W święto Matki Bożej Siewnej, przy odpustowym stole, rozmawiałem z księdzem, który z racji zainteresowań naukowych i osobistej pasji często odwiedza chrześcijańskie Kościoły na Bliskim Wschodzie. W czerwcu, a więc zaledwie trzy miesiące temu, wrócił z Libanu. Przez te trzy miesiące gwałtownie zmieniło się oblicze świata, ale już w czerwcu trwała gehenna syryjskich i irackich chrześcijan. Trwa przecież od lat.
Chciałem tu napisać nie o tym, ilu naszych współwyznawców zostało przegnanych z poszczególnych krajów Bliskiego wschodu; nawet nie o przerażających statystykach dotyczących chrześcijan mordowanych na tamtym obszarze ziemi.
Dowiedziałem się od swego rozmówcy, ilu chrześcijan przegnanych wojną i nienawiścią religijną mogło pozostać na Bliskich Wschodzie. Zostali wprawdzie nie u siebie, ale bardzo blisko tego „u siebie” – konkretnie u wyznających tą samą wiarę sąsiadów zza granicy.
Przeczytaj również
-
Portugalski ksiądz oczyszczony z zarzutów o nadużycia seksualne. „Jest niewinny”
-
Księża potrzebni od zaraz
-
Śmierć mężczyzny w mieszkaniu księdza. Są zarzuty dla duchownego
-
Biskup wydalony ze stanu duchownego. Decyzję podjął papież Franciszek
-
Do kielicha liturgicznego ktoś dolał wybielacz. Niebezpieczna sytuacja we Włoszech
-
Księża podsumowują kolędę. Sprawdź, co mówią
-
„Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię”. Kim był Mikołaj Kopernik?
-
Czy ksiądz może chcieć mieć żonę? Wyjaśniają o. Tomasz Nowak i o. Adam Szustak
-
Egzorcysta o swojej posłudze: niektórzy traktują nas jak „katolickich magików”
-
Wiadomo, kiedy odbędzie się pogrzeb ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego
-
Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Biografia wyjątkowa
-
Rozmowa, ofiara w kopercie, a może wspólna modlitwa? Jaki jest sens “wizyty duszpasterskiej”?
-
Zmarł ks. inf. Ireneusz Skubiś. Przez wiele lat był redaktorem naczelnym tygodnika „Niedziela”
-
Po święceniach kapłańskich papież otrzymał wyjątkowy list od babci. Do dziś trzyma go w brewiarzu
-
Karol de Foucauld. Pustelnik wśród muzułmanów
W Libanie mieszka około 2 milionów chrześcijan. W swoich domach przygotowali gościnę i przyjęli 500 tysięcy braci w wierze. Pisząc inaczej:
Czterech wyznawców Chrystusa zamieszkujących ziemię wcale nie łatwą, przygotowało gościnę dla jednego sponiewieranego i wydziedziczonego ze swej ojcowizny współwyznawcy.
Oczywiście, że niektórzy z nich mieli łatwiej, bo otwarli drzwi dla kuzynostwa czy znajomych własnej ciotki. Jasna rzecz, że waleni po głowach pałką idiotycznej poprawności niektórzy spośród nas mogą bezwstydnie żachnąć się: „Jak to współwyznawców? To tam już nie liczy się człowiek, tylko jego wiara, a Jazydów to nie przyjęli!” (naprawdę wyobrażam sobie, że możliwe jest u nas wypowiadanie takich bredni na głos).
Warto jednak przede wszystkim wobec takiego świadectwa, a myślę, że nawet znaku czasu, zreflektować się, co do naszej własnej zdolności do – nazwijmy to: gościnności i pomocy. Wcale nie tylko dlatego, że wymaga tego chwila obecna.
Także dlatego, że zasuwając przez życie, z głoszoną przez rządzących Polską, prędkością światła (10 lat świetlnych) możemy nie zorientować się, kiedy sami – całkowicie bezwiednie – staniemy się chwilowymi gospodarzami, a w lepszej wersji sąsiadami, dotychczasowych mieszkańców bardzo ciasnego Bliskiego Wschodu. Oni wcale nie ukrywają tego, że prą do szeroko pojmowanej Europy. Wcale nie przybywają tutaj wybierani według klucza sympatii do nas, czy znoszonego we własnych rodzinach ubóstwa. Wówczas nie będziemy mieć żadnego wpływu na wyznawany przez przybyszów światopogląd, uznawany i broniony świat wartości oraz przeżywaną energicznie wiarę.
Ksiądz, mój rozmówca, zadał mi pytanie o gotowość, a może tylko teoretyczną możliwość… okazania pomocy i gościnności, póki na to czas, ludziom, którzy wyznają takie same wartości, bardzo poważnie traktują i głęboko przeżywają tę samą wiarę, dobrze znają bliskowschodną kulturę i świetnie posługują się językiem arabskim.
Właściwe ich potraktowanie to nie tylko nasza powinność religijna, to raczej wielka szansa, w porze, kiedy nadciągają olbrzymie zagrożenia.
