Nasze projekty
Reklama

Jutro Niedziela – V Wielkanocna C

Od Przykazania Nowego do Nowego Jeruzalem. Trwa wielka odnowa.

PUNKT WYJŚCIA

PIĄTA NIEDZIELA WIELKANOCNA • Rok B • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się, abyśmy otrzymali prawdziwą wolność i wieczne dziedzictwo • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 14,21b–27 • Psalm 145,8–13 • Apokalipsa 21,1–5a • Ewangelia wg św. Jana 13,31–33a.34–35

STO SŁÓW

Kto wie, czy czytań nie powinniśmy słuchać w innej, chronologicznej kolejności: zacząć od Ewangelii, potem pierwsze czytanie, a na końcu drugie. Zobaczylibyśmy wtedy jasno klucz dzisiejszej Liturgii Słowa. Przede wszystkim cel, czyli odpowiedź na pytanie, do czego to wszystko zmierza. To wspaniała wizja św. Jana o nowej Jerozolimie, nowym świecie, nowym porządku. Wszystko, co znamy, co jest, stanie się nowe. A właściwie nie wszystko: nie będzie krzyku, łez, żałoby.

Dużo, dużo wcześniej, w Wieczerniku, Jezus daje uczniom przykazanie nowe. Przykazanie miłości. To nie przypadek. To początek planu realizacji tego Nowego Świata, który musi rozpocząć się w człowieku.

Dzieje Apostolskie mówią i faktycznie, i alegorycznie o tym, co jest pomiędzy Przykazaniem i Światem Nowym. O głoszeniu Chrystusa, o realizacji miłości, o Kościele, który w ten sposób zaczyna wzrastać i działa w ten sam sposób i dziś. Aż wszystko stanie się nowe.

Reklama

Czytanie z Dziejów Apostolskich
(Dz 14,21-27)

Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, Umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali (miejscowy) Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

Oto Słowo Boże.

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Dzieje młodego KościołaDz 14,21-27

Reklama

Jak buduje się Kościół? W najgłębszej istocie to proste: apostołowie głoszą Ewangelię, przechodząc z miasta do miasta.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Antiochia Pizydyjska, Ikonium, Listra, Perge, Attalia • CZAS AKCJI: ok. 45–46 r. • BOHATEROWIE: Paweł, Barnaba, uczniowie

MISJA PAWŁA • W zeszłym tygodniu czytaliśmy fragmenty 13 rozdziału Dziejów Apostolskich. Tym razem będzie to końcówka rozdziału 14. Wciąż zatem czytamy fragmenty dzieła św. Łukasza, które dotyczy misji św. Pawła • Samo powołanie Pawła jest opisane w rozdziale 9. Od rozdziału 13 rozpoczyna się opis misji Pawła. Pozostanie on głównym bohaterem już do końca Dziejów Apostolskich.

ROZDZIAŁ 14 • Po opisanych w zeszłym tygodniu wydarzeniach w Antiochii Pizydyjskiej Łukasz relacjonuje ewangelizację Ikonium, Listry i Derbe. Wszędzie powtarza się ten sam scenariusz: apostołowie głoszą Ewangelię, głoszeniu często towarzyszą znaki i cuda (👁 Dz 14,3; 14,8–10), nawracają się wielkie rzesze Żydów i pogan (👁 Dz 14,1), przeciwstawiają się temu inni Żydzi (👁 Dz 14,4) – zwłaszcza uczeni w Piśmie. Dochodzi do prześladowań (👁 Dz 14,5; 14,19–20).

ZWROT KU POGANOM • Fragment, który usłyszymy w pierwszym czytaniu, to pewnego rodzaju sprawozdanie z działalności ewangelizacyjnej w kilku miastach. Mówi ono jednocześnie o budowaniu i umacnianiu „gmin”, pierwotnych wspólnot chrześcijańskich • Wszędzie tam Apostołowie głosili Ewangelię, umacniali duszę uczniów i – znaczący szczegół – ustanawiali starszych.


(Ps 145,8-13)

REFREN: Będę Cię sławił, Boże mój i Królu

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Niech Cię wielbią Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

PSALM

Oznajmić chwałęPs 145 (144), 8-13

Psalm 114 ukazuje miłosierdzie Boga. To miłosierdzie, które ma się stać naszym przykazaniem.

PSALM 145 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, epoka perska (V–IV przed Chr.).

A… B… C… • Psalm 145 ma charakter pochwalny, jest bogaty w określenia dotyczące wielkości i bliskości Boga, a także radości Jego wyznawcy. To psalm alfabetyczny – następujące po sobie hebrajskie wersety rozpoczynają się od kolejnej litery hebrajskiego alfabetu, aczkolwiek tego bogactwa formy nie dostrzeżemy w polskim tłumaczeniu • Psalm ten należy do gatunku hymnu, bezinteresownej modlitwy uwielbienia (hebr. tehillah). Wierzący wzywa wspólnotę zgromadzoną na modlitwie w świątyni, która reprezentuje całe stworzenie, do wychwalania Bożego panowania nad światem.

PONAD WSZYSTKO • Usłyszymy mniej więcej połowę Psalmu 145. Zostały wybrane wersety, które ukazują zarówno majestat i panowanie Boga nad całym światem i wszystkimi czasami, jak i dobroć i miłosierdzie Boga. To miłosierdzie, które ma się stać naszym przykazaniem.


Czytanie z Księgi Apokalipsy św. Jana Apostoła

(Ap 21,1-5a)

Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe.

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE
Wszystko noweAp 21, 1-5a

Święty Jan zobaczył niebo. To wizja, która odsłania – w tajemniczych i metaforycznych słowach – jaki świat czeka nas w niebie.

KSIĘGA: Apokalipsa • AUTOR: Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 95–96 r. (prześladowania za czasów Domicjana) • KATEGORIA: wizja apokaliptyczna

APOKALIPSA JANA • W roku C w okresie wielkanocnym czytamy Apokalipsę św. Jana. Nazwa tej księgi nie ma nic wspólnego z katastroficznym znaczeniem, jakie zapisało się w popkulturze. „Apokalipsa oznacza dosłownie: odsłonięcie, zdjęcie zasłony, objawienie. Autorem Apokalipsy jest Jan, który przebywa na wygnaniu na wyspie Patmos • Czy to Jan Ewangelista? Uważa tak tradycja apostolska. Ale naukowcy wymieniali też: Jana Chrzciciela, Jana Marka, nieznanego proroka palestyńskiego Jana, czy Jana Prezbitera z Efezu. Za autorem czwartej Ewangelii przemawiają tematy łączące Apokalipsę z Ewangelią: • Jezus Logos (👁 Ap 19,13 • J 1,1,14) • żywa woda (👁 Ap 7,17 • J 7,38) • Niewiasta (👁 Ap 12,1 • J 19,26), czy motyw • Baranka.

FINAŁ OBJAWIENIA • Przechodzimy tym razem do 21 rozdziału Apokalipsy św. Jana. To finał księgi. Jan opisuje w nim Nową Jerozolimę czasów mesjańskich, Miasto-Oblubienicę, które symbolizuje Kościół, mieszkanie Boga z ludźmi.

NOWE NIEBO I NOWA ZIEMIA • Usłyszymy opis wizji nieba, którą otrzymał św. Jan. To wizja, która odsłania – w tajemniczych i metaforycznych słowach – jaki świat czeka nas w niebie. Zwróćmy uwagę, że z jednej strony niebo okaże się w pewnym sensie powrotem do raju: znów nie będzie śmierci i cierpienia, a Bóg będzie mieszkał razem z człowiekiem. Z drugiej strony, to, co było, zostaje odnowione: niebo, ziemia, Jerozolima.


Słowa Ewangelii według świętego Jana

(J 13,31-33a.34-35)

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA
Przykazanie noweJ 13,31-33a.34-35

Dlaczego przykazanie o miłości jest – według Jezusa – nowe? Bo On sam wypełnia je swoim życiem.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE AKCJI: Jerozolima, Wieczernik • CZAS AKCJI: ok. 33 r., przed zmartwychwstaniem • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie • WERSJE: brak

OSTATNIA WIECZERZA • Piątą Niedzielę Wielkanocną charakteryzuje fakt, że czytamy wówczas zawsze fragment z rozdziałów 13–15 Ewangelii św. Jana. To opis Ostatniej Wieczerzy, poprzedzającej mękę i śmierć Jezusa na krzyżu. Jezus przygotowuje swoich na bliskie już rozstanie, zapowiada zaparcie się Piotra, ujawnia zdrajcę. Święty Jan opisuje fakt, o którym nie wspominają pozostali synoptycy: Jezus umywa uczniom nogi • W roku A w Liturgii Słowa słyszymy fragment długiej mowy, podczas której Jezus stwierdza: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. W roku B słuchalibyśmy części, w której Jezus porównuje siebie do krzewu winnego.

NOWE PRZYKAZANIE • Usłyszymy kolejny fragment z Ostatniej Wieczerzy. Po wyjściu Judasza, Jezus tłumaczy swoim uczniom, że moment zdrady jest w istocie momentem, w którym Syn został przez Ojca otoczony chwałą • Zapowiadając bliskie już rozstanie, Mistrz przekazuje swoim uczniom Nowe Przykazanie miłości. Po tym świat ma poznać, że oni należą do Niego.


Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela” na rok C dostępna TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


  • Wyobrażenie Nowego Jeruzalem z XIV w., fot. Kimon Berlin - Gribeco, WikimediaCommons
  • "Nowe Jeruzalem", przedstawienie wykonane dla Ottona III lub Henryka II, ok 1000 r.
  • Nowe Jeruzalem wyobrażone na grafice Albrechta Dürera, kon. XV w., Staatliche Kunsthalle Karlsruhe, Niemcy
  • "Nowe Jeruzalem i rzeka życia", Facundus dla Ferdynanda Pierwszego z Kastylii i Leona i Królowej Sancha, 1047 r., Biblioteca Nacional w Mardycie, Hiszpania
  • "Judasz wychodzący z wieczernika na Ostatniej Wieczerzy", Carl Heinrich Bloch, obraz z XIX w.
  • "Caritas" Guido Reni, 1604-1607 r., Pałac Pittich, Florencja, Włochy

Reklama

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Zatrudnij nas - StacjaKreacja