Nasze projekty

Jutro Niedziela – II Wielkiego Postu A

Gdy człowiek wyrusza w drogę za Słowem Pana – to też jest przemienienie.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA


DRUGA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU • rok A • Tradycyjnie nosi ona nazwę Reminiscere. Antyfona na wejście przywołuje słowa Psalmu 25: Reminiscere miserationum tuarum („Wspomnij na Twe miłosierdzie”) • KOLOR SZAT: fioletowy • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy mogli się cieszyć oglądaniem chwały BogaCZYTANIA: • W tę niedzielę zawsze słuchamy Ewangelii o Przemienieniu • Księga Rodzaju 12, 1–4a • Psalm 33, 4–5. 18–20. 22 • Drugi List św. Pawła do Tymoteusza 1, 8b–10 • Ewangelia wg św. Mateusza 17, 1–9

CHMURA SŁOWA

Reklama

STO SŁÓW


Jak w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu zawsze słuchamy Ewangelii o kuszeniu Jezusa, tak w drugą co roku będzie to EWANGELIA o Przemienieniu. Liturgia Słowa podsuwa jednak jeszcze inny temat: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej – mówi Bóg do Abrama. Weź udział w trudach i przeciwnościach – pisze św. Paweł do Tymoteusza. Wstańcie, nie lękajcie się – mówi Jezus do apostołów. Nie czas na stawianie namiotów. W trzech czytaniach trzy zachęty do pójścia w drogę. Zresztą sam Jezus na Górze Przemienienia rozmawia z Mojżeszem i Eliaszem o swoim odejściu.

Jezus przemienia się na oczach apostołów, sam słyszy głos Ojca: Tyś jest mój Syn umiłowany. Gdy człowiek dotknięty słowem Pana wyrusza, choć wie, jak trudna i pełna cierpienia będzie droga – to też jest przemienienie.

Reklama


(Rdz 12, 1–4a)
Czytanie z Księgi Rodzaju

Pan Bóg rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi».

Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał.

Reklama

Oto słowo Boże.

PIERWSZE CZYTANIE

Wyjdź z twojej ziemi • Rdz 12, 1–4a

Powołanie Abrahama pokazuje, że pójść za głosem Boga znaczy „pójść” naprawdę. Zostawić przeszłość, dom, przyzwyczajenie, całe „dotychczas”.

KSIĘGA RODZAJU • AUTOR: ostateczny redaktor – kapłan • CZAS POWSTANIA: wygnanie w Babilonii (587–538 r. przed Chr.) i czas po powrocie, VI–V w. przed Chr. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Ur Chaldejskie • CZAS AKCJI: ok. 2000 przed Chr. • BOHATEROWIE: Bóg, Abram


PIERWSZA KSIĘGA • Podobnie jak w zeszłym tygodniu usłyszymy fragment Księgi Rodzaju, pierwszej z ksiąg biblijnych. Przypomnijmy, że księga dzieli się na dwie części • Pierwsza z nich to historia początków (protohistoria), obejmująca stworzenie świata i dzieje pierwszych ludzi aż do przymierza z Noem (patrz: Rdz 1–11). I to właśnie z tej części pochodziło czytanie w zeszłym tygodniu. • W drugiej części (patrz: Rdz 12–50) zapisano koleje losów Abrahama, Izaaka i Jakuba. To tak zwana historia Bożej rodziny. Księgę Rodzaju kończy opis śmierci Józefa, syna Jakuba, w Egipcie.

HISTORIA ABRAHAMA • Historia Abrahama to najobszerniejsza część Księgi Rodzaju (Rdz 12–25). Jest osadzona na trzech powołaniach: pierwsze dotyczy • przeszłości, gdy Abram opuszcza swoją ziemię rodzinną i oddaje w ręce Boże swoją przeszłość (Rdz 12, 1–4); drugie • teraźniejszości, gdy Bóg nakazuje mu wyjść z namiotu i spojrzeć w niebo, porzucić ludzkie kalkulacje (Rdz 15, 1–6), Abraham oddał mu wówczas swoją pełną obaw i wyczekiwania teraźniejszość; trzecie • przyszłości, gdy Bóg chce, aby patriarcha wraz z Izaakiem powierzył w Jego ręce swoją przyszłość (Rdz 22). Szczyt dziejów patriarchy stanowi ofiarowanie Izaaka na górze Moria, najtrudniejszy fragment Księgi Rodzaju.

POWOŁANIE ABRAHAMA • Usłyszymy kilka początkowych wersetów 12 rozdziału, rozpoczynających historię Abrahama. To powołanie Abrama-Abrahama. Bóg składa obietnicę i zaprasza do opuszczenia swojej ziemi. Abraham udaje się w drogę.

Szersza analiza czytania dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Ps 33, 4–5. 18–20. 22)
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie. 

Słowo Pana jest prawe, * a każde Jego dzieło godne zaufania. On miłuje prawo i sprawiedliwość, * ziemia jest pełna Jego łaski.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, * na tych, którzy oczekują Jego łaski, aby ocalił ich życie od śmierci * i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana, * On jest naszą pomocą i tarczą. Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska, * według nadziei pokładanej w Tobie.

PSALM

Na Słowo Pana • Ps 33, 4–5. 18–20. 22

„Słowo Pana jest prawe”. Psalm 33 to modlitwa ufności człowieka, który zaufał Słowu obietnicy. Taka postawa to „bogobojność”.

PSALM 33 • AUTOR: lewita • CZAS POWSTANIA: po wygnaniu w Babilonii, czyli po 538 r. przed Chr.


PSALM „POLITYCZNY” • Psalm 33 zrobił niezwykłą karierę w polskiej polityce. Zdarzało się, że był śpiewany w dniu wyborów bądź innych wydarzeń politycznych. Słowa On miłuje prawo i sprawiedliwość nasuwały wśród nieznających reguł liturgii przypuszczenie, że księża świadomie wybierali ten akurat psalm.

WYCHWALAĆ PANA • Tymczasem to jeden z trzydziestu psalmów wyrażających cześć i podziw dla Boga, hymn, pieśń chwały, hebr. tehillah. To typowy rodzaj modlitwy zanoszony w świątyni przed niewolą. Zawiera wezwanie do wielbienia Boga, po którym następuje wyliczenie przyczyn modlitwy uwielbienia. Są nimi: chwała, dobroć Boga, jego działanie w stworzonym świecie i w historii • Psalm ma charakter radosny i do radości wzywa (wołajcie radośnie na cześć Pana – wzywa pierwszy werset), pokazuje też źródło radości człowieka: W Nim przeto raduje się nasze serce.

PRAWE SŁOWO • Słyszymy zaledwie dwa fragmenty Psalmu 33. Sam początek usłyszanej części wyjaśni, dlaczego ten psalm został włączony do dzisiejszej liturgii słowa: Słowo Pana jest prawe, […] godne zaufania. Psalm 33 to modlitwa człowieka, który zaufał Słowu Boga, słowu obietnicy. Taka postawa to postawa człowieka bogobojnego.

Szersza analiza psalmu dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(2 Tm 4, 6–9. 17–18)

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza 

Najdroższy:

Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię.

 Oto słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Weź udział w trudach • 2 Tm 4, 6–9. 17–18

To zachęta Pawła skierowana do jego ucznia Tymoteusza. Nie o wszystkie trudy i przeciwności chodzi, ale o te znoszone dla Ewangelii.

KSIĘGA: Drugi List do Tymoteusza • NADAWCA: św. Paweł lub jego uczeń ADRESAT: Tymoteusz • MIEJSCE POWSTANIA: Rzym lub inne nieznane miejsce • CZAS POWSTANIA: ok. 65 r. lub po śmierci Pawła


ZAPISKI WIĘZIENNE • Oprócz listów do wspólnot chrześcijan w Rzymie, Koryncie, Efezie, Galacji, Salonikach, Kolosach i Filippi trzy listy św. Paweł skierował osobiście do swych współpracowników: Tymoteusza i Tytusa. To tzw. listy pasterskie, pochodzą według tradycji z końcowego okresu życia apostoła lub jak twierdzą inni, zostały zredagowane już po jego śmierci przez ucznia Pawłowej szkoły. Są to pisma skierowane do pasterzy, biskupów wspólnot wczesnochrześcijańskich • Według tradycji Tymoteusz został biskupem ważnego ośrodka misyjnego św. Pawła, Efezu. W Drugim Liście do Tymoteusza Paweł oczekujący w więzieniu na stracenie pozostawia swojemu współpracownikowi duchowy testament i udziela ostatnich wskazówek, jak sprawować posługę pasterską.

JAK TESTAMENT • Niektórzy nazywają ten list testamentem św. Pawła. Rzeczywiście przeczuwa on swoją śmierć (Albowiem krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła, patrz: 2 Tm 4, 6), z drugiej strony robi rachunek sumienia ze swojego apostolstwa (W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem, patrz: 2 Tm 4, 7). To krótki, osobisty tekst. W dużej mierze jest zachętą, by cierpieć dla Jezusa. Paweł nie ukrywa prawdy: mówi o trudzie, przeciwnościach, cierpieniu.

POWOŁANIE I GOTOWOŚĆ • Usłyszymy fragment z początku listu, gdzie Paweł wzywa do trudu dla Chrystusa. Ale nie tylko: przypomina też o powołaniu. Gotowość do podjęcia zmagania nie jest wymaganiem narzuconym z góry, nie polega na ludzkich wysiłkach czy postanowieniach. Wypływa z osobistego doświadczenia miłości Boga i zadania otrzymanego od Niego w Kościele (zob. także wersety opuszczone w dzisiejszym czytaniu: 2 Tm 4, 9–12).

Szersza analiza czytania dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


(Mt 17, 1–9)

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Wstańcie, nie lękajcie się  Mt 17, 1–9

Przemienienie Jezusa to nie tylko zapowiedź Jego przyszłej chwały. To zachęta dla uczniów, by ruszyć w drogę. Nie czas na stawianie namiotów.

EWANGELISTA: św. Mateusz • CZAS POWSTANIA: 70–80 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE: Góra Tabor • CZAS: ok. 30–33 r. • BOHATEROWIE: Jezus, Piotr, Jakub, Jan • WERSJE: Mk 1, 12–15; Łk 4, 1–13


NARRACJA MATEUSZA • W drugą niedzielę Wielkiego Postu zawsze słyszymy Ewangelię o Przemienieniu na górze Tabor, choć co roku według innego ewangelisty. W „Mateuszowym” roku A będzie to oczywiście czytanie z Ewangelii wg św. Mateusza. Z 4 rozdziału w zeszłym tygodniu przenosimy się zatem do 17 rozdziału.

DROGA JEZUSA, DROGA UCZNIA • Przemienienie Jezusa albo transfigurację opisali trzej ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz. We wszystkich trzech ewangeliach następuje ono sześć albo osiem dni po „wyznaniu Piotra” blisko Cezarei Filipowej (patrz: Mt 17, 1–2; Mk 9, 2; Łk 9, 28–29). Te dwa wydarzenia łączy nie tylko czas, lecz także tematyka i „drugi” bohater • Po wyznaniu Piotra i odpowiedzi Jezusa: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół – Jezus po raz pierwszy opowiedział o swojej męce: wskazał swoim uczniom, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć, że będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie (patrz: Mt 17, 23). Piotr sprzeciwił się takiej perspektywie: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie! (Mt 16, 22). Jezus zareagował na to wyjątkową stanowczością: Zejdź mi z oczu, szatanie! (Mt 16, 23).

PRZEMIENIENIE • Usłyszymy o wydarzeniach, które nastąpiły po sześciu dniach od tamtych. Usłyszymy opis Przemienienia, które jest zapowiedzią przyszłej chwały Jezusa, krótkim przystankiem w Jego drodze do Jerozolimy. Zwróćmy uwagę również na to, jak ważną rolę w opisie odegra postawa Piotra, na przepaść między „pozostać” Piotra i Jezusowym „iść”.

Szersza analiza Ewangelii dostępna jest w najnowszej, książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela”, TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


  • Przemienienie Jezusa albo transfiguracja to wydarzenie opisane przez trzech ewangelistów: Mateusza, Marka i Łukasza.
  • We wszystkich trzech ewangeliach następuje sześć albo osiem dni po Wyznaniu Piotra blisko Cezarei Filipowej. Nie tylko powiązanie czasowe łączy te dwa wydarzenia, ale także tematyka i bohater.
  • „Jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty” – słowa Szymona Piotra nie są do końca przypadkowe, za jakie często się je uważa. Według badaczy, Jezus wziął uczniów na górę podczas Święta Namiotów. Było to święto, które wspominało wędrówkę przez pustynię. Naukowcy wspominają też o istniejącej tradycji wychodzenia poza miasto i przeżywania tego święta w namiotach.
  • "To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie" – ten głos z nieba pada tylko dwa razy: podczas Chrztu i Przemienienia. Tak jak chrzest był bezpośrednim umocnieniem Jezusa przed kuszeniem, tak Przemienienie jest umocnieniem już przed ostatecznym kuszeniem – Męką. Bóg Ojciec umacnia swojego Syna słowami: Tyś mój Syn umiłowany.

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę