Jutro Niedziela – VII Wielkanocna C

PUNKT WYJŚCIA

WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE • Rok C • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się, by Bóg utwierdził naszą nadzieję, że połączymy się z Nim w chwale • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 1,1–11 • Psalm 47,2–3.6–9 • List do Hebrajczyków 9,24–28; 10,19–23 • Ewangelia wg św. Łukasza 24,46–53

STO SŁÓW

On nam zapoczątkował drogę nową – pisze autor Listu do Hebrajczyków. Dzisiejsza liturgia tę drogę nową i żywą genialnie ukazuje, wytyczając ją pomiędzy słowami: świątynia, Jerozolima, wniebowstąpienie.

Jerozolima to miejsce końca, miejsce początku. O ile pierwsza księga św. Łukasza pokazuje drogę ziemskiej pielgrzymki Jezusa do Jerozolimy, o tyle w drugiej Jerozolima jest źródłem i początkiem, jest początkiem nowej drogi Kościoła: Głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. A punktem przełomowym jest właśnie – powtórzone w obu księgach –
wniebowstąpienie.

Świątynia, Jerozolima i wniebowstąpienie zapoczątkowują jeszcze jedną drogę, nową drogę Jezusa – ze świątyni ziemskiej do świątyni niebieskiej. Autor Listu do Hebrajczyków mówi, że Jezus, wstępując do nieba, wstąpił do prawdziwej świątyni, nie tej ziemskiej, uczynionej rękami ludzkimi, która jest – „tylko”, a może „aż” – jej odbiciem. Wejdziemy do Miejsca Świętego – obiecuje autor Listu do Hebrajczyków. Tą drogą i my podążymy.

Jezus ukazuje drogę nową i żywą. Drogę swoją, drogę Kościoła, drogę każdego z nas.

---

Czytanie z Dziejów Apostolskich

(Dz 1, 1-11)

Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.

A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:

«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».

Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».

Oto Słowo Boże.

•

PIERWSZE CZYTANIE

Wniebowstąpienie • Dz 1,1-11

Łukasz opisał Wniebowstąpienie dwa razy, w obu napisanych przez siebie księgach.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: ok. 33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, apostołowie, aniołowie • WERSJE: Łk 24,50–53

---

REPORTER WNIEBOWSTĄPIENIA • Jedynym autorem biblijnym, który pozostawił opis Wniebowstąpienia, jest święty Łukasz. Co ciekawe, to opowiadanie zawarł w obu swoich dziełach: na zakończenie swej Ewangelii oraz na samym początku Dziejów Apostolskich.

PUNKT WYJŚCIA • Najpierw usłyszymy drugą księgę, sam początek Dziejów Apostolskich, opis Wniebowstąpienia • Wniebowstąpienie to punkt wyjścia dla opisywanych przez Łukasza początków Kościoła: po powrocie z Góry Oliwnej, skąd Pan wstąpił do nieba, apostołowie i uczniowie Jezusa zbierają się razem w Wieczerniku. Tam, w obecności stu dwudziestu osób, Piotr przypomina tragiczną historię Judasza, po czym apostołowie dokonują wyboru jego następcy. Będzie nim Maciej. W kolejnym rozdziale Łukasz opisuje już zstąpienie Ducha Świętego.

WNIEBOWSTĄPIENIE • Co usłyszymy? Łukasz streszcza pierwszą księgę, Ewangelię opowiadającą o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia Apostołom… a potem został wzięty do nieba • Pierwsze dzieło Łukasza, czyli Ewangelię, również kończy opis Wniebowstąpienia (👁 EWANGELIA). W Dziejach Apostolskich Łukasz wraca do tego wydarzenia, dodając kilka znaczących szczegółów • Początek Dziejów Apostolskich to jeden z niewielu momentów, w których autor używa pierwszej osoby. Zwraca się do Teofila, tego samego, którego wymienia na początku swojej Ewangelii.

---

(Ps 47(46), 2-3. 6-7. 8-9)

REFREN: Pan wśród radości wstępuje do nieba.

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy i straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.

•

PSALM

Bóg wstępuje • Ps 47,2-3.6-9

Wszystkie znane słowa i obrazy z psalmu, wypełniły się, gdy Jezus wstępował do nieba.

PSALM 47 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: czasy monarchii, przed 586 r. przed Chr.

---

BÓG JEST KRÓLEM • Spośród stu pięćdziesięciu psalmów w dziesięciu powtarza się okrzyk Bóg jest królem. Pierwszy z nich to Psalm 47. Jego powstanie wiąże się ściśle z kultem i Świątynią Jerozolimską. Niektórzy uczeni twierdzili, że jest to modlitwa błogosławieństwa króla wyruszającego na wyprawę wojenną. Według innych mamy do czynienia z utworem, który wykonywano w świątyni w Święto Nowego Roku, celebrując panowanie Jahwe nad Izraelem i stworzonym światem. Dla innych jeszcze psalm ten upamiętniał powrót Jahwe na Syjon po wygnaniu babilońskim. W liturgii żydowskiej jest on dziś wykonywany w Rosh-ha-Szanah (Nowy Rok).

POWSZECHNA LITURGIA • Zwróćmy uwagę na obraz Bożego panowania nad całą ziemią i wezwanie skierowane do wszystkich narodów: klaskajcie w dłonie, radosnym głosem wykrzykujcie Bogu. W psalmie obecna jest również powszechna liturgia, w której cała ludzkość wielbi zwycięskiego Boga wstępującego na Syjon. Zwróćmy na to uwagę, bo wyrażające wiarę Izraela słowa i obrazy wypełniły się wtedy, gdy Jezus wstępował do Ojca.

---

Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Hebrajczyków

(Hbr 9, 24-28; 10, 19-23)

Chrystus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, ani nie po to, aby się wielekroć sam miał ofiarować, jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą, gdyż w takim przypadku musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków, aby zgładzić grzech przez ofiarę z samego siebie.
A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.
Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę.

Oto słowo Boże.

•

DRUGIE CZYTANIE
Droga nowa i żywa • Hbr 9,24-28; 10, 19-23

Autor Listu do Hebrajczyków tłumaczy Wniebowstąpienie: Jezus wszedł do samego nieba. Kiedyś i my wejdziemy, przez Jego Krew.

KSIĘGA: List do Hebrajczyków • NADAWCA: anonimowy, chrześcijanin pochodzenia żydowskiego • ADRESACI: chrześcijanie w Azji Mniejszej • CZAS POWSTANIA: 70–95 r. • MIEJSCE POWSTANIA: nie wiemy

---

JEZUS – OSOBA I DZIEŁO • List do Hebrajczyków przez wieki przypisywany był Pawłowi. Różnice w stylu i tematach teologicznych wskazują jednak na innego, nieznanego bliżej autora. Podejrzewano, że mogli nim być: Łukasz, Apollos, Barnaba, Klemens Rzymski bądź inny uczeń Pawła. Autor to prawdopodobnie Żyd ze środowiska aleksandryjskiego, należący do drugiego pokolenia uczniów Jezusa. Swoje pismo kieruje do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego w Azji Mniejszej • Głównym tematem listu jest osoba i dzieło Jezusa, Arcykapłana i Ofiary Nowego Przymierza, które wypełnia i przewyższa Przymierze Mojżeszowe.

CHRYSTUS – JEDYNY KAPŁAN • Od rozdziału 8 do 10 autor Listu do Hebrajczyków opisuje ofiarę Chrystusa i jej wyjątkowość wobec ofiar Starego Testamentu. Chrystus złożył ją przed samym obliczem Boga, w przybytku nieba, w miejscu Świętym Świętych, w ten sposób otwierając nam drogę do niego i ofiarując odkupienie (Hbr 9). Jego ofiara znosi wszelkie ofiary Starego Testamentu (Hbr 10). Tam, gdzie dokonało się już odpuszczenie grzechów, nie potrzeba więcej ofiar.

O WNIEBOWSTĄPIENIU • W części listu poświęconym jedynemu kapłaństwu Chrystusa pojawia się fragment, który doskonale wzbogaca Liturgię Słowa uroczystości Wniebowstąpienia: mówi bowiem o sensie wstąpienia Jezusa do nieba, a także przypomina, że i my pójdziemy drogą Jezusa • Szczególną uwagę zwróćmy na określenie nieba. Według autora Listu do Hebrajczyków niebo jest prawdziwą Świątynią, doskonalszą niż znane nam jej ziemskie „odbicia”. W niej Arcykapłan jest w stanie złożyć doskonałą ofiarę.

---

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 24, 46-53)

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego.
Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka».
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jeruzalem, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Oto słowo Pańskie.

•

EWANGELIA

Finał Ewangelii Łukasza • Łk 24,46-53

Jezus rozstaje się z uczniami, wstępuje do nieba. Ale to nie koniec, to początek. Historia Kościoła dopiero się zacznie.

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Betania, okolice Jerozolimy • CZAS AKCJI: ok. 33 r., dzień zmartwychwstania • BOHATEROWIE: Jezus, uczniowie • WERSJE: Dz 1,1–11

---

„PIERWSZA KSIĘGA” • Wracamy do charakterystycznej dla roku C Ewangelii wg św. Łukasza. Przypomnijmy: to pierwsze dzieło Łukasza, ale wraz z Dziejami Apostolskimi stanowi pewną całość. W Ewangelii Łukasza można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (👁 Łk 1,5–2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (👁 Łk 4,14–9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (👁 Łk 9,51–19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (👁 Łk 19,29–21,38) • ewangelię męki i zmartwychwstania (👁 Łk 22,1–24,53) • Cała Ewangelia u Łukasza to droga Jezusa do Jerozolimy (inni Ewangeliści mówią o kilku Jego tam pobytach), z każdym rozdziałem przybliża się do niej, w końcu przybywa, tam umiera i zmartwychwstaje.

DZIEŃ ZMARTWYCHWSTANIA • W 24 rozdziale swojej Ewangelii Łukasz skupia się na historii Zmartwychwstałego • Opisuje najpierw orędzie, jakie aniołowie ogłaszają kobietom przy pustym grobie (👁 Łk 24,1–11), i Piotra, który niczego tam nie odkrywa (👁 Łk 24,12) • Wśród uczniów dominuje postawa zamknięcia i niewiary wobec tego, co ogłaszają kobiety. Wszystko zaczyna się zmieniać, kiedy sam Zmartwychwstały staje na drodze apostołów. Najpierw objawia się dwóm uczniom uciekającym do Emaus (👁 Łk 24,13–35). Następnie przychodzi do swoich zamkniętych w Wieczerniku, przekonuje ich do tego, że naprawdę żyje i każe oczekiwać na dar Ducha (👁 Łk 24,44.36–43). Wstępuje do Ojca (👁 Łk 24,50–53) • Pamiętajmy znaczący szczegół: u Łukasza Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie dokonują się podczas jednego dnia – długiego, najdłuższego w historii dnia Pana.

WNIEBOWSTĄPIENIE • Po raz drugi usłyszymy opis Wniebowstąpienia zapisany przez Łukasza. To pożegnanie Jezusa z uczniami. Zwróćmy również uwagę na: • odniesienie się do proroctw oraz • zapowiedź zesłania Ducha Świętego. Godny uwagi jest również inny szczegół: w Jerozolimie, w miejscu, do którego zmierza Ewangelia Łukasza i sam Jezus, rozpoczyna się nowa historia. Apostołowie mają pozostać w mieście, ale przyobleczeni Duchem Świętym, będą odtąd ogłaszać Ewangelię od Jerozolimy na cały świat. Ewangelia jest podróżą Jezus do Jerozolimy. Dzieje pokazują niejako odwrotny kierunek: tak właśnie rodzi się Kościół.