasta: Prostaczek niech do mnie tu przyjdzie. Do tego, komu brak mądrości, mówiła: Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem, pijcie wino, które zmieszałam. Odrzućcie głupotę i żyjcie, chodźcie drogą rozwagi!

 

Oto Słowo Boże

PIERWSZE CZYTANIE

Zaproszenie na ucztę Prz 9,1-6

KSIĘGA: Przysłów • AUTOR: Salomon, anonimowi mędrcy • CZAS POWSTANIA:  X-IV w. przed Chr. • MIEJSCE: starożytny Izrael  • KATEGORIA: przysłowia


PRZEWODNIK DLA ZAGUBIONYCH • Księga Przysłów należy do ksiąg mądrościowych Starego Testamentu. Jej tytuły grecki i hebrajski (Przysłowia Salomona) – wiążą dzieło z postacią izraelskiego króla, a jednocześnie zdradzają najczęściej stosowany w księdze gatunek literacki. Z pewnością księga nie pochodzi w całości od Salomona. Sugerowane autorstwo miało zapewne na celu nadanie księdze powagi mocą królewskiego autorytetu. Księga to praktyczny przewodnik dla tych, którzy żyjąc w czasach po wygnaniu, otoczeni kulturą perską i hellenistyczną oraz konkurującymi ze sobą religiami i filozofiami, chcą trzymać się Mądrości Pana i Jego Prawa.

KONTEKST • W księdze można wyróżnić kilka części: pierwsza to wprowadzenie pochodzące z okresu perskiego lub hellenistycznego (Prz 1-9) druga to przysłowia przypisywane Salomonowi (Prz 10,1-22,16) trzecia to Słowa Mędrców (Prz 22,17-24,34) czwarta – drugi zbiór przysłów Salomona, zebrany prawdopodobnie przez dwór Ezechiasza, króla judzkiego (Prz 25-29)i wreszcie dodatek, dołączony przez autora Prz 1-9: Słowa Agura (Prz 30) i Słowa Lemuela (Prz 31). W niedzielnej liturgii usłyszymy fragment Prz 9, końcówkę pierwszej, najmłodszej części księgi. W rozdziale tym autor przeciwstawia dwie kobiety symbolizujące mądrość i głupotę. Obie zapraszają do swego domu wszystkich przechodzących obok.  

ZANIM USŁYSZYSZ • W pierwszym czytaniu słuchamy słów Mądrości, która przygotowała ucztę i zachęca przechodniów, aby się do niej przyłączyli. Autor opisuje jej dom oraz obficie zastawiony stół. Mądrość posyła swe służące, aby zapraszały na ucztę wszystkich “prostaczków” oraz tych, którym brak mądrości. Zachęca ich, aby nasycili się jej chlebem i pili jej wino. Mają porzucić drogę głupoty i żyć, chodząc drogą rozwagi.   

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU


• Mądrość – Królowa Życia. Mądrość opisywana w Księdze Przysłów jest sztuką życia, życia, w którym człowiek chodzi Bożymi drogami. Początek rozdziału 9 przedstawia ją dalej jako postać, kobietę, która zachęca przechodzących drogą, aby zwrócili ku niej swoje kroki (Prz 9,5-6). Obraz jej domu wspartego na siedmiu kolumnach można zinterpretować jako obraz kosmosu (siedem kolumn to fundamenty świata, siedem sfer niebieskich, siedem planet, siedem sfer klimatycznych lub regionów ziemi), jako aluzję do pałacu, arystokratycznego domu, w którym zamieszkują studenci, lub do świątyni. Mądrość zamieszkująca pośród swoich stworzeń podkreśla w ten sposób swoje panowanie nad ziemią.

• Rywalka Mądrości – Głupota. W jaki sposób Mądrość sprawuje swoją władzę? Właśnie przez udzielane nauki. Zaprasza wszystkich niedoświadczonych i tych, którzy odczuwają brak mądrości, aby dołączyli do jej uczty. Nie chodzi tylko o miłe spędzanie czasu razem. Zaproszenie mądrości poprzedza nawoływanie innej kobiecej postaci – Głupoty, która także przygotowała ucztę, kusząc nią przechodzących obok (Prz 9,13-17). Skorzystanie z jej zaproszenia prowadzi jednak do śmierci (Prz 9,18). To od niej próbuje ocalić Mądrość niedoświadczonych, wołając: „Odrzućcie głupotę i żyjcie, chodźcie drogą rozwagi!” (Prz 9,6).

• Mądrość, czyli Prawo. Klasyczna nauka o dwóch drogach, życia i śmierci (Pwt 6,1-3; 8,11-20; 11,13-17; 28,1-68; Joz 24,2-28; Jer 7,1-15) oraz „chodzenie drogą rozwagi” pozwalają już się domyślić, co ukrywa się pod obrazami uczty Mądrości. To obraz Prawa, którego zachowywanie daje życie, a łamanie lub ignorowanie przynosi śmierć. Słodkie wino, do którego picia Mądrość zaprasza swoich uczniów, to życiodajne wino Prawa, posłuszeństwo Bożym przykazaniom (por. Pwt 4,6; Syr 15,1; 19,20; 21,11; Bar 4,1).   

TRANSLATOR


Prostaczek niech do mnie tu przyjdzie (Prz 9,4). “Młodzi i niewykształceni” to odpowiednik “prostaczków” (hebr. peti). Słowem tym określa się nie tyle głupców, tych, którym brak wiedzy, ile ludzi niedoświadczonych, którzy łatwo tracą serce. Oni uczą się praktycznie życia, stawiając w nim pierwsze odpowiedzialne kroki. Oni także łatwo paść mogą łupem Głupoty.

CZY WIESZ, ŻE…


Przysłowia Salomona, hebr. miszle Szelomo. W Biblii pod szerokim terminem miszle może ukrywać się wiele znaczeń: powiedzenie ludowe (1 Sa 10,12; 24:13), alegoria (Ez 17,2), enigmatyczne stwierdzenie (Ez 20,49), szyderstwo, kpina (Iz 14,4; Ha 2,6), lamentacja (Mi 2,4), mowa prorocka (Lb 23,7; 24,15), mowa dydaktyczna (Ps 49,4); prośba (Hi 29,1). W Księdze Przysłów miszle oznacza aforyzmy (10,1–22,16), mowy (1–9; i 23,29–35; 27,23–27).

Termin w języku hebrajskim oznacza także panowanie: mądrość dzięki, której człowiek potrafi okiełznać otaczający go świat lub też powiedzenia, które nie ulegają próbie czasu, trwają.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

(Ps 34,2-3.10-15)

 

REFREN: Wszyscy, zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry

 

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, Jego chwała będzie zawsze na moich ustach. Dusza moja chlubi się Panem, niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

 

Bójcie się Pana wszyscy Jego święci, ci, co się Jego boją, nie zaznają biedy. Bogacze zubożeli i zaznali głodu, szukającym Pana niczego nie zabraknie.

 

Zbliżcie się, synowie, posłuchajcie, co mówię, będę was uczył bojaźni Pańskiej. Kim jest ten człowiek, co pożąda życia i długich dni pragnie, by się nimi cieszyć?

 

Powściągnij swój język od złego, a wargi swoje od kłamstwa. Od zła się odwróć, czyń dobrze, szukaj pokoju i dąż do niego.

PSALM

Droga bojaźni Bożej Ps 34,2-3.10-15

PSALM 34 AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy (po 586 r. przed Chr.)


DAWID SZALONY i MĘDRZEC • W zeszłym tygodniu słyszeliśmy pierwszą część Psalmu 34, który – jak podpowiada werset wprowadzający, Dawid wyśpiewał, gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. Chodzi o historię opisaną w Pierwszej Księdze Samuela (1 Sm 21,11-15) •  Błąd pojawiający się w tytule – Dawid udaje się do króla Gat, Akisza, nie Abimeleka, oraz charakter literacki i teologia psalmu pozwalają stwierdzić, że utwór jest znacznie późniejszego pochodzenia. Ma charakter alfabetyczny i nosi w sobie podobieństwo do Deutero-Izajasza i literatury mądrościowej, co każe go umieścić w czasach powygnaniowych. Należy do gatunku dziękczynienia indywidualnego. Wierzący Izraelita, który rekrutuje się spośród anawim, sprawiedliwych, ubogich Pana, dziękuje Bogu za swoje ocalenie. Zagrożenie życia i doświadczenie wybawienia musiało autorowi psalmu przypominać dramatyczną historię Dawida, stąd skojarzenie przywołane w tytule. Psalmista przypomina jednak bardziej mędrca z pierwszego czytania, który zachęca wszystkich do chodzenia drogami Bożego Prawa. Sprawiedliwi zawsze mogą liczyć na Bożą pomoc.

ZANIM USŁYSZYSZ • W pierwszej strofie psalmu, którą słyszymy w liturgii, psalmista odsłania nam swą twarz: chce, aby uwielbienie, Boża chwała i chluba z Jego dzieł dotarły do uszu pokornych, anawim, ubogich Pana, z którymi się identyfikuje. Psalm dziękczynienia za ocalenie ma podnieść ich na duchu i upewnić, że Pan troszczy się o swoich wiernych • W drugiej strofie święci Pana wezwani są do bojaźni Bożej z motywacją w postaci zapewnienia, że tym, którzy szukają Pana, niczego nie zabraknie • Strofa trzecia i czwarta tłumaczą, na czym polega bojaźń Boża: to powściąganie języka od złego, a warg od kłamstwa; to odwrócenie się od zła, czynienie dobra i dążenie do pokoju. Takim postępowaniem człowiek zapewnia sobie szczęśliwe i długie życie. Oto prawdziwa droga Mądrości.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan

 

(Ef 5,15-20)

 

Baczcie pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy. Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe. Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana. A nie upijajcie się winem, bo to jest (przyczyną) rozwiązłości, ale napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach. Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!

 

Oto Słowo Boże

DRUGIE CZYTANIE

Upojeni Duchem Ef 5,15-20

List do Efezjan • AUTOR: św. Paweł (lub jego uczeń) • CZAS POWSTANIA: przed 61-63 r. (lub ok. 100 r.) • SKĄD: Rzym (albo Cezarea lub inne, nieznane miejsce) · DO KOGO: wspólnota w Efezie, chrześcijanie w Azji Mniejszej


DOJRZAŁY LIST Kontynuujemy lekturę listu do Efezjan. Istnieją dwie hipotezy co do autorstwa oraz czasu i miejsca napisania listu. Według pierwszej, tradycyjnej, List do Efezjan uznawany jest za jeden z czterech listów więziennych św. Pawła i powstał w ostatnim okresie jego życia, w Rzymie. Według drugiej – pochodzi z jego szkoły i może być dziełem ucznia zainspirowanego myślą Apostoła Sercem i myślą przewodnią listu jest Pawłowa nauka o Kościele, która tutaj osiąga szczyt rozwoju. Apostoł, opierając się na 1-2 Kor, ukazuje Kościół uniwersalny i kosmiczny, w którym znajduje swoje miejsce Izrael i wszystkie narody.

KONTEKST • W piątym rozdział listu do Efezjan autor przechodzi od ogólnych wezwań skierowanych do całej wspólnoty (egzorty w 5,1-20) do tzw. “tablic rodzinnych”, czyli norm, którymi ma kierować się chrześcijański dom, rodzina (5,21-33). Przestrzega przed praktykowaniem pogańskiego stylu życia (5,1-7), zachęca, aby strzec w sobie światłości Jezusa (5,8-14) oraz wzywa do napełniania wszystkich relacji i sfer życia Duchem Świętym (5,15-20). Następnie ukazuje, co to znaczy – na konkretnym przykładzie chrześcijańskich małżonków (5,21-33).  

ZANIM USŁYSZYSZ Usłyszymy fragment, który znajduje się w sercu piątego rozdziału Listu do Efezjan Autor wzywa wierzących do mądrego życia i wydobywania tego co najlepsze z obecnego trudnego czasu. Powinni starać się zrozumieć wolę Pana wobec siebie. Zamiast upijać się winem, mają upijać się Duchem Świętym, przemawiając do siebie i dziękując za wszystko w imię Jezusa.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU


Autor Listu do Efezjan wzywa chrześcijan do chodzenia drogą mądrości, która nie oznacza tylko przestrzegania Prawa, ale poddanie się prowadzeniu Ducha Świętego. To On pozwala rozeznać wolę Bożą wobec nas. To jego także symbolizuje wino, które na swym stole postawiła Mądrość z pierwszego czytania. Tak jak poganie upijają się winem, tak chrześcijanie mają upajać się Duchem Świętym. Dzięki niemu ich życie stanie się pieśnią chwały, dziękczynieniem dla Pana.

TRANSLATOR


Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe (Ef 5,16). Dosłownie chrześcijanie wezwani są do tego, aby “wyzwolić, uwolnić” (eksagoradzo) czas łaski (kairos) uwięziony w naszym zepsutym i przemijającym, czyli złym ludzkim czasie. Słowa te można także zrozumieć jako zachętę do “maksymalnego wykorzystania” czasu łaski, nowego życia w Duchu, które już dziś, pośród przemijalności tego świata daje nam Pan. To według autora Listu do Efezjan oznaka mądrości.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii wg św. Jana

 

(J 6,51-58)

 

Jezus powiedział do tłumów: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata. Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: Jak On może nam dać /swoje/ ciało do spożycia? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił - nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.

 

Oto Słowo Pańskie

EWANGELIA

Chleb z nieba J 6,51-58

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Synagoga w Kafarnaum • CZAS: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, uczniowie, słuchające go tłumy • WERSJE: brak


TEMAT: CHLEB • Przypomnijmy, że w pierwszej z dwóch części (w Księdze Znaków, potem jest Księga życia) Ewangelia św. Jana przedstawia cztery wielkie tematy: wino krzew winny, pasterz, chleb żywy oraz woda. Każdy z nich zostaje przedstawiony w podobny sposób: przez dyskusję, znak oraz przemowę • Jak to wygląda w przypadku tematu chleba żywego? Wprowadzeniem wielkiego tematu o chlebie jest znak cudownego rozmnożenia chleba. W tym samym rozdziale znajdziemy przemowę Jezusa  (wypowiedzianą w synagodze w Kafarnaum) dotyczącą znaku, która w rzeczywistości jest rozmową, sporem z faryzeuszami.

MOWA EUCHARYSTYCZNA Dziś kolejna część lektury tzw. Mowy Eucharystycznej. Pierwszej części słuchaliśmy dwa tygodnie temu. Jezus, porównując obiecany przez niego chleb do manny z nieba, zapowiedział, że pokarm, który On daje, nie ginie oraz że nowym Chlebem jest Jego Słowo. Tydzień temu Jezus stwierdził, że Chlebem z nieba jest także Jego Ciało, które daje życie wieczne tym, którzy je spożywają. W Mowie Eucharystycznej mamy już zatem kompletny obraz tego, co ukrywa się pod symbolem Chleba: to Słowo i Ciało Chrystusa. Wobec tej trudnej do przyjęcia mowy Żydzi zaczynają szemrać (6,41) i otwarcie kontestować słowa Jezusa (6,52). Wreszcie wielu z nich odchodzi (6,66). Przy Jezusie pozostaje jedynie najwierniejszych Dwunastu (6,68).

CIAŁO I KREW DAJĄCE ŻYCIE • Dzisiejszą lekturę Ewangelii rozpoczyna zdanie, którym kończył się zeszłotygodniowy fragment. Dostrzeżemy nieporozumienie, technikę narracyjną u św. Jana. Jezus tym razem zapowie, że prawdziwym pokarmem jest Jego Ciało, a Krew – Napojem. Ten, kto nie spożywa Ciała Syna Człowieczego i nie pije Jego Krwi, nie ma w sobie życia. Ten kto to czyni, będzie przez Chrystusa wskrzeszony i będzie żył na wieki.

JESZCZE O EWANGELII


• Nowa Uczta. W Ewangelii powraca znów obraz uczty, którym zaczęła się dzisiejsza liturgia Słowa. W Ewangelii Jana uczta, o której mówi Jezus, przestaje być tylko i wyłącznie metaforą, a zamienia się w rzeczywistość. Przede wszystkim nie potrzebna jest już figura Mądrości, pośredniczka pomiędzy człowiekiem a światem Bożym, bo na świat przychodzi ten, który jest Wcieloną Mądrością. Nie potrzeba stołu zastawionego chlebem, bo przed nami staje ten, który mówi o sobie: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba (J 6,51a).

• Eucharystia. Jezus powtarza ją wyraźnie zdumionym Żydom, dla których słowa te brzmią jak bluźnierstwo: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie (J 6,53). Jego Ciało i Krew to prawdziwy (gr. alethes), konkretny pokarm, nie metafora ani pobożny obraz. Ilekroć je przyjmujemy, Jezus, Syn Boży znajduje w nas swoje prawdziwe mieszkanie, a my zanurzamy się w Nim (J 6,56). Ewangelista Jan używa na określenie tego przenikania Boga do ludzkiego życia i odwrotnie greckiego słowa menein, które oznacza trwałe przebywanie, pozostawanie w jakimś miejscu. Innymi słowy, przyjmowanie ciała i krwi Chrystusa sprawia, że On rzeczywiście mieszka we mnie, a ja znajduję w nim swój dom i przystań.

  • Ostatnia Wieczerza, Joan de Joanes, ok. 1562 r., Prado Museum, Madryt, Hiszpania
  • Chrystus Eucharystyczny, ikona z XVI wieku, Muzeum Historyczne w Sanoku
  • Ostatnia Wieczerza, Alonso Vázquez, XV/XVI w., Muzeum Sztuk Pięknych w Sewilli, Hiszpania
  • Przedstwienie Chrystusa i latorośli, ikona na szkle, XIX w., Transylwania
  • Chrystus, Bertel Thorvaldsen, ukończony w 1838 r., Katedra Marii Panny w Kopenhadze, Dania

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę