Nasze projekty

Jutro Niedziela – XV zwykła A

Jezus ukrywa znaczenia w przypowieściach. Bóg ukrywa siebie w pięknie stworzenia.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


PIĘTNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA • rok A • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy odrzucali wszystko, co stoi w sprzeczności z godnością chrześcijan, i zabiegali o wszystko, co z nią jest zgodne • CZYTANIA: Księga Izajasza 55, 10–11 • Psalm 65 (64), 10abcd. 10e–11. 12 13. 14 • List do Rzymian 8, 18–23 • Ewangelia wg św. Mateusza 13, 1–23 (wersja krótsza: 13, 1–10).

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha – banalny z pozoru zwrot rodem z EWANGELII to w rzeczywistości wprowadzenie w fascynującą przygodę odkrywania tajemnic królestwa niebieskiego.

Jezus mówi „szyfrem” – w prostej historii zakodowuje tajemnice królestwa niebieskiego. Odkryje je każdy, kto się wsłucha, kto poważnie potraktuje Słowo Boże. Szyfr jednak trzeba nie tylko odczytać, ale i zastosować w całym życiu: taki jest sens rozszyfrowanej przez samego Jezusa przypowieści. Inaczej rozszyfrowane „słowo”, odkryty skarb, zaginie.

Reklama

Ziemia to szyfr nieba. Jezus ukrywa prawdziwe znaczenie w przypowieściach, tak czyni też Bóg, „zaszyfrowując” swoje działanie w pięknie stworzenia. O tym mówią PIERWSZE CZYTANIE i PSALM. W pięknie przyrody Izraelici widzieli mądrość i opiekę samego Boga.


Czytanie z Księgi Izajasza

(Iz 55, 10–11)

Reklama

Tak mówi Pan: «Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa».

Oto Słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

W pięknie stworzenia Iz 55, 10–11

Piękna metafora Izajasza: opisując deszcz spadający z nieba, tłumaczy, w jaki sposób w naszym życiu działa Słowo Boże.

KSIĘGA: Księga Izajasza • AUTOR: Deutero-Izajasz • CZAS POWSTANIA: okres wygnania (586–538 r. przed Chr.) • KATEGORIA: mowa prorocka • KTO MÓWI: prorok (w imieniu Boga) • ADRESACI: Izraelici


TRZY KSIĘGI • Fragmenty Księgi Izajasza dość często słyszymy podczas niedzielnych mszy świętych. To najczęściej przywoływana księga Starego Testamentu. Ale musimy pamiętać, że ta sześćdziesięciosześcio-rozdziałowa księga to w rzeczywistości trzy oddzielne księgi. Każda z nich powstała w innym czasie (i w innej sytuacji Izraela) i została napisana przez innego autora • Tylko pierwsza, najdłuższa część (rozdziały 1–39) jest autorstwa Izajasza. Dotyczy Izraela przed wygnaniem, bliskiego upadku z powodu niewierności • Druga powstała już wówczas, gdy Izrael był na wygnaniu. Jej autor zwany jest Deutero-Izajaszem (rozdziały 40–55) • Trzecia powstała po powrocie z wygnania, jej autor został umownie nazwany Trito-Izajaszem (rozdziały 56–66).

KSIĘGA POCIESZYCIELA • Pierwsze czytanie pochodzi ze środkowej części Księgi Izajasza, zwanej Księgą Pocieszyciela (rozdziały 40–55). Nie napisał jej Izajasz, autor pierwszej części (rozdziały 1–39). To anonimowy prorok, być może jeden z uczniów Izajasza, stąd nazywa się go Deutero-Izajaszem. Księgę Pocieszyciela charakteryzują m.in. cztery Pieśni Sługi Jahwe, ukazujące osobę, w której chrześcijanie dostrzegli zapowiedź Chrystusa.

SŁOWO JAK DESZCZ • Usłyszymy krótki fragment samego końca Księgi Pocieszyciela. Jak wskazuje nazwa całej księgi, ta krótka alegoria Słowa Bożego jest pocieszająca: zapewnia, że Słowo Boże jest skuteczne • Zwróćmy uwagę na metaforę, którą prorok wyjaśnia działanie Słowa Bożego.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ps 65 (64), 10abcd. 10e–11. 12–13. 14)

Refren: Na żyznej ziemi ziarno wyda plony

Nawiedziłeś i nawodniłeś ziemię, * wzbogaciłeś ją obficie. Strumień Boży wezbrał wodami, *  przygotowałeś im zboże. I tak uprawiłeś ziemię: * Nawodniłeś jej bruzdy, wyrównałeś jej skiby, spulchniłeś ją deszczami *  i pobłogosławiłeś plonom. Rok uwieńczyłeś swoimi dobrami, * tam gdzie przejdziesz, wzbudzasz urodzaje. Stepowe pastwiska są pełne rosy, * a wzgórza przepasane weselem. Łąki się stroją trzodami, * doliny okrywają się zbożem, razem śpiewają * i wznoszą okrzyki radości.

PSALM

Wiosna! Ps 65 (64), 10abcd. 10e–11. 12–13. 14

Geniusz Boga, który przygotowuje ziemię, spulchnia ją deszczami i błogosławi płodom, a przy tym daje radość dla oczu, pozwala zrozumieć, jak działa Słowo Boże.

PSALM 65 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, po 538 r. przed Chr.


HYMN DZIĘKCZYNIENIA • Psalm 65 to pieśń dziękczynna za urodzajny rok i obfite deszcze. Dzieli się wyraźnie na dwie części. • W pierwszej
autor przede wszystkim wyraża ufność Bogu: w Jego dobroć, miłosierdzie i wielkie dzieła • Druga część to niezwykły opis palestyńskiej wiosny. W hymnie, będącym modlitwą wspólnoty zgromadzonej w sanktuarium na Syjonie, wybrzmiewa głos prowadzącego, który zaprasza wszystkich do dziękczynienia. Być może utwór był wykonywany w czasie radosnych celebracji po udanych zbiorach. Septuaginta, greckie tłumaczenie Biblii, dodaje w tytule: „pieśń Jeremiasza i Ezechiela, na Wygnaniu, tuż przed wyjściem”. Atmosfera radości i uwielbienia Boga Stwórcy, którą oddycha cały utwór, przypomina radość czasu Wyjścia z Babilonu. To wiosna narodu, który budzi się z długiego snu niewoli.

JAK DZIAŁA SŁOWO • Usłyszymy dziś drugą część Psalmu 65. Tematycznie wiąże się ona z treścią całej liturgii słowa: geniusz Boga, który przygotowuje ziemię, spulchnia ją deszczami i błogosławi płodom, a przy tym przynosi radość dla oczu – pozwala zrozumieć, jak działa Słowo Boże (patrz: PIERWSZE CZYTANIE, EWANGELIA).


Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian

(Rz 8, 18–23)

Bracia: Sądzę, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić. Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów – odkupienia naszego ciała.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

W bólach rodzenia • Rz 8, 18–23

Święty Paweł o często niełatwym życiu człowieka: dzisiejsze cierpienia są nieporównywalne z przyszłą chwałą. Nasze życie rozkwitnie w pełni dopiero w królestwie Bożym.

KSIĘGA: List do Rzymian • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Rzymie • CZAS POWSTANIA: 57–58 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt


O DUCHU ŚWIĘTYM • Kontynuujemy coniedzielną lekturę Listu św. Pawła do Rzymian. Kontynuujemy słuchanie fragmentów z 8 rozdziału Listu, w którym Paweł opisuje Ducha – Dawcę nowego życia.

DUCH DAJE ŻYCIE • Wcześniej Paweł pisał, że • przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela to pierwszy konieczny krok ku temu, aby stać się wolnym (Rz 7, 25) • Nowe życie jest jednak na początku podobne do małego ziarna, które musi rosnąć i się rozwijać. W zeszłym tygodniu słyszeliśmy, że tym, który daje wzrost, jest właśnie Duch. Jeśli otwieramy się na jego obecność, On czyni nas własnością Boga (Rz 8, 9–11).


Słowa Ewangelii według św. Mateusza

(Mt 13, 1–23)

Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: «Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedne ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na grunt skalisty, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!» Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: «Dlaczego mówisz do nich w przypowieściach?» On im odpowiedział: «Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i w nadmiarze mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą nawet to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że patrząc, nie widzą, i słuchając, nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: „Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił”. Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na grunt skalisty oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia i jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane wreszcie na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny».

Oto Słowo Pańskie.

EWANGELIA

Siewca wyszedł siać • Mt 13, 1–23

Jezus przekłada tajemnice królestwa na prosty język codzienności. Przypowieść o siewcy mówi o Słowie, ale w jeszcze większym stopniu mówi o nas.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: 70–80 r. • KATEGORIA: parabola • MIEJSCE: Galilea • CZAS: 30–33 r. • KTO MÓWI: Jezus • SŁUCHACZE: tłumy • WERSJE: Mk 4, 1–20 • Łk 8, 4–15


SIEDEM PRZYPOWIEŚCI • Od zeszłej niedzieli słuchamy trzeciej części Ewangelii Mateusza, czyli księgi tajemnic królestwa. Tajemnice królestwa niebieskiego Jezus wyjaśnia w siedmiu przypowieściach: • o siewcy • o kąkolu • o ziarnku gorczycy • o zaczynie • o skarbie • o perle • o sieci • Liczba siedem nie jest przypadkowa (Marek i Łukasz umieszczają w swych Ewangeliach tylko dwie z nich). Siedem to liczba oznaczająca pełnię, doskonałość. Modlitwa Ojcze Nasz w redakcji Mateusza zawiera siedem próśb.

PRZYPOWIEŚĆ O SIEWCY • Wysłuchamy pierwszej z przypowieści, o siewcy. Całość (w wersji dłuższej) składa się z trzech części: • z właściwej przypowieści • odpowiedzi Jezusa na pytanie, dlaczego mówi w przypowieściach oraz • z wyjaśnienia przypowieści o siewcy.

Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


  • Burza, Józef Chelmonski, 1896, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Siewca, Leon Wyczółkowski, 1896, Muzeum Śląskie, Katowice
  • Krzyż w zadymce, Józef Chełmoński, 1907, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Siewca, Jean François Millet, 1850, Museum of Fine Arts, Boston

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę