Nasze projekty

Jutro Niedziela – III Adwentu B

Jedynym pewnym źródłem radości jest Miłość. Gotowi na eksplozję radości?

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


TRZECIA NIEDZIELA ADWENTU • Niedziela Gaudete • Rok B • KOLOR SZAT: Fioletowy lub różowy • KOLEKTA: Będziemy prosić, aby dobre przygotowanie do świąt pozwoliło nam je przeżywać z radością • CZYTANIA: Księga Izajasza 61,1–2a.10–11 • Psalm z Ewangelii Łukasza 1,46b–48.49–50.53–54 • Pierwszy List św. Pawła do Tesaloniczan 5,16–24 • Ewangelia wg św. Jana 1,6–8.19–281,6-8.19-28.

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Niedziela Gaudete jest wezwaniem do radości. Oczekiwany Pan niebawem przyjdzie! W dzisiejszej Ewangelii Jan Chrzciciel mówi nawet więcej – On już jest wśród was!

Żydzi upatrywali Mesjasza w nieodpowiednim człowieku. Nie potrafili zaś rozpoznać Go w Jezusie. Aby móc zobaczyć Boga w swoim życiu, trzeba bowiem podjąć pracę nad sobą, tak by dokonało się w nas nawrócenie.

Reklama

Jak zauważa św. Paweł, nie jest to sprawa prosta, jednak wysiłek zainwestowany w relację z Bogiem może stać się źródłem wielkiej radości.

Człowiek, który spotkał Boga w swoim życiu, wie bowiem, że znalazł kogoś, kto jest w stanie uleczyć jego złamane serce.


(Iz 61, 1-2a. 10-11)

Reklama

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim, bym opatrywał rany serc złamanych, żebym zapowiadał wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; abym obwieszczał rok łaski Pańskiej.
«Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty. Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwała wobec wszystkich narodów».

Oto słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Ogromnie weselę się w Panu Iz 61,1–2a.10–11

Niewola babilońska już zakończona, Izrael wrócił do siebie, ale to jeszcze nie koniec smutku. Prawdziwą radość wzbudzi dopiero powrót Pana.

KSIĘGA: Izajasza • AUTOR: Trito-Izajasz • CZAS POWSTANIA: II poł. VI w. – I poł. V w. przed Chr. (po wygnaniu babilońskim) • KATEGORIA: mowa prorocka • KTO MÓWI: prorok (w imieniu Boga) • ADRESACI: Izraelici, wszystkie narody


Z TRZECIEJ KSIĘGI IZAJASZA • To kolejna niedziela, podczas której w ramach pierwszego czytania słuchamy fragmentu Księgi Izajasza • Przed nami znów fragment z trzeciej jej części (? Iz 56–66), powstałej już po powrocie z wygnania babilońskiego. Odpowiada za nią wciąż tzw. szkoła Izajasza. Autor, nazwany umownie Trzecim Izajaszem (Trito-Izajaszem), podkreśla świętość Boga i Jerozolimy oraz rysuje wizję czasów ostatecznych, w których zbawienie ma objąć wszystkie narody.

PRZYSZŁA CHWAŁA • Od 60 do 62 rozdziału Księga Izajasza opisuje przyszłą chwałę Jerozolimy, do której wracają wygnańcy z Judy i która przyjmuje w swe mury także pogan z wszystkich krain i narodów (? Iz 60,1–18). Do swego miasta powróci także Pan, opromieniając je swoim światłem (? Iz 60,19–22). W rozdziale 61 Bóg zwraca się do proroka – Sługi, którego imię pozostaje zakryte, a który ma nieść miastu Dobrą Nowinę, i zapowiada odbudowę oraz wywyższenie miasta. Jerozolima na powrót zostanie poślubiona Panu (? Iz 62).

MÓWI JEROZOLIMA • Usłyszymy dwa fragmenty z 61 rozdziału Księgi Izajasza. Część pierwsza to wypowiedź proroka – Sługi, który przyjmuje powierzoną mu przez Pana misję: Duch Pana nade mną… W części drugiej usłyszymy głos Jerozolimy. Zwróćmy uwagę na niezwykłą personifikację. Jerozolima – jako Oblubienica Pana, zgrzeszyła, doświadczyła smutku i upadku, wyraża radość, bo przeczuwa zbliżającego się Boga.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Łk 1,46-50.53-54)

REFREN: Duch mój się raduje w Bogu, Zbawcy moim

Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia.

Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją.

Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie.

PSALM 

Wielkie rzeczy BogaŁk 1,46b–48.49–50.53–54

Rzecz zupełnie wyjątkowa: w ramach psalmu responsoryjnego usłyszymy fragment Ewangelii św. Łukasza: pieśń Maryi.

KSIĘGA: Ewangelia św. Łukasza • AUTOR: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: pieśń Maryi


KANTYK MARYI • To rzadkość, jeśli nie jedyny przypadek w Liturgii Słowa, że w ramach psalmu responsoryjnego słyszymy pieśń pochodzącą z Nowego Testamentu. Zwykle słuchamy wtedy psalmu, pochodzącego z Księgi Psalmów, z rzadka zdarzają się psalmy obecne w innych księgach Starego Testamentu, Księgi Izajasza albo Daniela, a nawet Księgi Wyjścia • Dzisiejszy psalm to fragment pieśni Maryi z Ewangelii wg św. Łukasza.

NAWIEDZENIE ELŻBIETY • Przypomnijmy, że Ewangelia św. Łukasza rozpoczyna się od dzieciństwa Jezusa. W pierwszych rozdziałach zestawia Maryję i Zachariasza – matkę Jezusa i ojca Jana Chrzciciela. Pokazuje ich odmienne reakcje na zwiastowanie Gabriela. Oboje – i Maryja, i Zachariasz – wyśpiewują hymn, kantyk, odmawiany w Liturgii Kościoła odpowiednio w nieszporach i jutrzni • Maryja wyśpiewała go, będąc u swej krewnej Elżbiety, żony wspomnianego Zachariasza. Nastąpiło tam zatem spotkanie nie tylko matki Jezusa i matki Jana, ale również Jana Chrzciciela i Jezusa – dzieci jeszcze nienarodzonych.

WIELBI DUSZA MOJA PANA • Usłyszymy fragment pieśni Maryi – początkową część oraz fragment z drugiej, końcowej części • Pieśń Maryi
można podzielić na dwie zasadnicze części: • dziękczynienie indywidualne (wersety 46b–49) • oraz grupowe, będące wyrazem spełnienia oczekiwań Izraela (wersety 50–55). Matka Boża z jednej strony dziękuje za dar macierzyństwa i łaskę, którą obdarzył ją Bóg, a z drugiej – cieszy się z realizacji zapowiedzi mesjańskich wraz z całym swym narodem. Bóg nie opuścił swojego ludu, ale rzeczywiście jest Emmanuelem – Bogiem z nami. Wierność Boża jest niezwykła, ponieważ nie zanikła, mimo wielokrotnych odstępstw Narodu Wybranego • Pieśń Maryi nawiązuje wprost do pieśni Anny, którą ta wyśpiewała po poczęciu Samuela (? 1 Sm 2,1–10). Jest ona utkana z odniesień do tekstów Starego Testamentu – głównie nawiązań do psalmów i tekstów prorockich.


Czytanie z Pierwszego Listu św. Pawła do Tesaloniczan

(1 Tes 5,16-24)

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan

Bracia:
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie. Unikajcie wszelkiego rodzaju zła.
Sam zaś Bóg pokoju niech uświęca was całych, aby nietknięty duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Zawsze się radujcie1 Tes 5,16–24

Prawdziwa radość nie jest stanem krótkotrwałej euforii, ona trwa zawsze. Jak ją osiągnąć? Sposób podaje św. Paweł.

KSIĘGA: Pierwszy List do Tesaloniczan • NADAWCY: św. Paweł, Sylwan i Tymoteusz • ADRESACI: chrześcijanie w Tesalonikach • CZAS POWSTANIA: 50/51 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Korynt


NAJSTARSZE PISMO • Pierwszy List do Tesaloniczan jest uznawany za najstarsze pismo Nowego Testamentu. Paweł napisał je zaraz po założeniu wspólnoty i opuszczeniu Tesaloniki z powodu nieprzychylności mieszkających tam Żydów • List powstał podczas drugiej podróży misyjnej Apostoła (49–52 r.), po otrzymaniu wieści od Tymoteusza. Adresaci listu to chrześcijanie nawróceni z pogaństwa (? 1 Tes 1,9), którzy za swoje nawrócenie płacą wysoką cenę prześladowań (? 1 Tes 1,7) ze strony swych rodaków (? 1 Tes 2,14). List nie ma na celu korygowania błędów Tesaloniczan, lecz umocnienie ich w wierności otrzymanej Ewangelii (? 1 Tes 4,1–2.10).

POCHWAŁA WIARY • List składa się z kilku części: • wyrazu wdzięczności za świadectwo życia Tesaloniczan i pochwały ich wiary (? 1 Tes 1,2–30; 2,12–20) • wspomnienia działalności apostolskiej Pawła wśród Tesaloniczan i wyjaśnienia roli Tymoteusza (? 1 Tes 2,1–12; 3,1–13) • zachęty do trwania w braterskiej miłości (? 1 Tes 4,1–12) • nauki na temat Paruzji (? 1 Tes 4,13–5,11) • końcowych wskazań i pozdrowień (? 1 Tes 5,12–28). Przed nami fragment, który pochodzi z ostatniej części Listu.

ZACHĘTY • Część listu, którą usłyszymy podczas Liturgii Słowa, to końcowe wezwania, jakie apostoł kieruje do wspólnoty. Zwróćmy na nie uwagę • Zauważmy obecność wśród nich naczelnej zasady prawa naturalnego: czyń dobro, zła unikaj. Jednak najważniejsza z punktu widzenia tematu Liturgii Słowa jest rzecz jasna radość. Paweł poda sposób na radość, która nie jest efektem krótkotrwałej euforii, lecz ciągłym stanem ducha.

Szersza analiza czytania dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


Słowa Ewangelii wg świętego Jana

(J 1,6-8.19-28)

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».
Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?»
Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».
A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?»
Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała».
Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Prorok tylko i aż • J 1,6-8.19-28

Ewangelista Jan wprowadza Jana Chrzciciela w szczególny i bardzo uroczysty sposób. Wspomina o nim nawet w słynnym prologu. Nie bez przyczyny.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: poemat / wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Pustynia Judzka • CZAS AKCJI: ok. 30 r. • BOHATEROWIE: Jan Chrzciciel, Żydzi


OSTATNIA EWANGELIA • Ewangelia wg św. Jana to – w przeciwieństwie do Listu do Tesaloniczan – jedno z najmłodszych pism Nowego Testamentu i najpóźniejsza z Ewangelii. Jej autorem jest Jan, za redakcję dzieła odpowiadają jednak już jego uczniowie (ok. 90 r.) • Księga różni się od pozostałych Ewangelii, głównie ze względu na zawartość i formę przekazu. Podczas gdy synoptycy kładą nacisk na wierne i możliwie kompletne zebranie w całość wydarzeń z życia Jezusa, Jan koncentruje się na misterium Jego osoby, wybierając tylko niektóre z jego znaków i rozwijając dialogi. Ewangelię Janową można podzielić na dwie zasadnicze części: • Księgę Znaków (rozdziały 2,1–12,50) oraz • Księgę Krzyża (rozdziały 13–20). Dzieło poprzedza Prolog (1,1–18) i Wstęp historyczny (1,19–51), a wieńczy Epilog (rozdział 21), mówiący o spotkaniu Jezusa z uczniami nad jeziorem Genezaret i przekazaniu pieczy nad Kościołem Piotrowi.

PROLOG • Ewangelia św. Jana rozpoczyna się od dobrze znanego hymnu o Logosie, Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga… To wczesnochrześcijański utwór opisujący misję przychodzącego z wysoka Chrystusa, Bożego Słowa (? J 1,1–18) • Po Prologu, który od otaczających go tekstów różni się obrazami i poetyckim charakterem, rozpoczyna się opowiadanie o Janie Chrzcicielu głoszącym na pustyni potrzebę nawrócenia przed przychodzącym Panem (? J 1,19–34).

JAN CHRZCICIEL W PROLOGU • Przed nami końcowy fragment Prologu i Wstępu historycznego, które dotyczą Jana Chrzciciela. W Prologu Janowym, opisującym tajemnicę Wcielenia i przyjścia Syna Bożego na ziemię, jest także miejsce na historię Jana Chrzciciela. Postać, którą sam Jezus nazywa największym spomiędzy narodzonych z niewiasty (? Mt 11,11), odgrywa zasadniczą rolę w misji Jezusa i pojawia się w każdej z czterech Ewangelii • Jan to łącznik pomiędzy Pierwszym i Drugim Przymierzem, między obietnicami Starego Testamentu i ich wypełnieniem w Chrystusie. Jego pojawienie się nie tylko przygotowuje Izrael na przyjście Mesjasza, ale także potwierdza ciągłość Bożej historii zbawienia, która właśnie wkracza w swoją decydującą fazę.

Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


  • Chrystus w domu rodziców, John Everett Millais, 1849–1850 r., Tate Britain, Wielka Brytania (Jan zbliza się z wodą do obmycia skaleczenia Chrystusa)
  • Kazanie św. Jana Chrzciciela, Pieter Bruegel Starszy, 1566 r., Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie, Węgry
  • Prawosławna ikona Jana Chrzciciela, szkoła Stroganova, m. 1620-30 r., Galeria Tretiakowska, Moskwa
  • Ścięcie Jana Chrzciciela, Pierre Puvis de Chavannes, ok. 1869 r., National Gallery w Londynie, Wielka Brytania

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę