Coś skrajnie złego wisi nad niemieckim Kościołem. Pogańska mitologia nazwałaby to prawdopodobnie jakimś rodzajem fatum, nie ośmielę się jednak diagnozować, jakiemu terminowi przyporządkowałaby to katolicka teologia. W połowie ubiegłego wieku plaga zrzuconych sutann, których pokłosie Niemcy zbierają do dziś, następnie związana ze skandalami i łapczywa jak szarańcza powszechna apostazja sprzed kilku lat, a dziś ogłoszenie rekordowej utraty wiernych w minionym roku. 218 tysięcy osób zniknęło z kościelnych wykazów. To mniej więcej tak, jakby opustoszał cały Magdeburg (albo w Polsce Radom). Tragedia.
Gwoli uczciwości warto zaznaczyć, że mówimy tu tylko o oficjalnej płaszczyźnie zagadnienia – być może część wiernych de facto wypisujących się z Kościoła robi to jedynie dla zwolnienia z podatku kościelnego (8-10%), ale wiarę ma zamiar ciągle pielęgnować. Jednak w kontekście bardzo sformalizowanego Kościoła niemieckiego trudno wierzyć w spory odsetek takich pozornych apostatów jedynie lawirujących między przepisami.
Liczby – choć oczywiście zatrważające – nie są w tym wszystkim najgroźniejsze. Ten epitet należy raczej zachować dla opisania bezspornego faktu, że Konferencja Biskupów Niemieckich zdaje się nie mieć cienia pomysłu, jak ten rekordowy kryzys przezwyciężyć, odwrócić lub przynajmniej przyhamować, a jedyne, co zdaje się proponować to… brak zmian! Arcybiskup Ludwig Schick zabłysnął nawet diagnozą, że wszystkim zajmie się tzw. efekt Franciszka, co pokazuje, że nie tylko lewicowe media uczyniły sobie z papieża artefaktyczny amulet zmian na lepsze, ale że ten kierunek myślenia pojawia się nawet wśród hierarchów.
Inną karkołomną metodę zdaje się proponować kard. Marx, którego działania od dłuższego czasu wskazują na chęć przyspieszenia postulowanych przez siebie reform bez jakiejkolwiek korekty kierunku, w którym zmierzają.
W ten sposób spadek po równi pochyłej przypomina sytuację tonącego, któremu brak sił, aby wypłynąć na powierzchnię, więc płynie w dół, żeby jak najsilniej się odbić. Taka gra o życie jest jednak bardzo ryzykowna, bo dno, do którego dąży niemiecki Kościół zdaje się być z rodzaju tych grząskich, które raczej zatrzymują, niż odbijają.
Przeczytaj również
-
Bp Mendyk wygrywa kolejny proces. Tym razem z „Gazetą Wyborczą”
-
Sejmowa komisja ds. aborcji będzie obradować w przyszłym tygodniu
-
Bóg stał się Chlebem, by być blisko Ciebie
-
Bp Przybylski na Niedzielę Dobrego Pasterza: powołani to ci, którzy dają całych siebie, a nie tylko część
-
Deklaracja o godności człowieka. Czekałem na nią [DEBATA]
-
Franciszek oddał hołd Piusowi X, papieżowi pokoju. Był „papieżem dla wszystkich”
-
„Święty Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Znamy hasło i datę XXIV Dnia Papieskiego
-
Kard. Ryś przekazał dokumenty procesu beatyfikacyjnego Stanisławy Leszczyńskiej do Watykanu
-
To z Rosji zakłócano sygnał Radia Maryja. KRRiT wskazuje na celowe działania
-
Diana Paulińska: seksualność jest zdrowa, potrzebna i dana od Pana Boga
-
Portugalski ksiądz oczyszczony z zarzutów o nadużycia seksualne. „Jest niewinny”
-
TVN zapłacił karę za reportaż o Janie Pawle II. To ponad pół miliona złotych
-
Jak postępować mądrze? Oto reguła
-
Papież zachęca Polaków: pielęgnujcie wewnętrzną wolność ducha
-
Bp Przybylski: zajmujemy się powołaniami nie tylko dlatego, że pustoszeją seminaria
Niemieccy hierarchowie zdają się tego nie dostrzegać i zarzucają ewangeliczne sieci z każdym połowem coraz dalej, z coraz większą nadzieją na skuteczną akcję, ale nie przychodzi im na myśl, że sieć, której używają, jest zepsuta. Zniszczyło ją przekonanie o konieczności płynięcia w głównym nurcie, w awangardzie usprawiedliwiania człowieka i wynajdywania kolejnych wymówek dla braku wymagań, bo te mogłyby się dla współczesnego człowieka okazać krzyżem nie do uniesienia. Niemieckim biskupom brak wiary w skuteczność radykalnego przyjęcia Ewangelii, więc za kard. Kasperem każdy jej wymóg traktują jako nieosiągalny wzór.
I tylko wypływa mi z tyłu głowy to skrajnie cyniczne zawołanie Pascala: Oto ojcowie, którzy gładzą grzechy świata!
Tak się składa, że byłem niedawno u naszych zachodnich sąsiadów na niedzielnej mszy. W jednej z mniejszych świątyń diecezji o najniższym odsetku dominicantes w kraju. Obok pięknych, starych witraży sztandar z jednorożcem i tęczą, obok kaznodziei polifonia świeckich animatorek, a obok ambony ten sam kaznodzieja opowiadający dyrdymały, że Bóg to tylko Bóg, taki komputer, który – aby cokolwiek sensownego na nim zrobić – trzeba podłączyć do wi-fi, czyli Ducha Świętego. Kazanie jak widać do poprawki informatycznej i dogmatycznej, ale świetnie nadaje się jako symbol tego, jaką drogę obrał niemiecki Kościół – wyboistą drogę inwestycji w młodych, którym nie ma do zaproponowania nic poza mizdrzeniem się i pozowaniem na młodzieżowość, przegranego już na starcie stawania w szranki z rozrywkowością oraz nadziei, że tak wychowane pokolenie będzie mu tę wątpliwą przysługę pamiętało w swojej dorosłości.
I nie da się przy tej okazji nie wspomnieć genialnej diagnozy papieża Benedykta XVI. Po pierwsze dlatego, że w trzech zdaniach tłumaczy ona cały problem w sposób najbardziej głęboki, po drugie dlatego, że Joseph Ratzinger jest Niemcem. Wymowne. W swoich Szkicach do teologii fundamentalnej pisał: Żeby służyć światu, trzeba go krytykować, trzeba go zmieniać. Chrześcijaństwo, które swoje zadanie widzi tylko w nabożnym pozostawaniu zawsze na czasie, nic nie ma do powiedzenia i straciło wszelkie znaczenie. Może spokojnie zejść ze sceny.
Oby Niemcy nie były już dziś pierwszym państwem, któremu niechciany prorok zapowiedział tę nieciekawą przyszłość.
