„Zasłonili obraz, a Ona zostawiła mnie z kulami”

Jeden z lekarzy przyjechał jednak do jej domu, chcąc ulżyć w cierpieniu. On też stwierdził, że nie obejdzie się bez amputacji.

Chora zapragnęła pojechać na Jasną Górę. Rodzina sprzeciwiała się temu pomysłowi, ale p. Kazimiera uzyskała zgodę od lekarza, który powiedział, że pielgrzymka podźwignie ją na duchu.

Pani Kazimiera przyjechała do Częstochowy z siostrą, siostrzenicą i sąsiadką. Od porannego odsłonięcia obrazu aż do zasłonięcia trwały razem na modlitwie w kaplicy. Po zasłonięciu jakby zawiedziona powiedziała z płaczem do siostry: “Popatrz, zasłonili Matkę Bożą, a Ona mnie zostawiła z kulami!”. Po chwili jednak poczuła siłę, podkurczona noga wyprostowała się i pani Kazimiera wstała z krzesła i bez kul, o własnych siłach, poszła przyłączyć się do kolejki, by dać na ofiarę. Zdjęła swoje korale i położyła je na ołtarzu.

Po dwóch tygodniach p. Kazimiera Wiącek i członkowie rodziny przyjechali ponownie na Jasną Górę, by zaświadczyć o cudzie. Uzdrowiona zostawiła również jako wotum swoje drewniane kule. Złożyła również zeznanie i oświadczenie zdumionego lekarza, który na widok swojej dawnej pacjentki rozpłakał się ze wzruszenia. “Od dnia 23 maja 1979 roku nastąpiło porażenie zupełne kończyny dolnej lewej. 9 września 1979 roku wystąpił zator tętnicy podudzia lewego, co groziło amputacją kończyny. Choroba nieuleczalna. W dniu 22 czerwca 1980 porażenie ustąpiło.”

Wszystkie osoby złożyły zeznanie pod przysięgą na ewangelię. Uszczęśliwiona p. Kazimiera w każdą rocznicę swego uzdrowienia pielgrzymuje na Jasną Górę, by serdecznie podziękować Matce Bożej za niezwykłą łaskę. Drewniane kule wiszą w gablocie, świadcząc innym pielgrzymom o nagrodzonej ufności