Alicja Samolewicz-Jeglicka: Czas pojednania – to łatwo powiedzieć, ale zrealizować już trudniej…
Małgorzata Prawdzik: Pojednanie to duży krok i długi proces. To nie jest nic prostego. Kiedy myślę o pojednaniu pojawia się inny wyraz na „P” – przebaczenie. Przebaczenie jest bardziej realne, bo może być zrealizowane jednostronnie. Samemu możemy podjąć w swoim sercu decyzję, że chcemy komuś przebaczyć. A później… rozpocząć drogę dojścia do rzeczywistego przebaczenia.
Przy pojednaniu jest naprawdę inaczej niż przy przebaczeniu?
Tak, bo przy pojednaniu musi być chęć i zgoda obu stron. Jest szansa, że przy podjęciu odpowiednich kroków przez nas również ta druga osoba się zdecyduje na wyciągnięcie ręki. Wpierw musimy się przygotować, podjąć konkretne kroki i działania…
…i zacząć od przebaczenia, czyli od samego siebie?
W tym momencie może ktoś sobie pomyśli – zostałam skrzywdzona i jeszcze mam zacząć od siebie. Niech ta druga osoba mnie przeprosi. Ale ja powiem krótko – rozpoczęcie od siebie i rozpoczęcie od przebaczenia jest egoistyczne. W dobrym egoistycznym znaczeniu.
Dlaczego?
Bo jeśli naprawdę przebaczymy, to my sami zyskujemy najwięcej. Osoby, które przez wiele lat nie są w stanie przebaczyć z różnych przyczyn – tak naprawdę same borykają się z największym ciężarem. Wynika on właśnie z braku przebaczenia. Takie osoby zaczynają być zgorzkniałe, nie niosą w sobie radości życia… Pojawia się ból, który nie pozwala rozwinąć skrzydeł.
Jeśli przebaczymy, to my się zmienimy? A potem zmienia się nasze podejście do innych?
Jeśli przebaczymy tak naprawdę z serca, to zyskujemy wewnętrzny spokój. Pozwala to bardziej radować się życiem. Rany braku przebaczenia mogą bardzo narosnąć przez lata. Sam proces przebaczenia – gdy rana jest mocna – musi dojrzeć.
Przeczytaj również
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Small Talk 7. Tym razem gościem Weroniki Kostrzewy będzie… Marcin Zieliński!
-
Prezent na Komunię. Co kupić dziecku komunijnemu?
-
Kościół na terenie getta. Niezwykła historia kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie
-
„Wybrali skromnego pracownika winnicy Pańskiej”. To były pierwsze słowa Benedykta XVI
-
„Nie było żadnej nadziei”. 81. rocznica Powstania w Getcie Warszawskim
-
Sprawdź, kiedy relikwie Ulmów będą w twojej diecezji [TERMINARZ]
-
To z Rosji zakłócano sygnał Radia Maryja. KRRiT wskazuje na celowe działania
-
Diana Paulińska: seksualność jest zdrowa, potrzebna i dana od Pana Boga
-
TVN zapłacił karę za reportaż o Janie Pawle II. To ponad pół miliona złotych
-
Modlitwa wiernych na ślub
-
Ks. Michał Rapacz. “Niewygodny” kapłan, dla którego liczyła się tylko Prawda
-
Jak czytać psalmy? Wskazówki
-
Ks. Pawlukiewicz i „Pan Parkinson”. Z chorobą zmagał się w pokorze
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
Od czego zacząć, by dojść do etapu przebaczenia?
Jednym z podstawowych aspektów jest modlitwa i wyciszenie się. Zwrócenie się w modlitwie do Boga o łaskę, o zdolność przebaczenia. Często w przypadku dużych krzywd – bez Bożej łaski – przebaczenie nie jest możliwe. Niektóre osoby swoją niemoc i trudność oddają Bogu. Mówią: „Boże, Ty się tym zajmij”.
Dostaliśmy łaskę. Co dalej?
W którymś momencie warto fizycznie wykonać ten pierwszy krok – czy to telefon czy spotkanie. Ważne, by w szczery i otwarty sposób ze sobą porozmawiać. Wyjść z propozycją, wyciągniętą dłonią. Ważne jest tu obustronne zrozumienie siebie.
Jak przygotować się do takiej rozmowy? Czasem te emocje mogą wziąć górę…
Czasem emocje mieszają się nam z faktami. Przygotowując się do takiej rozmowy, warto wziąć zeszyt i zrobić tabelkę. W pierwszej napisać fakty, w drugiej opisać emocje, które temu towarzyszyły. Kiedy to rozdzielimy, będziemy mieli szerszy obraz sytuacji i łatwiej nam będzie zaplanować kolejne działania. Co jest istotne – trzeba zobaczyć rzeczywistość taką, jaka ona jest. Oczywiście wszystko na tyle, na ile jest to możliwe. Wiadomo, że emocje w niektórych sytuacjach cały czas będą nam towarzyszyły.
Święta Bożego Narodzenia sprzyjają pojednaniu?
Tak, to niesamowity czas. Czas spotkania i pojednania. Ale to nie jest żadna magia. Przecież nic się samo nie stanie. Ale to może być moment, który obudzi w nas pragnienie pojednania się z daną osobą. Zapoczątkuje myśl, by się do tego przygotować… Może to też wpłynie na relacje z innymi osobami nam bliskimi. Tak, byśmy mogli owoce tych lepszych relacji i pojednania „skonsumować” przy kolejnej Wigilii. I na koniec przypomnę to, co najważniejsze – zaczynamy od siebie. Nie ma innej drogi.
