Nasze projekty

Jutro Niedziela – II zwykła A

Bóg nie wybrał strategii zwycięzcy. W Jego styl jest wpisana postawa baranka.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


DRUGA NIEDZIELA ZWYKŁA • KOLOR SZAT: zielony • KOLEKTA: Modlimy się, aby Bóg obdarzył nasze czasy swoim pokojem • CZYTANIA: Księga Izajasza 49, 3. 5–6 • Psalm 40 • Pierwszy List do Koryntian 1, 1 –3 • Ewangelia wg św. Jana 1, 29 –34.

Reklama

 • CHMURA SŁOWA • 

STO SŁÓW

Reklama

Jak Bóg przekonuje do swojej miłości?

Poprzez powołanie człowieka, świadka Jego wierności (patrz: PIERWSZE CZYTANIE, PSALM, DRUGIE CZYTANIE). U każdego powołanego obecne jest przede wszystkim posłanie do konkretnego zadania, ale w głębi jest coś jeszcze: świadomość ukształtowania, przeświadczenie o byciu kochanym. Tylko ktoś, kto sam ma świadomość miłości Boga, może ją głosić innym, „poganom”, tym, którzy Go nie znają. A to jest pragnienie Boga. Miłość zaraża.

Bóg przekonuje też swoim Słowem. Tyle że to często za mało. Przekonuje konkretnymi dowodami swojej miłości. Zapowiedź niezwykła, ale jak ma się to udać? Zrozumieliśmy to, gdy Bóg przemówił Słowem, które… stało się Ciałem. Gdy okazało się, że Słowo wypowiadane przez Boga to Jego Syn, Jezus.

Reklama

Kiedy Jan Chrzciciel rozpoznał w Jezusie Baranka (EWANGELIA), zrozumieliśmy jeszcze coś z boskiego planu przekonywania o swojej miłości: Bóg postanowił przemówić językiem porażki, poddania i cierpienia, nie triumfu i sukcesu. Zmartwychwstanie pokaże, że to pozorna porażka.


(Iz 49, 3. 5–6)

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Pan rzekł do mnie: «Ty jesteś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię».

Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela.

A mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi».

Oto słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Druga pieśń Sługi Jahwe Iz 49, 3. 5–6

Tajemniczy Sługa przedstawiany przez proroka będzie miał wielką misję: być „światłością”, szerzyć zbawienie nie tylko w Izraelu, ale aż po krańce ziemi.

KSIĘGA: Izajasza • AUTOR: Deutero-Izajasz • CZAS POWSTANIA: okres wygnania (586 –538 r. przed Chr.) • KATEGORIA: pieśń


PIEŚNI TAJEMNICZEGO SŁUGI • W zeszłym tygodniu usłyszeliśmy pierwszą, przed nami druga spośród czterech Pieśni Sługi Jahwe. Przypomnijmy, czym one są. Przedstawiają tajemniczą postać sprawiedliwego, który ponosi niezasłużoną karę i przez to gładzi grzechy innych. Całość to rodzaj dramatu z punktem kulminacyjnym w momencie śmierci i uwielbienia Sługi • Wszystkie pieśni znajdują się w drugiej części Księgi Izajasza – powstałej podczas niewoli babilońskiej, której autorem jest Deutero-Izajasz.

ZAPOWIEDŹ CHRYSTUSA • Kim jest tajemnicza postać Sługi? Pieśń, choć napisana kilkaset lat wcześniej, bardzo wyraźnie rysuje postać Jezusa. Utwór szczegółowo opisuje Jego misję i naturę. Niezwykle wymowne są trzecia i czwarta pieśń Sługi Jahwe zawierające niektóre szczegóły dotyczące męki Jezusa • I Pieśń (Iz 42, 1 –4) opowiada o powołaniu i misji Sługi • W II Pieśni (49, 1 –6) Sługa przedstawia trudności,
na jakie natrafia, i przytacza słowa Pana rozszerzającego jego misję na wszystkie narody • W III Pieśni (50, 4 –9) Sługa mówi o swojej gorliwości, cierpieniach i nadziei pokładanej w Panu • IV Pieśń (52, 13–53, 12) opisuje śmierć i wywyższenie Sługi.

ROZMOWA Z WYBRANYM • Usłyszymy fragment drugiej pieśni, rozmowy Boga z tajemniczą postacią, ze Sługą Jahwe. Zwróćmy uwagę, że dla Boga Jego wybraniec ma być nie tylko sługą, ale i światłością – nie tylko dla Izraela, ale również dla pogan.


NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą…

Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi.

BIBLIJNY INSIDER


Nie była to tylko prywatna rozmowa Sługi z Bogiem. Podobny dialog Bóg chce nawiązać z każdym z nas.

Ty jesteś moim sługą (Iz 49, 3) • Słowo „sługa” w niejednym z nas budzić może niepokój. Tytuł ten nie poniża nikogo i brzmi całkiem zwyczajnie w czasach proroka, któremu nie był obcy widok królewskiego dworu. Poza tym „sługa Boga” to w Biblii tytuł honorowy. Tak byli nazywani wielcy historii zbawienia: Abraham, Mojżesz, Jozue i Dawid. Bóg zaprasza także nas do odegrania wielkiej roli w jego historii.

Teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia (Iz 49, 5) • Bóg stawia przed oczyma Sługi pierwsze obrazy historii świata, na których jest przedstawiany jako Ten, który własnymi rękoma stwarzał człowieka z prochu ziemi (Rdz 2, 7) • Czasownik jacar („kształtować”), którego używa Izajasz, oznacza także pracę garncarza, który swymi dłońmi nadaje naczyniom piękne kształty (Ps 2, 9; Iz 29, 16; 43, 7; Jer 8, 16) • Bóg uświadamia Słudze i nam, że Jego oczy śledziły z czułością każdy nasz ruch w łonie matki. W jego oczach jesteśmy piękni • Powołanie już od łona matki oznacza coś jeszcze. Podkreśla je w swoim opisie Jeremiasz (1, 5) i św. Paweł (Ga 1, 15 –17). Nasze życie jest własnością i darem Boga, bardziej niż ziemskich rodziców, i jako takie ma służyć głoszeniu jego Słowa.

Ustanowię cię światłością (Iz 49, 6) • Bóg posuwa się nawet dalej – pragnie, aby Jego Sługa był „światłem” (’or), „zbawieniem” (jeszua) dla innych. W Starym Testamencie światłość i zbawienie to atrybuty Jahwe Stwórcy i zbawcy. Sługa niesie światu Bożą obecność • Kto z nas nie pragnie być światłem dla drugiego, towarzyszyć w drodze ukochanej osobie, ochraniać jej kroki, rozpraszać lęk przed jutrem? Możemy to czynić, niosąc innym Boga.


(Ps 40, 2. 4. 7–9. 10)
Refren: Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę.

Z nadzieją czekałem na Pana, *

a On pochylił się nade mną.

Włożył mi w usta pieśń nową, *

śpiew dla naszego Boga.

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, *

lecz otwarłeś mi uszy;

nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *

Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.

W zwoju księgi jest o mnie napisane: †

Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, *

a Twoje Prawo mieszka w moim sercu».

Głosiłem Twą sprawiedliwość.

PSALM

W zwoju księgi napisane Ps 40, 2. 4. 7–9. 10

Pieśń człowieka świadomego swego wybrania przez Boga, i to od wieków. Fragmenty psalmu cytuje List do Hebrajczyków – w zaskakującym znaczeniu.

PSALM 40 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: czasy powygnaniowe (po 538 r. przed Chr.)


PRZY SKŁADANIU OFIARY • Psalm 40 należy do gatunku indywidualnej modlitwy dziękczynienia (todah). Modlitwy te wyrażają radosną wdzięczność człowieka, który został wysłuchany przez Pana. Są osadzone w liturgii świątynnej. Śpiewano je podczas ceremonii wypełnienia złożonego ślubu lub przy składaniu ofiary dziękczynnej.

KOPIUJ-WKLEJ • Druga część psalmu (wersy 14 –18) zmienia swój charakter: staje się wołaniem w niebezpieczeństwie. Ta część stała się zresztą osobnym Psalmem 70: stąd niemal identyczne brzmienie obu fragmentów.

OTO PRZYCHODZĘ • Usłyszymy fragmenty pierwszej części Psalmu 40. Do dzisiejszej liturgii słowa został wybrany z powodu fragmentu w drugiej i częściowo trzeciej zwrotce: przedstawia on odpowiedź człowieka świadomego, że został powołany przez Boga. List do Hebrajczyków widzi w tych słowach zapowiedź Chrystusa (patrz: TRANSLATOR, LINKI).

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


On pochylił się nade mną. Włożył mi w usta pieśń nową

Oto przychodzę. W zwoju księgi jest o mnie napisane

TRANSLATOR


Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, lecz otwarłeś mi uszy (Ps 40, 7) Dosłownie: przekłułeś • Septuaginta, greckie tłumaczenie Starego Testamentu powstałe w latach 250 –150 przed Chrystusem, oddaje inny sens: utworzyłeś mi ciało. To z kolei sugeruje znaczenie mesjańskie i w takim też charakterze psalm został zacytowany w Liście do Hebrajczyków (patrz: LINKI).

LINKI


Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, lecz otwarłeś mi uszy; nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę W zwoju księgi jest o mnie napisane: Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, a Twoje Prawo mieszka w moim sercu» (Ps 40, 7 –9).

Hbr 10, 5 –7: Przychodząc na świat, [Jezus] mówi: „Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało. Całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże”.


Czytanie z I Listu św. Pawła do Koryntian

(1 Kor 1, 1–3)

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, co na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana.

Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i Pana Jezusa Chrystusa!

Oto słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Powołany i posłany 1 Kor 1,1-3
Paweł ma pełną świadomość, że sam nie jest autorem ani właścicielem Ewangelii, którą głosi. Jest jej sługą i instrumentem.

KSIĘGA: Pierwszy List do Koryntian • NADAWCA: św. Paweł i Sostenes • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Koryncie • CZAS POWSTANIA: ok. 54 r. • MIEJSCE POWSTANIA: Efez


WSPÓLNOTA W KORYNCIE • Rozpoczynamy systematyczną lekturę jednego z dwóch listów, jakie św. Paweł napisał do mieszkańców Koryntu • Podczas pobytu w Koryncie Pawłowi udało się założyć wspólnotę chrześcijan. Młoda wspólnota funkcjonująca w dużym mieście pogańskim entuzjastycznie przyjęła Ewangelię. Miała jednak poważne problemy z wdrożeniem jej w życie.

PROBLEMY KORYNTIAN • Paweł odniósł się w swoim pierwszym liście do wielu wskazanych przez Koryntian i zauważonych przez siebie problemów. Wśród nich możemy wyszczególnić: • spory i podziały wynikające z różnic majątkowych i społecznych • konkurujących ze sobą liderów, spory przed pogańskimi trybunałami (1 Kor 1 –4; 6) • rozwiązłość seksualną i libertynizm (1 Kor 5) brak zrozumienia sensu małżeństwa i celibatu (1 Kor 7) • udział w ucztach pogańskich i ofiarach składanych bożkom, zaniedbywanie miłości braterskiej i Eucharystii (1 Kor 8 –11) • poszukiwanie spektakularnych duchowych darów, a zaniedbywanie miłości (1 Kor 12 –14) • odrzucenie prawdy o Zmartwychwstaniu (1 Kor 15).

POCZĄTEK LISTU • Przed nami krótkie, zaledwie dwuzdaniowe rozpoczęcie Pierwszego Listu do Koryntian. W czasach Nowego Testamentu listy rozpoczynało się od przedstawienia autora oraz wymienienia adresatów. Usłyszymy to pozdrowienie • Zwróćmy uwagę na bardzo prosty i konkretny sposób, w jaki przedstawia się Paweł.

NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa

Łaska wam i pokój od Boga

BIBLIJNY INSIDER


We wstępie do swojego listu do Koryntian Paweł opisuje wspólnotę „uświęconą” przez Chrystusa, a równocześnie wciąż dążącą, „powołaną” do świętości.

• Oddzieleni od świata • Świętość i uświęcenie to koncepcje, które Paweł, Żyd, zapożycza ze Starego Testamentu. Rdzeń qd-, którym opisuje się Świętego Boga i to, co czyni On wobec człowieka, znaczy dosłownie „odcięcie”, „oddzielenie”. Bóg jest Święty, czyli radykalnie różny od otaczającego go świata • Uświęcając człowieka, Bóg odrywa go od pogańskiego świata. Po drugie, przenosi go w sferę swojej obecności, czyni swoją szczególną własnością.

• Ewangelia i chrzest • Koryntianie uświęceni w Chrystusie zostali przez Boga wyrwani z panowania tego świata i przeniesieni do królestwa Jego Syna. Chrystus to droga ich uświęcenia i przestrzeń, w której teraz mają prowadzić swoje życie. Należą do Pana, nie do pogańskiego pogańskiego świata • Ich uświęcenie dokonało się przez posłuszeństwo Słowu Ewangelii i przez chrzest. Rdzeń hagiadz- w epistolarium Pawłowym opisuje działanie Boga, który przy udziale człowieka prowadzi pogan do wiary przez głoszenie Ewangelii (Rz 15, 16; 1 Kor 6, 11) oraz przez chrzest (Ef 5, 25).

• Walka • Równocześnie wspólnota w Koryncie musi zdawać sobie sprawę z faktu, że ich droga do świętości dopiero się zaczęła. Tylko o tej wspólnocie Paweł mówi jako „powołanych do świętości”, nie „świętych” • Jednym z problemów, które wyraźnie widać w Koryncie, jest przeświadczenie o wyjątkowości mieszkających tam chrześcijan, którzy przeżywają rozkwit charyzmatów, wierząc być może, że już teraz żyją życiem zmartwychwstałym. Paweł przypomina im, że świętość to nie jednorazowo udzielony dar, który przychodzi wraz z przyjęciem Ewangelii i chrztem. To droga walki o przynależność do Boga poprzez czyny i codzienne życie.


(J 1, 29–34)
Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi.”

Jan dał takie świadectwo: „Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym».

Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Oto Baranek Boży J 1, 29–34

Chrzest Jezusa w Jordanie oczami św. Jana Chrzciciela: Jan opowiada, w jaki sposób rozpoznał w Jezusie Mesjasza.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: 80 –90 r. KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: ok. 30 –33 r. • MIEJSCE AKCJI: nad Jordanem • BOHATEROWIE: Jan Chrzciciel, Jezus, uczniowie.


EWANGELIA MISTYCZNA • Ewangelia według św. Jana to jedno z najmłodszych pism Nowego Testamentu i najpóźniejsza z Ewangelii. Została napisana przez Jana, a następnie zredagowana przez jego uczniów ok. 80 –90 r. • Księga różni się od pozostałych Ewangelii. Jana interesuje misterium osoby Pana. To Ewangelia mistyczna, spisana przez umiłowanego ucznia, który spoczywał na piersi Jezusa.

JAN O JANIE • Ewangelię rozpoczyna słynny Prolog Na początku było Słowo, hymn na temat Wcielonego Słowa. Po nim następuje właściwa narracja. Rozpoczyna ją Świadectwo Jana Chrzciciela • Pierwszą jego część, poprzedzającą Ewangelię, którą usłyszymy, stanowi dialog Jana z wysłannikami kapłanów. Pytali go, kim jest, dlaczego chrzci. Jan odpowiadał: Ja nie jestem Mesjaszem. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandałów • Nazajutrz dochodzi do wydarzenia, o którym usłyszymy w Ewangelii.

SPOTKANIE • Spotkanie Jana Chrzciciela i Jezusa jest bardzo podobne do opisanego przez pozostałych ewangelistów chrztu w Jordanie, zostanie jednak opowiedziane z perspektywy Jana Chrzciciela. Zauważmy, że o samym ochrzczeniu nie usłyszymy, choć padną słowa o Duchu spoczywającym na Jezusie i głosie Boga z nieba • Kluczem fragmentu Ewangelii jest „świadectwo”: Jan Chrzciciel wyjaśnia, w jaki sposób rozpoznał Mesjasza, Jezusa • Zwróćmy szczególną uwagę, jak określa Jezusa Jan Chrzciciel: Baranek Boży. Te słowa powtarzamy podczas każdej mszy świętej.


NAJWAŻNIEJSZE CYTATY


Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”

Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym

Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata


TRANSLATOR


To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie (J 1, 30) Dosłownie: istniał przede mną, wyprzedził mnie.

BIBLIJNY INSIDER


Scena nad Jordanem to kontynuacja chrztu Jezusa, którego wspomnienie przeżywaliśmy w zeszłą niedzielę.

• Jan pozostaje nad Jordanem • Jan Chrzciciel wciąż pozostaje nad brzegiem Jordanu, tam, gdzie udzielił chrztu Jezusowi. Nie odejdzie już z tego miejsca. Jest jak znak wbity nad brzegiem rzeki, który miał do wykonania tylko jedną misję: wskazać przychodzącego Mesjasza. Chrzciciel nie stanie się Jego uczniem, ale skieruje ku Niemu rzesze swoich uczniów.

• Baranek Boży • Nawiązując do symboliki paschalnej, Jan Chrzciciel nazywa Jezusa „Barankiem Bożym”, który bierze na siebie grzech świata
(patrz: LINKI). W tym kluczu też będzie opisana u św. Jana Męka Chrystusa. On jest prawdziwą Paschą, on wyzwoli dzieci Boże z niewoli straszniejszej niż Egipt – z niewoli grzechu i śmierci. Jego krew zostanie przelana na krzyżu o godzinie, o której w świątyni zabija się baranki paschalne.

• Zadziwiające świadectwo • Jan Chrzciciel wyznaje, że Jego świadectwo o Jezusie pochodzi od Ojca. Nie przemawia przez niego krew i relacje rodzinne. Nie znał wcześniej tożsamości Mesjasza. Chociaż pochodzą z jednej rodziny, nie przypuszczał, że Jego kuzyn to zapowiadany Zbawca • Jan nad Jordanem szeroko otwiera oczy wiary. Krok po kroku, być może ku zdumieniu jego samego, prowadzi go Słowo Boga. Widzi gołębicę, w Starym Testamencie symbol miłości (zob. Pieśń nad pieśniami), która zstępuje na Jezusa, i dostrzega w niej postać Ducha Bożego. Jan posłuszny Słowu Boga widzi więcej niż inni. Ze zdumieniem odkrywa, że Jezus to Mesjasz, i daje o Nim świadectwo.

ZWRÓĆ UWAGĘ


• Słowa Jana i setnika • Słowa, które wypowiadamy podczas każdej mszy świętej tuż przed Komunią Świętą są częściowo cytatem fragmentu świadectwa Jana Chrzciciela z dzisiejszej Ewangelii: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. Pozostała część – błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego ucztę – pochodzi z Apokalipsy św. Jana (19, 9), zaś odpowiedź, którą recytują wierni, to parafraza wyznania setnika, który zwrócił się do Jezusa z prośbą o uzdrowienie swego sługi: Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony (Łk 7, 4).

LINKI


Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J 1, 29)

Rdz 22, 13: Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna.

Wj 12, 1 –12: Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy. […] Dziesiątego dnia tego miesiąca niech każdy postara się o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. […] Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu […]. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana. Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym.

Iz 53, 7 –12 (Czwarta pieśń Sługi Jahwe): Dręczono go, lecz sam pozwolił się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony […]. Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz za to, że siebie na śmierć ofiarował.

Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książce “Jutro Niedziela” na rok liturgiczny A, dostępnej TUTAJ oraz w wersji EBOOK.

  • "Chrzest Chrystusa" Tintoretto, II poł. XVI w., Muzeum Prado, Madryt, Hiszpania
  • "Chrzest Chrystusa" Antoine Coypel, ok. 1690 r., Los Angeles County Museum of Art, USA
  • "Chrzest Chrystusa" Tintoretto, m. 1579 a 1581 r., Scuola Grande di San Rocco, Wenecja, Włochy
  • "Jan Chrzciciel na pustyni" Caravaggio, pocz. XVIII w., Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, USA
  • "Jan Chrzciciel" Andrea Mantegna, II poł. XVI w., przedstawienie z Poliptyku w Bazylice San Zeno Maggiore w Weronie, Włochy
  • Przedstawienie Jana Chrzciciela na ikonie
  • "Przepowiadanie Jana Chrzciciela" Adam Elsheimer, pocz. XVI w., Stara Pinakoteka, Monachium, Niemcy

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę