Były przeor gdańskich dominikanów zwija się z zakonu, o czym poinformował w ocierającym się miejscami o ekshibicjonizm oświadczeniu. Kilka dni temu wdałem się na Facebooku w dyskusję w tym temacie, próbując odnieść się do czterech zasadniczych grup komentarzy, które się tam pojawiły.
Pierwszy typ reakcji to pogardliwe parsknięcie, w typie tego jakie wydał z siebie zakonny współbrat byłego ojca Jacka: "d…pę sobie znalazł, zakochał się i odchodzi, z Węcławskim było podobnie, ten sam typ człowieka". Drugi – straszenie odchodzącego, że teraz na pewno będzie nieszczęśliwy, bo "z Bogiem nie ma żartów" (dobrze, że nie pociągnięto sprawy "w detal" i nie wyliczono, że na pewno teraz będzie miał chore dzieci, a pod koniec życia wpadnie w alkoholizm). Trzeci – zwyczajowa w takich sytuacjach jechanka "instytucjonalno – harlequinistyczna", czyli okrzyki w stylu: "Znowu przykład, że celibat się nie sprawdza! Księża muszą mieć żony!", bo tylko wtedy zrozumieją człowieka oraz piękno ludzkiej miłości; och jakie to cudowne, że ojciec się zakochał i teraz na pewno będzie jak w "Notting Hill" albo "Angielskim Pacjencie", a nie jak w "Imieniu Róży" albo "Wątpliwości" (tej z Meryl Streep i Philippem Seymourem Hoffmanem). Czwarta reakcja to ryk zranionej łani: "To jak my teraz mamy być wierni swoim żonom (mężom), skoro księża wierni nie są swoim przyrzeczeniom?"
Każdy z tych argumentacyjnych tropów tysiąc razy był już gdzieś przeze mnie omawiany, tu jednak chciałbym się póki co skupić na tym co je łączy. A łączy je to, że znacznie więcej mówią o oceniających niż o ocenianym. Pierwszy pokazuje jak nieprzezwyciężalna jest w głowach niektórych celibatariuszy wizja relacji mężczyzny i kobiety wyłącznie jako formy redukcji napięcia (seksualnego czy emocjonalnego, jedna chwała). Drugi – że wciąż są chrześcijanie, do których mimo dwóch tysięcy lat starań Kościoła wciąż nie dotarła Ewangelia: dla nich Bóg wciąż nie tyle pochyla się nad ludzką słabością, co czyha na każdą okazję, żeby zemścić się na człowieku za jego grzechy. Trzeci – że wielu ludzi wciąż utożsamia życie duchowe z emocjonalnością, nie odkryło jeszcze, że to zupełnie autonomiczna sfera, rządząca się swoim prawami, współpracująca ze sferą odczuć czy uniesień, ale jednak z nią nie tożsama. Czwarty – że naprawdę warto się czasem dobrze zastanowić nad własnymi motywacjami, bo pełne bólu wyznanie: "to jak ja mam być ci wierny, Tereso, skoro Roman nie jest wierny Helenie?", to ważny sygnał, że ktoś albo nie ma pojęcia o miłości, a ja dodatkowo się takiego człowieka zwyczajnie boję, skoro swoją moralność opiera na instynkcie stadnym.
W komentarzach, które padały było mnóstwo o zdradzie (pytanie: czy odejście księdza to to samo, co zdrada małżeńska), o formacji księży, o żałosnym poziomie mediów. Porównanie do Księgi Hioba nie jest tu w stu procentach trafne, ale jednak jakoś mi się nasunęło. Bo czy zmaganie się ze słabością zawsze musi mieć postać wrzodów albo nowotworu? Oto przed nami człowiek, który ze swojej winy, czy nie ze swojej (poczytajcie sobie wystąpienie o. Krzysztofowicza, zobaczcie ile jest tam bólu sięgającego do dzieciństwa, ile odkładającego się w otoczeniu niezrozumienia) próbuje poskładać swoją psychikę, która posypała się mimo że nabudowano na niej katedrę i dwie bazyliki. Nad nimi dziesiątki sędziów, z których każdy ma do opowiedzenia coś o sobie. Ja nie mam pojęcia, czy on – choć twierdzi, że znalazł – próbuje teraz szukać, czy uciekać. Czy jest w jednym kawałku, czy w pięciu. Czy ma pełną czy niepełną świadomość, że wielkie słowa, których teraz używa (by zastąpić nimi inne wielkie słowa), musi teraz zweryfikować życie, bo miłości nie da się zadekretować. Nie widzę jednak wyrachowania. Widzę ból człowieka który po pół wieku życia mówi, że chce je zacząć od początku. Jego słabość, odejście nie rozczarowuje mnie – mi księża nie służą do tego, bym sobie nimi potwierdzał, że to, w co wierzę ma sens, a moja wierność nie musi wcale opierać się na wierności innych. I nie obchodzi mnie, czy będzie przeorem. Szczerze życzę mu, by znalazł Szczęście, na własnej skórze doświadczył, że Boga nie da się zastąpić człowiekiem, ale On tylko i wyłącznie przez człowieka chce się nam objawiać.
Przeczytaj również
-
Abp Gądecki napisał list po odejściu kilku księży: porzucenie kapłaństwa to osobista tragedia
-
Kto trafi do czyśćca?
-
„Brakujący puzzel właśnie wskoczył na swoje miejsce”. Absolwenci o Akademii Dziennikarstwa
-
Nie żyje Paweł Królikowski
-
Kard. Tagle pożegnał się z archidiecezją Manila. Następca wciąż nieznany
-
Ks. Michał Łos nie żyje
-
84-letni ksiądz prowadzi na WhatsApp „wirtualną parafię”
-
Rabat 33% dla pierwszych 100 osób!
-
Miłosierna 14. Supermoc #17. Pocieszenie
-
Miłosierna 14. Supermoc #16. Teoria i praktyka
-
Miłosierna 14. Supermoc #12. Przebaczenie
-
Miłosierna 14. Supermoc #11. Prawda
-
Miłosierna 10. Supermoc #10. Niewolnicy pracy
-
Miłosierna 14. Supermoc #9. Wolność
-
Miłosierna 14. Supermoc #6. Jezus uwalnia
Zamiast więc załatwiać sobie o. Krzysztofowiczem własne kłopoty z Bogiem albo ludźmi, warto po pierwsze rozejrzeć się po otoczeniu i zrobić rachunek sumienia (z wyznań o. Krzysztofowicza wyłania się np. smutny obraz spostrzegawczości jego formatorów oraz wrażliwości współbraci), po drugie – wziąć leki na "biegunkę sądów", po trzecie – po prostu się za niego pomodlić. Bo w oczach Boga życie tego człowieka, któremu coś się właśnie rozpadło, wcale się nie skończyło, mimo że wielu ludzi – przelęknionych o fundamenty swojej własnej wierności – skazało go właśnie na duchową śmierć. Stary, dobry Kreeft: "Bóg jest jak francuski kucharz, nawet z resztek jest w stanie przyrządzić świetny sos".
