Nasze projekty

Jutro Niedziela – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki A

To także nasze powołanie, nasza misja. “Narodziny” tego samego Chrystusa w twoim życiu, to szansa na to, aby On poprzez Ciebie przyszedł do tego świata, do ludzi wokół Ciebie. Nie ma większego błogosławieństwa

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


• CZYTANIA: Księga Liczb 6,22-27, Psalm 67,2-3.5.8, List św. Pawła Apostoła do Galatów 4,4-7, Ewangelia wg św. Łukasza  2,16-21

Reklama

• CHMURA SŁOWA •

chmura

Reklama

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst I czytania

Czytanie z Księgi Liczb

Reklama

(Lb 6, 22-27)

Pan mówił do Mojżesza tymi słowami: «Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić synom Izraela. Powiecie im: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem”. Tak będą wzywać imienia mojego nad synami Izraela, a Ja im będę błogosławił».

Oto Słowo Boże

PIERWSZE CZYTANIE

Błogosławieństwo Lb 6,22-27

Boże błogosławieństwo to konkretne łaski, które czynią człowieka zadowolonym. Obyśmy uwierzyli, że nic więcej do życia nam nie potrzeba

KSIĘGA: Liczb • AUTOR: anonimowy kapłan • CZAS POWSTANIA: 538 r. przed Chr., tradycje sięgające XII w. przed Chr.
KATEGORIA:
nakaz • BOHATEROWIE: Mojżesz, Aaron i jego synowie


WYDARZENIA I LICZBY • Księga Liczb to czwarta księga Pięcioksięgu i całego Starego Testamentu. Po Księdze Wyjścia, opowiadającej o wyjściu Izraelitów z Egiptu i zawarciu przymierza na Synaju, pojawia się niejako przerwa w narracji wędrówki ku Ziemi Obiecanej: następuje “prawnicza” Księga Kapłańska. Po niej Księga Liczb, która wznawia opowiadanie • Skąd jednakże jej nazwa: Liczb? Otóż nie od razu następuje opowiadanie. Pierwsze rozdziały to spis Izraelitów, szczegółowe wyliczenie poszczególnych pokoleń.

KONTEKST • Pierwsze 10 rozdziałów Księgi Liczb to moment przygotowań do wyruszenia ludu wybranego spod Synaju do Ziemi Obiecanej. Rozdziały 1-4 opisują spis ludności i ustawienie w odpowiednim porządku procesjonalnego pochodu, a rozdziały 5-10 dają przykazania dotyczące czystości rytualnej ludu. Boże błogosławieństwo, o którym mowa w dzisiejszym czytaniu, wydaje się być odpowiedzią na wierność ludu, dla którego życie w owej czystości jest sposobem na życie w relacji z Bogiem.

ZANIM USŁYSZYSZ • Po opisaniu ślubu nazireatu (6,1-21), Pan opisuje Mojżeszowi w jaki sposób Aaron i jego synowie mają błogosławić lud. Jest to błogosławieństwo, które składa się z trzech wezwań do Boga. Z czasem stało się ono stałym elementem liturgii żydowskiej, a potem także chrześcijańskiej.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Tylko błogosławieństwo: Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem.

LINKI


Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem (Lb 6,24-26).

Ps 121,7: Pan cię uchroni od zła wszelkiego: czuwa nad twoim życiem. 

Ps 134,3: Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu, Ten, który uczynił niebo i ziemię! 

Ps 29,11: Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi, niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem. 

J 14,27: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka! 

JESZCZE O PIERWSZYM CZYTANIU


W pierwszym czytaniu czytaniu usłyszeliśmy dziś jedno z najpiękniejszych błogosławieństw Starego Testamentu, błogosławieństwo kapłańskie – birkat hakohanim – jakie synowie Aarona mają wymawiać nad synami Izraela. To błogosławieństwo Nowego Roku, które dokonuje tego, o czym mówi:

Moje, nasze błogosławieństwo. Niech cię Pan błogosławi – mimo że błogosławieństwo kieruje się do pojedynczej osoby, dotyczy ono wspólnoty, całego Izraela (“tak będziecie błogosławić synom Izraela”). Bóg zwraca się do każdego z osobna, widzi każdego z nas i jego sytuację życiową, jednak błogosławi nam jako rodzinie. Jego błogosławieństwo może nam pomóc odbudować więzi zerwane przez nasz egoizm i grzech.

Tarcza. Niech Cię Pan strzeże – błogosławieństwo ma być tarczą. Hebr smr – strzec opisuje króla albo wojownika, który osłania swoim mieczem, tych którzy są w niebezpieczeństwie, Boga-przewodnika który prowadzi patriarchów, wiedzie Izraela przez pustynię, pozwala uniknąć pułapek i niebezpieczeństw. Ludzka droga wiedzie w nieznane i obfituje w niebezpieczeństwa. Pan chce kroczyć obok i chronić nas swoją dłonią.

Uśmiech. Niech Pan rozpromieni nad tobą swoje oblicze – dosłownie niech sprawi, że zajaśnieje nad tobą jego oblicze. W naszej surowej lub często smutnej religijności katolickiej warto uświadomić sobie, że Bóg to nie czujny, karzący wzrok który mierzy nas z góry lecz pełne miłości i troski wpatrzone w nas oblicze. W Starym Testamencie jaśniejące oblicze to znak radości i łaski – dla nas łaskawe oblicze Boga jest jak lampa oświecająca nasze drogi.

Pokój. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze, niech cię obdarzy pokojem. Można powiedzieć, że święto Nowego Roku to przede wszystkim objawienie Boga o bardzo ludzkiej twarzy – czułego, troskliwego i równocześnie prowadzącego nas z mocą (aż dwa razy pojawia się obraz oblicza). To także Bóg, który nie abstrahuje od naszych ziemskich problemów, tych ekonomicznych, rodzinnych i społecznych. Pokój, o którym mówi błogosławieństwo kapłańskie to nie tylko pokój serca, lecz także dobrobyt, szczęście, błogosławieństwo w pracy. To także dar Boży, na progu tego Nowego Roku.

CZY WIESZ ŻE…


Właśnie tekst błogosławieństwa kapłańskiego jest najstarszym fragmentem z Biblii jaki został do tej pory odkryty wśród znalezisk archeologicznych. W 1979 roku w grobowcach Ketef Hinnom (blisko Starego Miasta Jerozolimy, lekko na południowy zachód) znaleziono 2 malutkie srebrne zwoje (3 na 10 cm oraz 1 na 4 cm), które zawierają ten tekst, zapisany pismem paleo-hebrajskim. Pierwotnie były one zwinięte w rulony i prawdopodobnie służyły jako amulety. Proces ich rozwinięcia, tak aby zminimalizować wszelkie uszkodzenia, trwał aż 3 lata. Ocenia się, że pochodzą one z początku VI w. przed Chr. Są przechowywane i pokazywane w Muzeum Izraela w Jerozolimie.

qaz
תמרהTamar Hayardeni / WikimediaCommons

 

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst psalmu

(Ps 67 (66), 2-3. 5 i 8)

REFREN: Bóg miłosierny niech nam błogosławi.

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi;

niech nam ukaże pogodne oblicze.

Aby na ziemi znano Jego drogę,

Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech się narody cieszą i weselą,

że rządzisz ludami sprawiedliwie,

i kierujesz narodami na ziemi.

Niechaj nam Bóg błogosławi,

niech się Go boją wszystkie krańce ziemi.

PSALM

Radość z błogosławieństwa Ps 67,2-3.5.8

Radość staje się natychmiastowym znakiem realizacji prośby o błogosławieństwo

PSALM 67 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: VI-V w. przed Chr.


PSALM WEZWANIAPsalm 67 to także jeden z czterech psalmów wezwania, którymi rozpoczyna się codzienna Liturgia Godzin. To prośba o Boże błogosławieństwo i zachęta do uwielbienia Pana na progu nowego dnia. Pod względem gatunku jest to hymn (tehilla), bezinteresowna modlitwa uwielbienia. Większość komentatorów uznaje psalm 67 za wspólne dziękczynienie za dobre zbiory, (być może z okazji Święta Namiotów).

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO • Nie bez przyczyny usłyszymy psalm 67. Kontynuuje on bowiem temat pierwszego czytania: prośba o błogosławieństwo Boże i radość, która towarzyszy jej spełnieniu. Jest to jeden z tekstów tradycji żydowskiej, który włącza pogan w historię zbawienia • To przekonanie jest ukryte w samej budowie psalmu. Usłyszymy tylko część utworu, ale już ona wystarczy, by to dostrzec: Izrael (światło dla ludów) pierwszy intonuje hymn na cześć Boga (Niech Bóg się zmiłuje nad nami). Potem powoli przyłączają się głosy całej ludzkości (Niech się narody cieszą i weselą). Charakterystyczna radość i motyw dziękczynienia są wspólne.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst II czytania

Czytanie z Listu do Galatów (Ga 4, 4-7)

Bracia: Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg zesłał swojego Syna, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: «Abba, Ojcze». A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.

DRUGIE CZYTANIE

Gdy nadeszła pełnia czasu… jesteś synem Ga 4,4-7
Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem

LIST DO GALATÓW • NADAWCA: św. Paweł • ADRESACI: chrześcijanie rejonu Galacji • DATA: 52/53 r. po Chr. • SKĄD: Efez


PAWEŁ OBROŃCA • List do Galatów powstał z konieczności obrony założonych przez Pawła w Galacji wspólnot chrześcijańskich przed napływem i misją judeo-chrześcijan. Co było tego powodem? • Galaci to prawdopodobnie potomkowie Celtów, którzy osiedlili się w Azji Mniejszej w III wieku przed Chrystusem. Paweł głosił wśród niech Ewangelię usprawiedliwienia przez wiarę w Chrystusa, bez uczynków Prawa. Po jego odejściu pojawili się jednak wśród nich misjonarze głoszący konieczność przyjęcia obrzezania i zachowywania Tory. • W niezwykle emocjonalnym liście Paweł wskazuje na Boże pochodzenie swojej Ewangelii (>>Ga 1), przypomina, jak bronił jej w Antiochii (>>Ga 2) oraz dowodzi, że Prawo utraciło swą moc wobec łaski przychodzącej w Chrystusie (>>Ga 3-4).

KONTEKST • Po przeanalizowaniu w 3 rozdziale relacji między Prawem a usprawiedliwieniem i wykazaniu ograniczonego zadania tegoż Prawa względem samej obietnicy (posługując się przykładem Abrahama), w 4 rozdziale Paweł kontynuują swoją alegorię na temat bycia dziedzicem Bożych darów, na przykładzie dwóch synów Abrahama: Izmaela (z niewolnicy Hagar) oraz Izaaka (pochodzącego z żony Sary, wolnej).

ZANIM USŁYSZYSZ • Paweł mówi o przełomowym momencie historii zbawienia, który zmienił wszystko: od teraz relacja człowieka do Boga może mieć całkowicie inną jakość, przejść w inny wymiar. Ta adopcja jest szczególna: nie jest jedynie prawnym aktem, ale daje przysposobionym dzieciom udział w samej naturze Ojca. Zwróć uwagę, że to jedyny werset we wszystkich pismach Pawła, w którym wspomina on Maryję, stwierdzając przy tym wprost preegzystencję Syna Bożego oraz pośrednio (przez pominięcie wzmianki o ojcu ziemskim) także dziewicze poczęcie.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


W jaki sposób przyszedł?: Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem…

Po co przyszedł?: …aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo.

LINKI


Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! (Ga 4,6)

Rz 8,15-16: Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»  Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 

Mk 14,36: I mówił: «Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty niech się stanie!»  

Rz 5,5: A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany. 

2Kor 3,17: Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański tam wolność.  

Łk 11,2: A On rzekł do nich: Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! 


JESZCZE O DRUGIM CZYTANIU


Fragment z Listu do Galatów, który czytamy dziś w liturgii, to jedyny moment, w którym Paweł wspomina Maryję i czyni aluzję do Bożego Narodzenia. Jak z perspektywy pierwszego teologa młodego Kościoła wygląda tajemnica Wcielenia?

Pełnia czasu. Posłanie Syna na świat, syna zrodzonego z niewiasty, to według Pawła wydarzenie zaplanowane przez Boga. Pełnia czasu (pleroma tou chronou), świadomość czasu który wkracza w swoją ostateczną fazę, towarzyszą misji Jezusa (Mk 1,15; Łk 1,21) i są częścią przepowiadania Kościoła (Dz 2,16). Czas przyjścia Jezusa to czas pełen łaski. Ukazuje on plan Boga, który rozwija się w ludzkim świecie i zmusza do podejmowania ostatecznych decyzji.

Syn zrodzony z niewiasty. Chrystus został posłany przez Ojca jako Słowo Mądrości przychodzące z wysoka (Mdr 9,10-17) i jako nowy Adam, który ma naprawić błędy starego. To prawdziwy człowiek, reprezentuje nas wszystkich. Ten człowiek urodził się także w konkretnym narodzie, Izraelu, narodzie, który żyje pod Prawem. Ponieważ Prawo daje tylko świadomość grzechu i czyni człowieka tym bardziej winnym, Chrystus przychodzi, aby wyzwolić nas spod jego jarzma.

Przybrane synostwo. Darem który przynosi Mesjasz, jest przybrane synostwo, czyli adopcja (hyiothesia). To termin typowo prawniczy, funkcjonujący w świecie grecko-rzymskim. Adopcja służyła wówczas nie tyle opiece nad dzieckiem, co zapewnieniu bezdzietnemu małżeństwu dziedzica. Do rzadkości należało adoptowanie kompletnie obcych (spoza rodziny) i niewolników. Bóg czyni rzecz dla starożytnych niesłychaną. Przygarnia nas, obcych i czyni swoimi synami; przygarnia nas, niewolników grzechu, i czyni wolnymi dziedzicami razem ze swoim Synem. Wszystko co należy do Ojca i Syna, należy odtąd do nas.

Abba, Ojcze. Darem Boga dla tych, których uczynił swoimi przybranymi dziećmi jest także Duch, który woła w naszych sercach: Abba, Ojcze. Duch modli się w nas, tak jak modlił się Jezus. W modlitwie inspirowanej przez Ducha wybrzmiewają dwie rzeczy. Pierwsza to bliskość i przystęp do Ojca. Druga to szacunek, z jakim zwracamy się do Tego, od którego zależy całe nasze życie. Tytuł Abba to w starożytności nie tylko pieszczotliwy zwrot “tatusiu”. To także tytuł honorowy, który przynależy do głowy rodziny (paterfamilias), dysponującej nawet prawem życia i śmierci.

Wybierz 02, aby zobaczyć tekst Ewangelii

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

(Łk 2, 16-21)

Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Oto słowo Pańskie

EWANGELIA

Zachowywała i rozważała  Łk 2,16-21

Także Maryja przechodzi drogę wiary: uczy się interpretować wydarzenia zgodnie ze Słowem Bożym i dzięki Niemu

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: 70-80 r.
KATEGORIA: wydarzenia • MIEJSCE: Betlejem • CZAS: ok. 6/7 przed Chr. • BOHATEROWIE: Jezus, Maryja, Józef oraz pasterze


KSIĘGA • O autorze trzeciej Ewangelii wiemy stosunkowo dużo. Wedle najstarszych tradycji, mających potwierdzenie w Dziejach Apostolskich, św. Łukasz był towarzyszem św. Pawła i spisał głoszoną przez niego Dobrą Nowinę. Pochodził z Antiochii Syryjskiej, z wykształcenia był lekarzem (4,14). Spisana przez niego księga bywa nazywana Ewangelią Ewangelizatora, ponieważ powstawała w środowisku pogańskim, a jej przekaz ma znaczenie ewangelizacyjne. Łukasz, na wzór Apostoła Pawła, przygotowuje ludzi do podjęcia zadania głoszenia Chrystusa tym, którzy Go jeszcze nie znają. Ewangelia stanowi pewną całość wraz z Dziejami Apostolskimi, także spisanymi przez Łukasza. W tej Ewangelii można wyróżnić kilka części: • ewangelię dzieciństwa (1,5-2,52) • ewangelię cudów i przypowieści w Galilei (4,14-9,50) • wypełnioną nauczaniem podróż do Jerozolimy (9,51-19,28) • nauczanie o charakterze eschatologicznym w Jerozolimie (19,29-21,38) • ewangelię Męki i Zmartwychwstania, zakończoną wezwaniem do głoszenia (22,1-24,53).

KONTEKST •  Niedzielna Ewangelia należy do tej części księgi spisanej przez św. Łukasza, która opowiada o dzieciństwie Jezusa. Po opisie narodzenia Jezusa (2,1-7), opisuje on spotkanie pasterzy z aniołami (2,8-14), po którym podejmują oni decyzję o ruszeniu do Betlejem (2,15), zgodnie ze słowem anioła. Dzisiejszy fragment rozpoczyna się właśnie w momencie przyjścia pasterzy na miejsce.

ZANIM USŁYSZYSZ • Ewangelia związana z Uroczystością Maryi, Świętej Bożej Rodzicielki, ma za punkt odniesienia nowonarodzone Dziecię, ale zaraz obok Niego, także w centrum, stoi Jego Matka. Razem z Józefem uczestniczą w obu scenach: spotkaniu z pasterzami, którzy zdają relację z objawienia, które otrzymali, a także przy obrzezaniu, zgodnie z Prawem, ósmego dnia. Lecz to postawa Maryi jest wysunięta na pierwszy plan i podkreślona: Ona nie tylko pozwala “dziać się” wydarzeniom, ale zachowuje je, strzeże ich w sercu oraz rozważa ich znaczenie (por. także 2,51). Łukasz będzie przedstawiał także Jej drogę wiary, którą musiała przebyć (por. 8,19-21; 11,27-29; Dz 1,14). Takiej postawy jak Maryja uczy się, na Jej wzór, każdy chrześcijanin, kiedy z czasem odkrywa, że Bóg mówi przez Słowo i wydarzenia.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Nieustanny dialog w ciszy serca: Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.

LINKI


Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki (Łk 2,21).

Rdz 17,12: Z pokolenia w pokolenie każde wasze dziecko płci męskiej, gdy będzie miało osiem dni, ma być obrzezane sługa urodzony w waszym domu lub nabyty za pieniądze każdy obcy, który nie jest potomkiem twoim. 

Kpł 12,3: Ósmego dnia chłopiec zostanie obrzezany. 

Mt 1,21: Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów. 

Flp 2,8: …lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka…

TRANSLATOR


Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2,19).

Gr. czasownik syntereo oprócz biernego zachowywania może oznaczać także aktywne bronienie, strzeżenie.

Gr. czasownik synballo to dosłownie rzucać razem czyli właśnie porównywać, analizować, a nawet dyskutować czy kłócić się.

JESZCZE O EWANGELII


Ewangelia podejmuje dziś scenę, którą pozostawiliśmy niedokończoną w Dzień Bożego Narodzenia.

Pasterze, którym aniołowie obwieścili dobrą nowinę o narodzeniu Pana, rzeczywiście idą do Betlejem i o dziwo sami stają się jej heroldami. Opowiadają najpierw Maryi i Józefowi o tym, co zostało im objawione, a potem wracają wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko co widzieli i słyszeli. To prawdziwa transformacja ludzi, którzy najpierw żyli na marginesie społeczności wierzących, teraz odważnie mówią o swoim doświadczeniu Boga, stają się jego świadkami.

Maryja. Maryja to szczególna Matka. Nie skupia się na porodzie, który nastąpił niespodziewanie, w trudnych warunkach; nie przerażają jej niedogodności i ubóstwo, w którym przychodzi na świat jej Syn. Koncentruje się na słowach pasterzy, na Bożym Słowie, które odnajduje w historii swojej rodziny. Strzeże go i zachowuje w swym sercu. To Słowo, będzie ją dalej wprowadzać w tajemnicę jej Syna. Bez Bożego Słowa jej historia stałaby się dramatycznie pusta, pozbawiona sensu.

Obrzezanie, imię i rodzina. Zgodnie z tradycją i Prawem Izraela, Jezus zostaje obrzezany. Otrzymuje znak przynależności do ludu Przymierza, staje się dziedzicem obietnic Abrahama (Rdz 17). Syn Boży, choć ze wszech miar wyjątkowy, należy do ludzkiej rodziny, do rodziny Izraela. Jego imię i misja, Bóg zbawia, nie mogą się wypełnić inaczej jak tylko poprzez ludzkie i rodzinne więzy. Nasza tożsamość i powodzenie życiowej misji swymi korzeniami tkwią głęboko we wspólnocie, którą tworzymy.

TWEETY




 

STO SŁÓW


Tak jak sam dzień Bożego Narodzenia, tak i zakończenie Oktawy tych Świąt, przypada w tym roku w niedzielę. Pierwszy dzień Nowego Roku to zawsze w liturgii Kościoła ostatni dzień tejże Oktawy, czyli właśnie Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Kościół wciąż powtarza (oficjalnie od Soboru w Efezie), że Maryja jest naprawdę Matką samego Boga.

Jaki to ma związek z naszym zwykłym życiem? Maryja jest wzorem każdego chrześcijanina. Kościół, jako Matka, tak jak Maryja, “rodzi” Chrystusa dla tego czasu, dla tego pokolenia, pozwala wciąż ukonkretniać Jego Obecność. To nasze powołanie, nasza misja. On ma narodzić się w nas, a to znaczy, na poziomie indywidualnym, także w moim i twoim konkretnym życiu. Przez cały ten świąteczny tydzień liturgia nieustannie śpiewa i głosi: Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem.

Gdy Paweł w drugim czytaniu mówi o pełni czasu, chodzi mu o przełomowy moment historii zbawienia, który zmienił wszystko: od teraz relacja człowieka do Boga może wskoczyć na absolutnie nowy poziom, przejść w zupełnie inny wymiar. Owa całkowicie nowa jakość polega na tym, że ta adopcja jest szczególna: nie jest jedynie prawnym aktem, ale daje przysposobionym dzieciom udział w samej naturze Ojca. Wydaje się to nie do wiary, ale to właśnie te “narodziny” tego samego Chrystusa w twoim życiu, to szansa na to, aby On poprzez Ciebie przyszedł do tego świata, do ludzi wokół Ciebie.

Aby to mogło się wydarzyć, potrzebujemy uczyć się od Maryi jak otwierać się na łaskę Bożą, jak mówić mu coraz pełniej “tak”: zgadzam się na Twoje narodziny we mnie. Ten dialog z Bogiem odbywa się w naszym życiu, na głębokim poziomie wydarzeń. Temu właśnie możemy przyglądać się w dzisiejszej Ewangelii. Widzimy w niej Maryję, gdy nie tylko pozwala “dziać się” wydarzeniom, ale zachowuje je, strzeże ich w sercu oraz rozważa ich znaczenie. Kiedy odkrywamy, że Bóg mówi przez Słowo i wydarzenia, możemy uczyć się takiej samej postawy. Słowo interpretuje wydarzenia i zapowiada je, wydarzenia wypełniają Słowo i potwierdzają Je. To tajemnica nieustannego, pewnego Bożego zaproszenia i wciąż kruchej, słabej odpowiedzi człowieka.

Pierwsze czytanie i psalm mówią o tym, że Boże błogosławieństwo to konkretne łaski, które czynią człowieka zadowolonym. Radość staje się natychmiastowym znakiem realizacji prośby o błogosławieństwo. Kto w wolności serca prosi o błogosławieństwo, otwiera się właśnie na Bożą Obecność, na Jego Ducha, który zapewnia nas, że mamy Ojca, że jesteśmy Jego umiłowanymi synami i córkami. Obyśmy uwierzyli, że tak naprawdę nic więcej do życia nam nie potrzeba. Wtedy jak Maryja, i razem z Nią, będziemy przynosić temu światu Chrystusa.

  • "Adoracja Dzieciątka Jezus", Mistrz Ołtarza z Trzeboni, przed 1380 r., Alsová Jihoceská Galeria, Hluboká, Czechy
  • "Adoracja ze św. Janem i św. Bernardem" Fra Filippo Lippi, 1459 r., Gemäldegalerie, Niemcy
  • "Narodzenie" El Greco, między 1603 a 1605 r., Santuario de la Virgen de la Caridad de Illescas, Hiszpania
  • "Pieśń Aniołów", Adolf William Bouguereau, 1881 r., Getty Center, California, USA
  • "Pokłon pasterzy", Georges de La Tour, ok. 1643 r., Luwr, Paryż
  • "Pokłon Trzech Króli", Lorenzo Monaco, Uffizi Gallery, Florencja, WŁochy

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę