Nasze projekty

Jutro Niedziela – Uroczystość świętych Piotra i Pawła A

Dzieliło ich wszystko. Połączył Chrystus. Piotr i Paweł to apostołowie - filary Kościoła

Reklama

NALEŻY WIEDZIEĆ


Trzynasta niedziela zwykła • Rok A • Uroczystość Piotra i Pawła  • KOLEKTA: Modlimy się za Kościół, aby wiernie zachowywał naukę Apostołów CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 12,1-11Psalm 34,2-9Drugi List do Tymoteusza 4, 6-9. 17-18Ewangelia wg św. Mateusza 16,13-19

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Uwolnienie Piotra •  Dz 12,1-11

KSIĘGA: Dzieje ApostolskieAUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok 80r. 

Reklama

KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Jerozolima • CZAS: ok 44r. • BOHATEROWIE: Herod, Piotr, żołnierze, strażnicy, Anioł Pański • WERSJE: brak


Liturgia Słowa pochodzi dziś nie z XIII niedzieli, lecz z uroczystości apostołów Piotra i Pawła. Z tego powodu pierwsze czytanie to fragment Dziejów Apostolskich, a nie Starego Testamentu.

Przypomnijmy, Dzieje Apostolskie to druga część, po ewangelii, dzieła św. Łukasza. Opisują rozwój i wzrost młodego Kościoła. W rozdziałach 1-12 poświęcone są historii Kościoła w Jerozolimie oraz misji Piotra: Dobra Nowina stopniowo przekracza granice Izraela, wychodząc ku poganom. Od rozdziału trzynastego uwaga Łukasza skupia się na św. Pawle, apostole pogan. Usłyszymy fragment, który kończy część poświęconą Piotrowi i Kościołowi w Jerozolimie: opowiadanie o uwięzieniu i cudownym uwolnieniu Piotra

Reklama

Po okresie względnego spokoju, którym cieszyli się chrześcijanie w pierwszych latach po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Pana, coraz częściej dochodziło do prześladowań. Ginie Szczepan, wielu braci rozprasza się i ucieka zagrożonych śmiercią. Słowo Boże jednak nieustannie rozszerza się i rośnie. Męczeńsko ginie pierwszy z apostołów, Jakub, brat Jana (Dz 12,1). Ginie on z ręki Heroda Agryppy I, władcy, który cieszy się dużą popularnością wśród faryzeuszy. Ścięcie Jakuba wyraźnie spotkało się z ich aprobatą. Kolejnym celem represji miał stać się Piotr.

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU


Dlaczego Piotr nie zginął w ten sam sposób co Jakub, pozostaje tajemnicą Bożej Opatrzności. Podarowała mu ona kolejnych dwadzieścia lat głoszenia Słowa i misji. Zamiast śmierci spotyka go cudowne ocalenie – znak, że Pan czuwa nad młodym Kościołem, którego głową jest Piotr.

Sceneria, w której wszystko się rozegrało, mogła się Piotrowi wydawać snem.Strzegło go 16 żołnierzy, a on sam spał skuty łańcuchami pomiędzy dwoma z nich. Przed zdumionym Piotrem staje anioł, z rąk Piotra opadają kajdany, bramy więzienia i kolejne bramy miasta otwierają się przed nim, aż w pewnej chwili pozostaje sam. Piotr, przecierając ze zdumienia oczy, odkrywa, że to nie sen, ale cudowne ocalenie, które przyszło z ręki Pana. Udaje się do domu Marii, matki Jana Marka (tej samej, u której Jezus z uczniami spożywał Paschę). Z opisu można wywnioskować, że jest ona bogatą kobietą – ich dom posiada bramę, przy której czuwa służąca; mógł on znajdować się blisko świątyni, w Górnym Mieście. Nierozpoznany Piotr musi długo kołatać do ich drzwi. Choć modlą się o jego uwolnienie, nikt nie wierzy, że to on! Nie zatrzyma się tam ze względu na poruszenie i niebezpieczeństwo, jakie już stworzył. Każe tylko przekazać Dobrą Nowinę Jakubowi (młodszemu) i braciom.

Scena pod wieloma względami przypomina historię Jezusa Wszystko ma miejsce w czasie Paschy Piotr ma zostać wydany w ręce ludu, na śmierć Nikt nie może uwierzyć w jego cudowne ocalenie, tak jak nie wierzono w zmartwychwstanie Pana Wreszcie nakazuje ogłosić je innym jako znak i ich umocnienie w wierze Dla Piotra nie nadszedł jeszcze czas męczeńskiej śmierci, lecz widać, jak przygotowuje się do niej przez naśladowanie Jezusa. Kiedy, według zapowiedzi Pana, stanie się gotowy (J 21), kiedy upodobni się do swojego Mistrza, wejdzie do jego Królestwa.

TWEETY


PSALM

Anioł, który ocalaPs 34,2-9

PSALM 34 AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: przed Wygnaniem (przed 586 r. przed Chr.)


Jak podpowiada sam werset wprowadzający,  Dawid wyśpiewał Psalm 34, gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. Chodzi o historię opisaną w Pierwszej Księdze Samuela (1 Sm 21,11-15). To czasy, gdy Dawid nie jest jeszcze królem, co więcej, żyje w ciągłym zagrożeniu z powodu wrogości króla Saula. Po raz kolejny ratuje się ucieczką, chroniąc się u króla Gat, Akisza (nie Abimeleka, jak twierdzi wprowadzenie). Jednak zostaje rozpoznany jako groźny wojownik wrogiego narodu. Ratuje się, udając szalonego. Zaczyna dokonywać wśród nich niezrozumiałych czynności: tłukł rękami w skrzydła bramy i pozwalał ślinie spływać po brodzie. Fortel się udał. Akisz uznaje Dawida za szalonego.

 

Tytuł psalmu został zapewne dopisany później. Pobożny Izraelita, który opisuje tu swoje doświadczenia, widział w nich odbicie historii Dawida i działanie tej samej Bożej Opatrzności. W oryginalnym kształcie psalm opisuje zatem doświadczenie człowieka, który wywodzi się spośród anawim, ubogich i uciskanych, których Pan wyrywa z mocy śmierci.

Psalm 34 to dziękczynienie. Był on wykonywany w liturgii świątynnej jako indywidualna modlitwa dziękczynna. Pod względem struktury jest to psalm alfabetyczny, rodzaj akrostychu. Każdy werset rozpoczyna się kolejną literą hebrajskiego alfabetu. Usłyszymy połowę pieśni.

LINKI


Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych, aby ich ocalić (Ps 34,8)

Dz 12,7 (I CZYTANIE):  Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąceniem w bok obudził Piotra i powiedział: „Wstań szybko!” Równocześnie z rąk Piotra opadły kajdany. „Przepasz się i włóż sandały!” powiedział mu anioł.

Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry (Ps 34,9)

1 P 2,3: Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i wszelkie obmowy, jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, nie sfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu jeżeli tylko zasmakowaliście, że dobry jest Pan


DRUGIE CZYTANIE

Z paszczy lwa • 2 Tm 4, 6-9. 17-18

KSIĘGA: Drugi List do Tymoteusza · NADAWCA: św. Paweł · SKĄD: Rzym · DATA: 65r. · ADRESAT: Tymoteusz


Oprócz listów do wspólnot chrześcijan w Rzymie, Koryncie, Efezie, Galacji, Salonikach, Kolosach i Filippi, trzy listy św. Paweł skierował osobiście do swych współpracowników: Tymoteusza i Tytusa. To tak zwane listy pasterskie, pochodzą według tradycji z końcowego okresu życia apostoła, lub jak twierdzą inni zostały zredagowane już po jego śmierci przez ucznia Pawłowej szkoły. Drugi List do Tymoteusza według tradycyjnych poglądów napisany został około 65 roku, kiedy Paweł przebywał w więzieniu w Rzymie.

To krótki, osobisty tekst, adresowany do Tymoteusza, ucznia Pawła. W głównej mierze jest zachętą, by cierpieć dla Jezusa. Paweł nie ukrywa prawdy: mówi o trudzie, przeciwnościach, cierpieniu. Niektórzy nazywają ten list jego testamentem. Nic dziwnego, we fragmencie, który usłyszymy, Paweł przeczuwa swoją śmierć (Albowiem krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła), z drugiej strony, robi rachunek sumienia ze swojego apostolstwa (W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem).

Przede wszystkim zwróćmy uwagę na ostatnie zdania drugiego czytania:Pan stanął przy mnie i wzmocnił mię… wyrwany też zostałem z paszczy lwa. Oprócz bezwarunkowej ufności w moc Pana, Paweł dzieli się doświadczeniem podobnym do tego, które słyszeliśmy już w pierwszym czytaniu oraz w psalmie.

JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU


Rozstanie z tym światem Paweł opisuje językiem, z którego przebija ogromny pokój, wręcz radośćMoment śmierci nazywa dosłownie swoim odwiązaniem, uwolnieniem, przejściem do zasłużonego odpoczynku (gr. analysis). Jak mało kto ten apostoł natrudził się nad tym, aby Słowo Boże dotarło do wszystkich zakątków ówczesnego cywilizowanego świataPaweł, przywołując obrazy igrzysk istmijskich, które zapewne miał okazję oglądać, gdy pracował w Koryncie, opisuje swoje życie jako piękną walkę (gr. agon kalos) i bieg, który ukończył (cf. 1 Kor 9). Za wiarę, której ustrzegł i którą głosił z takim zapałem, Pan przygotował dla niego nie więdnącą koronę z liści selera, którą otrzymywali olimpijczycy, lecz niewiędnącą koronę sprawiedliwości (gr. stefanos dikaiosynes)Paweł czuje się jak Dawid, którego Pan ratował wiele razy z paszczy lwa. O doświadczeniach jego razów i bicia, kamienowania, bycia rozbitkiem, ucieczek z miasta można przeczytać w 2 Kor 11,23-33. Pan nie oszczędził mu niczego, dał mu poznać każdą słabość i zawsze ratował go swoją mocą. Teraz jednak przyszedł czas rozstania, który Paweł przyjmuje z ogromnym pokojem i radością. To koniec biegu dla Pana. Teraz dobrze będzie odpocząć w Jego ramionach.

TWEETY


EWANGELIA

Piotr to znaczy „opoka”• Mt 16, 13-19

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: po 70 r.

KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Cezarea Filipowa • CZAS: 33r. • BOHATEROWIE: Jezus, Piotr, Apostołowie • Wersje: Mk 8,27-30, Łk 9,18-21


Ewangelia wg św. Mateusza, według tradycji uważana za najstarszą, do naszych czasów przechowała się jedynie w wersji greckiej. Według świadectw starożytnych w pierwotnej wersji była spisana w języku aramejskim. Jej autorem jest powołany przez Jezusa na ucznia celnik Lewi – Mateusz. Pierwotna wersja Ewangelii powstała w latach 64-67 podczas głoszenia Piotra i Pawła w Rzymie. Ewangelia adresowana była do chrześcijan pochodzenia żydowskiego. Jej grecka redakcja nastąpiła po roku 70. W nowej formie Ewangelia stanowić miała regułę i katechizm życia wspólnoty chrześcijańskiej. Według Ojców Kościoła to najbardziej kompletna z ewangelii, służyła celom katechetycznym i kaznodziejskim, była też  często komentowana. 

Jezus u Mateusza przedstawiony jest jako Nowy Mojżesz, Prawodawca, ustanawiający na Górze Błogosławieństw Prawo Królestwa Bożego. Na Jego przyjście wskazują licznie cytowane przez Mateusza  proroctwa Starego Testamentu. Stąd też – na co zwraca uwagę coraz więcej naukowców – podział Ewangelii (poza wstępem i epilogiem) odpowiada Pięcioksięgowi Mojżesza: Księga pierwsza – Program królestwa (Mt 3-7)   Księga druga: Przepowiadanie królestwa (Mt 8-10) Księga trzecia: Tajemnice królestwa (Mt 11,1-13,52) Księga czwarta: Kościół jako zaczątek królestwa (Mt 13,53-18,35) Księga piąta: Wypełnianie się królestwa (Mt 19-25).

W dzisiejszej liturgii przenosimy się do rozdziału 16. Mowa o Kościele jako zaczątku Królestwa Bożego na ziemi. Słuchamy dziś słowa o ustanowieniu Piotra głową Kościoła.

TRANSLATOR


“Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół(Mt 16,18)

Piotr-OpokaPo grecku jedno słowo: Ty jesteś Skała (Petros). Imię Piotra oznaczało po prostu skałę. Dotąd nie istniało takie imię własne ludzi. To Jezus po raz pierwszy użył słowa oznaczającego skałę (gr. Petros, aram. Kefa) i nazwał tak Piotra. Z tego powodu, aby dobrze oddać sens tego zdania, pierwsi tłumacze Pisma Świętego na język polski uciekali się do zmiany imienia Piotra na: Skałosz.

KościółW języku greckim brak warownych konotacji, które brzmią w polskim słowie: Kościół. Pochodzi od łacińskiego słowa castel, oznaczającego budynek, klasztor, zamek warownyGreckie słowo Ecclesia (rodzaj żeński, tak korespondujący z teologiczną Oblubienicą Chrystusa) oznacza dosłownie zwołanie, coś zwołanego, społeczność zwołanych.

Dosłownie: Ty jesteś Skała i na tej skale zbuduję moje zwołanie

LINKI


“I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,19)

Iz 22,22: Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy

Ap 3,7: To mówi Święty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera

WERSJE


W wersji Marka i Łukasza wyznanie Piotra jest o wiele krótsze: Ty jesteś Mesjasz. Brak też odpowiedzi Jezusa, w której ustanawia go pierwszym z apostołów. Jezus od razu przechodzi do upomnienia, aby nie mówili o tym nikomu.

JESZCZE O EWANGELII


Powierzenie Piotrowi misji bycia głową Kościoła dokonuje się w bardzo szczególnym miejscu. Cezarea Filipowa wznosi się w miejscu, gdzie w starożytności wznosiło się miasto Dan To północna granica Izraela, krzyżują się tam wpływy pogańskie, greckie i żydowskie Tam znajdują się źródła Jordanu Tam wreszcie przed oczyma patrzących wyrasta ogromna ściana skalna, w której do dziś można oglądać wykute nisze, niegdyś mieszczące w sobie posągi pogańskiego bóstwa Pana.

Piotr w planach Jezusa ma być potężną skałą, na której wznosić się będzie gmach Kościoła Władza kluczy, które pan domu powierzał wiernemu słudze, a król najwyższemu urzędnikowi, oznacza moc otwierania i zamykania bram Królestwa Bożego w oparciu poznanie prawdy o Jezusie Władza związywania lub rozwiązywania przywodzi na myśl władzę sądowniczą, którą sprawowali rabini przez interpretację Pisma. W rękach Piotra została  złożona władza, która ściśle wiąże się z Ewangelią. Piotr, głowa Kościoła, ma prawo i obowiązek w autorytecie samego Pana tłumaczyć ją braciom. W oparciu o Ewangelię o Jezusie pierwszy z apostołów otwierać będzie bramy Królestwa i sądzić wszystkich, którzy staną przed Bożym tronem.


CHMURA SŁÓW


W dzisiejszej Liturgii najczęściej pada słowo PAN (10), który wspiera, wybawia, posyła na pomoc ANIOŁA (6). W uroczystość Piotra i Pawła, słowo PIOTR zostaje wywołane aż (8) razy. To jeden z filarów, na którym został postawiony Kościół. JEZUS (3) pyta uczniów za kogo Go uważają, Piotr odpowiada tak jak objawia Mu Ojciec i dostaje od Jezusa klucz do bram NIEBA (3).

 

Jutro Niedziela - Uroczystość świętych Piotra i Pawła A

TRENDY


#WDobrychZawodachWystąpiłem

Zatrzymajmy się przy sportowym porównaniu, zawartym w słowach Apostoła. Święty Paweł, zanim powie „bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem”, mówi wpierw: „w dobrych zawodach wystąpiłem”. Radość ostatecznego zwycięstwa poprzedza radość z dobrego wyboru. Pewna mentalność sukcesu, która z dużą siłą przebija dziś tak ze świata polityki, sportu i mediów, zdaje się wymazywać pytanie o metody dochodzenia do sukcesu, o zwykłą ludzką uczciwość, czas, miejsce i dziedzinę działalności, wreszcie o samego człowieka. Jedyne pytanie, które się stawia, to pytanie o zwycięstwo. (ks. Dariusz Madejczyk)

W drugim czytaniu usłyszeliśmy wzruszające słowa św. Pawła: stoczyłem piękną walkę, bieg ukończyłem, wiary nie straciłem. O jaką walkę chodzi? Nie chodzi o walkę z użyciem ludzkiej broni, która niestety wykrwawia wciąż jeszcze świat, ale o walkę męczeństwa. Św. Paweł miał jedyną broń: orędzie Chrystusa i dar całego życia dla Chrystusa i dla innych ludzi. To właśnie osobiste narażanie się, spalanie się dla Ewangelii, stawanie się wszystkim dla wszystkich, nie oszczędzając siebie, uczyniło go wiarygodnym i budowało Kościół. (Papież Franciszek)

#WstańSzybko

Piotr i Paweł mieli fantastyczną cechę. Mieli w sobie „pośpiech”. Zadaję sobie dzisiaj pytanie (i doskonale znam odpowiedź), gdzie musiałbym usłyszeć anielskie zdanie: „Wstań szybko”. Chodzi o te sprawy, w których się ciągle i od bardzo dawna „ociągam”, gdzie „się nie chce”, mimo że doskonale wiem, co powinienem zrobić. (Adam Szustak OP)

#TyJesteśPiotrOpoka

Powtarzamy w każdą niedzielę: „Wierzę w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego…”. To opinia, rytuał czy wyznanie, decyzja? Chrześcijaństwo to nie tyle wiara w coś, lecz wiara w Kogoś. Kto uznaje, że Jezus z Nazaretu jest Zbawicielem, ten usłyszy od Niego: „Błogosławiony jesteś…, jesteś skałą, kamieniem budującym mój Kościół”. Ale prawdopodobnie usłyszy także: „Zejdź mi z oczu, szatanie! Nie myślisz po Bożemu, ale po ludzku”. To słowa jak uderzenia dłuta, który obciosuje dumną skałę, by zamienić ją w pokorny kamień. (ks. Tomasz Jaklewicz)

ANEKS


Z pozoru różniło ich wszystko. Piotr był prostym rybakiem z pogańskiej Galilei, znad brzegów Jeziora Genezaret. Razem z braćmi prowadził małą firmę, która zapewniała skromne, lecz wystarczające utrzymanie dla całej rodziny. Paweł urodził się poza granicami Izraela, w Tarsie, mieście słynącym z wysokiej kultury akademickiej. Pobierał nauki zarówno w Pismach, tradycji przodków, jak i w antycznej retoryce, czego świadectwem są jego listy. Młody Paweł wstąpił na drogę doskonałości Prawa i stał się faryzeuszem. Po ukończeniu podstawowej i średniej szkoły w Tarsie udał się na dalsze kształcenie do Jerozolimy.

Piotr i Paweł byli razem w Jerozolimie, kiedy odbywał się proces Jezusa. Wówczas Paweł prawdopodobnie nie był jeszcze nim zainteresowany. Dalsze wypadki stawiają ich naprzeciw siebie jako wrogów.

Paweł – przekonany faryzeusz – zaczyna prześladować chrześcijan zagrażających wierze Izraela. Jest świadkiem przy kamienowaniu Szczepana. Szczęśliwie jego drogi nie przecinają się wówczas z Piotrem. Nie spotkają się jeszcze długo. Po swoim nawróceniu na drodze pod Damaszkiem Paweł głosi Ewangelię, którą otrzymuje od Zmartwychwstałego, nie czując potrzeby konsultowania jej z Piotrem i pozostałymi apostołami.

Czyni to dopiero po trzech latach, kiedy to według własnej relacji udał się do Jerozolimy, aby  poznać Piotra (Ga 1,18). Spędził z nim 15 dni, prawdopodobnie słuchając Ewangelii Piotra o Jezusie ziemskim, którego on nigdy nie spotkał.

Na soborze jerozolimskim Piotr staje się odpowiedzialny za misję do Żydów, Paweł odpowiadać zaś będzie za misję do pogan. Podczas gdy Piotr będzie zachowywał niektóre przepisy Prawa żydowskiego, Paweł odrzuci je radykalnie ze względu na jedność Kościoła i głoszoną przez siebie Ewangelię łaski. W Antiochii dojdzie między nimi do ostrej konfrontacji na tym tle. Nie znaczy to, że Piotr i Paweł pozostawali w jakimkolwiek konflikcie. Każdy z nich – na swój sposób, według danego rozeznania i daru – głosił Ewangelię Jezusa. Kerygmat Piotra wywarł niewątpliwy wpływ na dzieło Marka, podczas gdy kerygmat Pawła odbija się w dziele jego towarzysza podróży i przyjaciela, Łukasza.

Ci dwaj wielcy apostołowie stali się filarami, na których wsparł się gmach Kościoła. Obu połączyła także męczeńska śmierć w Rzymie.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę