Istotą pychy jest nieprawdziwe spojrzenie na siebie. Człowiek pyszny to taki, który patrzy na innych z góry. Który zawsze uważa się za stojącego wyżej. Bez względu na to czy uważa się za najlepszego, czy za najgorszego – zawsze myśli, że inni nie dosięgają mu do pięt. Zawsze przoduje przed innymi.
Różne mogą być przejawy pychy. Czasem przyjmuje ona postać próżności. Wtedy człowiek pyszny robi wszystko, aby zrobić wrażenie. Tak się ubiera, tak się zachowuje, tak obcuje z innymi, żeby go podziwiali, oklaskiwali.
Czytaj także >>> Wielki Post z „Pasją”: Barabasz i spojrzenie Jezusa, które zmienia życie
Ja jestem najlepszy
Innym przejawem pychy jest autentyczne, wewnętrzne poczucie człowieka, że jest on zdecydowanie lepszy, niż całe otoczenie. Cokolwiek by robił, cokolwiek by mówił, jakkolwiek by się zachowywał – i tak robi to lepiej niż inni. Taki człowiek bardzo daje poznać po sobie, że gardzi innymi.
Przejaw pychy może być także bardzo sympatyczny, ciepły. Wtedy człowiek pyszny mówi bardzo łagodnie, z poczuciem wyższości, dobrotliwie patrzy na tych maluczkich, którzy go otaczają. Zawsze jednak daje poznać po sobie, że co wy możecie mi powiedzieć. Jak wy możecie mi coś tutaj pomóc. Przecież ja i tak wiem najlepiej, ja wszystko potrafię najlepiej zrobić. Ja po prostu jestem świetny.
Przeczytaj również
-
To z Rosji zakłócano sygnał Radia Maryja. KRRiT wskazuje na celowe działania
-
TVN zapłacił karę za reportaż o Janie Pawle II. To ponad pół miliona złotych
-
Modlitwa wiernych na ślub
-
Ks. Michał Rapacz. “Niewygodny” kapłan, dla którego liczyła się tylko Prawda
-
Jak czytać psalmy? Wskazówki
-
Dlaczego czcimy relikwie?
-
Ks. Pawlukiewicz i „Pan Parkinson”. Z chorobą zmagał się w pokorze
-
Modlitewnik dla dzieci. Uwaga! Tego prezentu dziecko nie odłoży na półkę
-
Były rzecznik archidiecezji białostockiej ukarany. Jest komunikat kurii
-
Aborcja wraca do Sejmu
-
„Jesteśmy szczęśliwi, że Pan Bóg podarował nam Olę”
-
Ołtarze na Boże Ciało. Dlaczego są cztery?
-
Akty: wiary, nadziei, miłości i żalu. Warto się nimi modlić!
-
Wyjątkowe wydarzenie w więzieniu. Abp Galbas udzielił osadzonemu bierzmowania
-
Noworodek w oknie życia w Nowym Sączu. Chłopczyk miał kilka godzin
Wszyscy są winni, ale nie ja
Paradoksalnie pycha może przejawiać się w poczuciu bycia najgorszym. Ktoś chce być pierwszy, dlatego popełnia najgorsze grzechy, najgorsze świństwa. Ma takie poczucie, że nikt nie grzeszył, nikt nie był takim draniem jak on. Taka osoba się tym chlubi, chlubi się swoim grzechem, chlubi się swoja nieprawością, niemoralnością. Ma poczucie, ze jest kimś niezwykłym w tym, co robi złego.
Inna forma tego samego przejawu pychy polega na tym, że człowiek wie, że jest zły, ale tak to sobie poukładał, że ma poczucie, że robi źle, ponieważ spadły na niego najgorsze problemy – miał najgorsze dzieciństwo, najgorszych rodziców, fatalnych nauczycieli. Wszyscy są winni, a on jest biedny, stłamszony. Wszyscy przeciwko niemu występują.
Czytaj także >>> Kierownik duchowy. Jak go znaleźć?
Co robić z taką pychą?
Jednym sposobem na poradzenie sobie z pychą jest próba pokornego spojrzenia na siebie. Pokornego to znaczy prawdziwego. Człowiek, który nie ma pychy, a ma pokorę – umie nazwać swoje zalety, umie je powiedzieć. Jestem w tym dobry, tego się nauczyłem, tu jestem kompetentny. Ale także z równą prostota i otwartością potrafi powiedzieć: w tym jestem słaby, tu się pomyliłem, tego zupełnie nie umiem. Patrzy też prawdziwie na innych ludzi. Dostrzega ich wspaniałe cechy i wady.
Człowiek pokorny, który przezwyciężył pychę to taki, który potrafi cieszyć się z tego, że ktoś mu zwrócił uwagę, który jest zaprzeczeniem słów Pana Jezusa: widzicie drzazgę w oku brata swego, a nie widzicie belki w swoim. Człowiek pokorny widzi belki i drzazgi niezależnie od oka, w którym się znajdują. A zatem osoba, która przezwyciężyła pychę to taka, która prawdziwie patrzy na siebie i na innych.
